Hoe je je adem hoort.
Waar hier overgaat in daar weet je nooit zeker.
Je kunt wel zoeken.
Elke dag weer beginnen.
Met niet weten.
Waar het kantelt, dus.
En het gewicht in je huid.
Het is op doortocht.
Terwijl je staat, in de wind.
En je niet weet.
Tot waar de wind waait.
Maar kijken kan wel.
En het lijden.
Het is te zien.
Net als de golf.
Het verlangen van het water.
Je ademt in getijden.
Terwijl stap je verder.
In aandacht.
Waar het begon, je weet het nooit zeker.
En iemand zei het ooit.
Dat je ook in afwezigheid kunt zijn.
In onstilte.
En terwijl betreedt het water het strand.
Om te komen, en weer te gaan.
Zo komt het bij je binnen, was het al daar.
Het is er allemaal.
In dit nu.
Je brokkelt af.
En je vertrekt weer.
Misschien is er troost.
In die lege plek tussen voor en na.
Al weet je nooit zeker, waar voor overgaat in na.
Je luistert naar je adem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten