Misschien

Dat je dat woord te vaak gebruikt. Dat hoor je wel eens.

Misschien is het zo, misschien niet.

Het zou kunnen dat je zo wilt bewegen tussen de woorden. Ook grote overtuigingen, groot verdriet of pijn kunnen het doen met zachte woorden, die zichzelf nog zoeken, denk je.

Het is goed als woorden zich van hun eigen woordelijkheid bewust zijn, en ook van de zwaartekracht.

(Woorden zijn fysieke dingen, ze zijn aanraakbaar, je kunt ze laten bewegen op je handen.)

Woorden kunnen kijken naar de verhalen waar ze een deel van zijn.

Zoals je dat ook zelf kunt.

Wie ben je? Je bent het verhaal dat je over jezelf vertelt. Je bent doorwaadbaar als water, een onvatbare plek waar eindeloos veel verhalen en niet-verhalen en nog-niet-verhalen op elkaar inwerken. Je bent de gelijktijdigheid van al die dingen, altijd in beweging. In een verhaal orden je jezelf, in een lijn van a naar b, in de tijd. Alsof je jezelf niet ontsnapt, alsof je niet ontheemd bent. Je kunt niet anders dan ook fictie zijn. (Je las het net nog in een artikel.)

Zo is elk woord een krachtenveld.

En misschien ben je dan nog vooral in de gaten in je eigen verhaal, daar waar het licht naar binnen schijnt en rare schaduwen maakt. Dat je ontsnapt aan jezelf, dat de woorden ontsnappen aan zichzelf, het is.

Hoe zou je kunnen beschrijven wat je verdriet is? Hoe zou je kunnen zeggen wat je verlangt? Hoe vertel je over je angst? Je bent bewegende verhalen in lagen. Misschien is misschien soms echter dan niet-misschien. Zoals je lichaam soms hoopt dat het een beetje misschien mag zijn af en toe. Zoals je huid soms alleen als misschien aanraakbaar is. En dan nog.

Je hoort wel eens dat je teksten te veel lagen hebben. 

Misschien is het dat wat je zoekt, soms. Dat een tekst in zichzelf kan bewegen. Dat een tekst in je kan bewegen. Niet dat je dat ooit bereikt, maar soms kun je het al een beetje zien, wat het zou kunnen zijn.

(Zoals elke tekst al spreekt met alle andere teksten.)

Teksten kunnen een fort zijn, dat er staat. En teksten kunnen als een plek zijn waar je binnen kunt wandelen, langs verschillende bruggen. De tekst is er niet minder tekst om, hij beweegt alleen anders, laat meer huid zien.

Soms voel je een tekst ademen. Soms kun je het ritme zien van de woorden. Waardoor ze zich laten zien. (Sommige mensen denken dat je alleen maar dwars door de woorden heen moet lezen, alsof er alleen maar boodschap zou zijn, alsof die als een eenduidig blok van de ene aan de andere kan gegeven worden. Alsof je woorden kunt ontlichamen.)

Misschien vallen woorden nooit helemaal met zichzelf samen. En misschien kun je dat laten voelen, laten zien. Misschien kun je niet lezen zonder het besef van de lege plekken en van de woordelijkheid. (Zoals je een ander alleen in je eigen rafeligheid aan kunt raken.)

Een tekst die het misschien toelaat is niet zomaar minder sterk. Misschien wel integendeel. Misschien kan zo’n tekst beter bewegen met de wind. Misschien is het gemakkelijker om in zo’n tekst te blijven. Een tekst mag je raken, maar hoeft je niet te bezetten.

Niet dat je weet hoe dat allemaal moet, maar het valt altijd te proberen.