In een zaal zitten met velen. Zij zijn je vrienden. Met hen deel je je dromen. Er zijn keuzes te maken. En dat gebeurt.
En terwijl denk je soms aan dingen ver weg. Aan minder goed nieuws dat je hoorde. Over die kloteziekte.
En aan de boodschappen die je nog moet doen.
En vooral eigenlijk ook aan dat gesprek dat straks zal komen. Over muziek, over wat het betekent.
Je bent een beetje zenuwachtig, eigenlijk. Heb je daar wel iets zinnigs over te vertellen? Zul je wel de woorden vinden om dat wat je in je huid ziet als het over muziek gaat te benoemen zodat een ander het zou kunnen begrijpen?
Na de boodschappen nog net op tijd weer thuis. Je dacht eigenlijk nog even het hele huis te poetsen voor je gasten zouden arriveren. Een beetje opruimen en koffie zetten lukt nog net.
Voor hem is het een deel van een eindwerk dat hij maakt. Wat je zegt zou dus wel ergens over moeten gaan, denk je.
Wat muziek voor je betekent, is een vraag.
Je probeert uit te leggen hoe levensnoodzakelijk het is. Hoe je niet kunt zijn zonder muziek. Hoe het een plek is, waar je naartoe kunt gaan, waar je kunt zijn. Hoe het je kan helen, een moment lang.
(Het klinkt allemaal zo abstract precies, denk je…)
Je probeert uit te leggen dat je lichaam pijn doet als er te lang geen muziek is. Hoe je alleen al kunt denken aan muziek en dat dan je lichaam al een beetje thuiskomt.
(Eindeloos veel verhalen en beelden komen door je hoofd. Over wat muziek in je leven betekende, hoe het altijd aanwezig was. Je schrikt er zelf een beetje van. Het verwart enigszins, om allerlei redenen.)
Hoe muziek in de tijd is.
(Eigenlijk is het gesprek met de muzikant in alle opzichten een geschenk. Gewoon het gesprek volgen, als een rivier, doet je even vergeten dat je je voornam om goede antwoorden te geven. Het is wonderlijk boeiend allemaal, gaat allerlei richtingen uit.)
Alleen al zo lang kunnen spreken over muziek verandert je lichaam, denk je. Alleen al het gesprek is een plek waar je wilt zijn.
(Beelden over hoe je opgroeide in muziek, hoe dat er altijd was, op een of andere manier.)
Veel herkenning. Hoe je iemand zou willen zeggen, telkens weer. Luister nu eens, hoe mooi dat is! Hoor je dat? (Zie je dat?)
De dingen die je eindeloos fascineren. Hoe muzikanten met elkaar communiceren. (Zelf ben je als muzikant veel te beperkt, weet je. Je zou zoveel willen vragen.)
(Hoe het ook altijd wel een verlangen was, om dat wel te kunnen, om daar wel te staan, en dan een plek te maken, gesprek te zijn. Of zoiets.)
Vertellen over de plaat die je had opgelegd. (Zoveel herinneringen, zoveel dingen die je nog weet blijkbaar. Het verwart je.)
(Iets over muziek en vaders.)
Het gesprek loopt verder in je hoofd, daarna nog.
(Hoe dat zit met muziek en met woorden in je hoofd. Misschien zijn woorden meer jouw taal. Het verlangen is even groot, maar je hebt de woorden meer in je handen, denk je. Hoewel ze allebei in je lichaam zijn. Of zoiets.)
(Eigenlijk zou je lang willen wachten met de woorden. Maar je wilt ook dat er woorden zijn, dat er een stukje is. Want je gaat nog naar een concert, naar muziek dus.)
Het gesprek gaat door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten