De nieuwe agenda is helemaal ingevuld.
Nieuwe lijstjes laten nog een dag op zich wachten.
De goede voornemens zijn ingedikt ondertussen tot bijnawoorden.
Wat je leerde in het kijken.
Je bent nu hier, aan deze kant.
Waar je huid zacht kan worden.
Die vrouw zei er iets over, in dat gesprek.
Het was te zien, het trok.
En je ademde verder.
De lijnen.
En dat kleine sneetje in je duim.
Als een herinnering.
En wat je dacht.
Dat er ook een overgave aan het niet weten is.
Terwijl je de vloer aan het doen was.
En de blues die de kamer vulde.
Waarom schrijf je eigenlijk?
Die vraag kreeg je.
Iets met plekken, zou je zeggen.
Die ene plant krijgt een bloem.
Je fluistert iets.
Je legt je rug neer.
En ook dit jaar zie je haar weer zingen.
Dat mooie bericht dat je zomaar kreeg, de vorige dag.
De stilte omarmt je, draagt je.
Wat zou je verlangen?
Het was ook een vraag.
Je leest verder in het boek.
Soms kantel je als in een droomlaag, als in een ondergrondse rivier.
De beelden zijn daar, ergens.
Iets is niet meer bij je, en het is goed.
Je hoort de kinderen, ze lopen heen en weer.
Welk verhaal zou je nu willen horen?
Zorgvuldig geef je water aan de planten.
Er is dat trage verdriet, ook.
Het schuift in de kieren van de dag.
En na de afwas, en na de regen, en na de bliksem.
Kan iets zich uit handen geven.
Het is goed zo.
2 opmerkingen:
Prachtig. Ik het trage verdriet dat schuift in de kieren van de dag, hoe mooi. Ik las eerst verkeerd, dat verdriet “schuilt” in de kieren… ook wel mooi ��
dankjewel voor je mooie reactie
Een reactie posten