En wat het met je doet.
Dagen later, misschien door iets anders, valt de puzzel verder in elkaar.
Iets met oud verdriet.
En dat iets daarvan ook goed is.
Je hebt nog een verhaal, dat door je huid kruipt.
En ook dat doet pijn.
Later zul je zeggen: ik heb genoeg mijn best gedaan.
En ook: ik weet waar ik faal, telkens weer.
Later zul je denken: het kan pijn doen, maar ik kan ook wendbaar zijn.
Maar dat is later.
Misschien wacht dat alles in dat nummer.
Je kijkt een beetje onwennig naar je handen.
En wat zou moeten.
Er is veel.
Er komt een grote adem aan, als een trage golf.
Je denkt aan wat je vroeger op de avond hoorde.
Hoe juist het was.
En daarom dus, denk je.
Maar zo zal het wel niet zijn.
Dat nummer dus.
En de diepte die het raakt.
En dat je daar bent.
Met alles.
En ook oud verdriet.
Je zegt het niet, op dat moment.
Later die week lig je in een nacht te wachten.
Tot je lichaam zich neerlegt in zichzelf.
En hoe de dingen gaan.
Sommige dingen komen terug.
Een heel leven, zo blijkt.
Misschien kun je het leren.
Wendbaar.
Dat is een mooi woord, denk je.
Je kijkt in de spiegel.
Oude rimpels, van welk verdriet.
Misschien was het allemaal, in dat nummer.
Het sijpelt door je huid.
Zo is de tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten