Daar waar de dingen het overnemen, en je je nadien afvraagt hoe je daar terechtkwam.
Hoe het dan traag door je lichaam moet, en hoe je gewoon kunt kijken.
Hoe klein het ook was, hoe anders al dan al het andere.
Het is, meer niet.
Dankbaar voor het falen.
Oefenen ook in kijken naar de dooi.
Niet weten waarom het zo droef lijkt.
Als een verlies van iets.
Misschien wou het water gewoon even wachten.
Misschien wil ook het water even winteren.
Waarna het weer kan bewegen.
Oefenen in oud zijn.
Of toch een beetje.
Oefenen in wachten, en vertrouwen.
Dat de dingen terug in elkaar schuiven, gewoon.
En dan kijken.
Kijken naar je handen.
En wat je zou zeggen.
Over dat trage bewegen.
Misschien is het aan te raken in afwezigheid.
Misschien niet.
Het is.
En kijken naar wat zich in de winter terugtrok.
Als in een tijdelijke dood.
En dan in zwart en wit.
Oefenen in vormen van winterverlangen.
Wat je daar zou benaderen.
Op die plek.
Misschien is kijken naar het water genoeg.
Wat blijft in verdwijnen, wat verdwijnt in blijven.
Je zou nog antwoorden op die ene vraag.
Besef je nu.
Zacht als een lotus.
En.
Hoe zou de nacht klinken?
Zonder sneeuw.
Iets met overgave.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten