Vaststellen dat de overigens geweldige Afrikaanse zangeres op het podium een karaktervol hoofddeksel draagt. Jezelf erop betrappen dat je je afvraagt of je die plooien in die hoedconstructie zelf moet strijken, en zo ja, hoe je dat ding dan op je strijkplank moet leggen om dat te doen.
Tijdens dat concert verder lekker dollen qua stoelgericht dansen met de vriendin naast je. In principe ben je niet verpletterend echt een fan van het fenomeen ‘publieksparticipatie’ tijdens een concert. Gewoon lekker zitten kijken en luisteren volstaat behoorlijk, eigenlijk. Dansen is ongetwijfeld wel goed voor je karma. Maar met dat lange rammelende lijf tussen die rijen stoelen elegant bewegen is soms een klein beetje moeilijk. Zittende bewegingen kietelen het karma ook wel, hoop je.
Hoekig door de dag bewegen, alsof je jezelf zou willen kunnen uitdeuken. (Dat zou eigenlijk geweldig zijn.)
Tijdens de vergadering uitleggen dat het fijn is dat je op tijd kunt vertrekken omdat je de afwas nog moet doen. Waarna een heel gesprek volgt over potentieel relatiereddende aspecten van de afwas. Voor je relatie met jezelf is die ook inderdaad belangrijk. Een dag moeten beginnen met een aanrecht in de keuken dat niet leeg is, brengt ongetwijfeld ongeluk van kosmische aard, zoals neerstortende dino’s of zo.
Na de vergadering geconfronteerd worden met een enigszins merkwaardige aberratie van de menselijke geschiedenis, in de vorm van een bierfiets met een trosje studenten in de prelallende fase. In een flits, ergens in een achterafkamertje van je brein, een zeer lichte neiging tot zachte weerstand waarnemen. Je in die flits kunnen voorstellen dat je een soort roze bazooka zou hebben waarmee je een heel klein en zacht bommetje zou kunnen zenden naar de bewuste bierfiets. Het zou de vorm hebben van een blinkende bel uit een bellenblazer, dus wat dat betreft ongevaarlijk. Het zou enkel leiden tot een vorm van precisiejeuk, in de kuiten of zo. Over dat laatste valt te onderhandelen.
Je vrije dag halverwege de week kan nuttig besteed worden in het kader van het bevorderen van de arbeidsethiek. Poging tot het huis poetsen, dus. Dat het een poging is, besef je steeds weer wanneer je bezig bent. Zodra je aan het ene begint, zie je de 99 andere dingen die je eigenlijk zou moeten doen. Poetsen helpt je dus om in te zien wat voor alle onderdelen van je leven geldt: het is een edele vorm van permanent falen. (In jouw geval toch. Die 99% anderen hebben gelukkig wel alles onder controle. In het leven.) Na lang aarzelen en interne dialoog begin je – in het kader van de zelfopvoeding – aan dat stuk van de kast waar alle ‘overschotdingen’ worden gelegd of gegooid. Van die dingen waarvan je eigenlijk niet weet waar je die zou moeten leggen en die je wel regelmatig nodig hebt, of zou kunnen hebben of waarvan je beseft dat je die waarschijnlijk nooit nodig zult hebben maar die je toch niet kunt weggooien. Prulletjes. Zo’n prulletjesplek bestaat ongetwijfeld niet bij die 99% anderen met hun feilloos gemanagede huishouden.
Allerlei goede voornemens maken die tot een extreme gezondheid zouden moeten leiden. Dat idee helpt nog niet echt om je wankele falende zelf voort te stuwen in de vaart der volkeren. Er moet een soort erfschuld zijn of zo, in jouw geval dan toch.
Vaststellen dat het bekijken van een amendemententabel je net iets meer levensvreugde geeft dan het maken van een jaarverslag.
Een rare uitspraak op de radio. Bij de rellen in die andere hoofdstad zou er sprake zijn van een “harde kern van anarchisten”. Om een of andere reden is dat een contradictio in terminis, denk je.
Na de avondvergadering die vroeger begon dan anders toch nog een stukje afwas doen. Er is een rangorde in de prioriteiten in functie van het project ‘doe altijd het goede in het leven en gij zult in de hemel een eindeloos trekkingsrecht qua chocolade hebben’. De afwas afwerken voor je naar de vergadering vertrekt is erg belangrijk. Als de vergadering echter een half uur of uur vroeger begint dan in je normale bioritme voorzien is dreigt er een conflict met een andere belangrijke waarde, zijnde: wees steeds op tijd voor een vergadering. Het op tijd zijn krijgt dan uiteindelijk voorrang, maar dat laatste stukje afwas dient wel te worden uitgevoerd voor je je mag neerleggen in de zetel om die laatste afleveringen te zien van die geweldige reeks Togetherness.
Tijdens het kijken naar die geweldige reeks met die geweldige acteurs en actrices in de war zijn in de innerlijke dialoog. Er is die ene actrice die je altijd graag bezig ziet, om redenen die je zelf niet helemaal begrijpt. Het heeft iets met die lach en met die enigszins forse wenkbrauwen te maken, onder meer. Je stelt vast dat ze tussen het eerste en het tweede seizoen een borstvergroting heeft laten uitvoeren, en dat maakt je om een of andere reden verschrikkelijk verdrietig. (Dat ze het onderwerp in kwestie in het eerste seizoen enkele keren op geheel functionele wijze laat zien maakt het nog ingewikkelder.) Ze blijft even grappig botsen met het leven, maar het is zo jammer denk je. (Waarna je je afvraagt of je dat eigenlijk wel mag denken, dat je dat jammer vindt. Waarschijnlijk zul je daarmee toch iets doen dat niet mag van de goden.)
Er zijn dagen met filemomenten. Alsof iedereen alles van jou nodig heeft net op het moment dat je eigenlijk bijna naar je trein zou moeten om zo nog netjes alle dingen te kunnen doen die je je had voorgenomen. Net op dat moment blijkt je mail te zijn uitgevallen. Je scherm legt je uit dat je eigen naam en paswoord blijkbaar niet volstaan om tot de mailkosmos te worden toegelaten. Eigenlijk wil je in het leven altijd alles netjes afwerken, denk je, net voor je weer beseft dat je eigenlijk permanent faalt in alles. Gelukkig voor hen kennen die 99% anderen dat gevoel niet. (Uiteindelijk komt, zoals meestal, alles een beetje goed, wat als eindconclusie van je leven aanvaardbaar zou kunnen zijn.)
Een rare uitspraak van de treinmeneer nadat je trein opvallend traag begint te rijden. “We hebben vertraging omdat er een trein voor ons rijdt.” Om een of andere reden dacht je tot nu toe dat het concept treinsporen enigszins impliceerde dat er in principe altijd een trein voor je en achter je kan rijden. Het leven is ingewikkeld voor de 1%.
Het eigenlijk wel lekker vinden dat je een hele avond in het Engels over Europa kunt praten met die fijne mensen naast je en merken hoe diep ergens in je buik Europa nog steeds zit.
In het kader van de achterstallige lijstjesonderdelen, en ook van de algemene existentiële verlangens, een poging doen om het terrasproject verder af te werken. Dromen van allerlei planten en bloemen en struiken die jou op je terras met het leven zouden kunnen verzoenen en andermaal in de winkel met die 7 miljoen plantjes beseffen dat je geen idee hebt van waar je mee bezig bent. Met een ernstig gezicht toch plantjes meenemen en daarna aan de terrasgoden vragen erover te waken.
Een rare uitspraak van een jongen die in de tot een soort strand omgebouwde hoofdstraat naar zijn moeder roept, enkele meters verder. “Mama, mijn telefoon is plat, dus ik ben nu onbereikbaar.” Wil dat dan zeggen dat enkel die jongen zijn eigen woorden hoort en dat die mama die dan niet kan horen?
Je bent niet slim genoeg voor de wereld, dat is duidelijk. Gelukkig zijn die 99% anderen dat wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten