Nauwelijks te horen

De varen die glimlacht en je geruststelt.

Het glazen kopje met kurkumathee dat je iets zegt over je rug.

Het boek op de tafel dat alleen vraagt om af en toe aangeraakt te worden.

Het stuk op de partituur die op je piano staat, klaar zoals steeds.

De peer die naast de te volle fruitschaal ligt en zich een beetje eenzaam voelt.

De trui die vraagt of je het warm genoeg hebt.

De zee in je.

Je vinger langs je zondagse stoppels, zo stil mogelijk.

De boodschappentas die blij is met jouw poging tot reparatie.

Het stukje chocolade dat het geheim van de liefde kent.

Het verdriet dat naast je komt liggen en enkel ademt.

De yucca die zich vult met jouw verhalen en traag naar je kijkt.

Een demon die afscheid neemt.

De sla in de kom, houdt van knisperen.

De brief die je niet schreef en die gewoon wacht.

De foto van je grootvader, met de geur van hout.

De peperkoek in de kast, wachtend op iemand.

De sporen in je huid, blij met de woorden.

De kleur van het tapijt, die je zegt dat je thuis bent.

Het water dat je net aan de planten gaf en dat zich laat aanraken door de aarde.

De vrouw van het interview in de krant, over niet gehoorde stemmen.

De fado die zich laat vermoeden in je hoofd.

Het beeldje dat vraagt of je nog eens kijkt en daarna zegt dat het goed is.

Het afwaswater, gehuld in een kwetsbaar laagje schuim.

De stoel, uit het oude huis, die je omarmt en fluistert dat het veilig is.

De afwezigheid, in een leeg silhouet.

Je voeten over de vloer, ze zeggen waar je bent.

Het potlood op de kast, dat onthoudt wat je ermee schreef.

De jongen op de tekening, gestold in de tijd.

De grote muziekwinkel in je droom, net voor het wakker worden.

De tafel, die zich graag laat aanraken, telkens weer.

Het verhaal dat je de volgende dag gaat vertellen.

De stilte, terwijl de dag kantelt.