De versie van de dag in de spiegel zien.
Niet weten of er een nulpunt van jezelf bestaat.
Elke dag een verhaal zijn.
De herinnering in je huid.
Je stem die van je wegdrijft.
Verdwijnen in de beweging.
De golf in de zee.
Nooit weten welke vader je zou zijn geweest.
Iets horen over de vader die je bent.
Het litteken, die lijn.
Je bent in afwezigheid.
Wat je ineens begreep, wat je al die tijd had kunnen weten.
Je kunt jezelf niet uit elkaar leggen.
Ineens weer dat liedje horen: Oregon.
Een verlangen, ergens in de nacht.
Het jongetje loopt door het huis, zegt dat het een saai huis is, omdat er geen speelgoed is.
De foto van je grootvader, zo zag hij eruit toen hij de kast maakte.
Wat je nooit wist over de liefde.
Het strijkkwartet, het is in het verdwijnen.
Kijken naar een appel. Wat is een appel? Wat betekent is in die zin?
Tot waar de wind waait.
Of Julia in de tijd beweegt.
Waar je jezelf uit handen geeft, in de stroom.
Misschien wil iemand bij je zijn, soms.
Alleen nog de trein zijn.
Kunnen zien waar Leonie is.
Woorden in een rijtje zetten.
Niet weten wie je in hun leven bent.
De pijn in je rug.
De lege plek in je buik.
Het meisje op haar fietsje, ze lacht naar je.
De pasta die wacht in het kokende water.
De nog ongelezen pagina’s in het boek.
Verlangen naar een lege dag alleen.
Ruiken wat je zult ruiken na de regen.
De demonen.
De ficus.
De plek tussen wakker en slaap.
De steeds terugkerende droom.
Hoe je het vroeger op die tekening schreef: worden = zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten