Je kunt verlangen naar grote stemmen. Stemmen die dwars door je heen gaan, je week maken, je huid doen trillen. Net zoals je een lege plek verlangt voor kleine stemmen.
Je dacht het nog, over dat concert de avond voordien. Je had ernaar uitgekeken. Je was in fijn gezelschap, naast en rondom je. Tot het begon. Je zag die stem, die verlangde naar subtiele bewegingen. Je zag die tweede stem, die zo mooi had kunnen cirkelen rond die eerste, op zich nogal dunne stem. Je hoorde alleen die wall of sound, van die bas en drum en keyboard. Alsof het de bedoeling was dat die stem zou verdrinken of verdwijnen.
En zo begint de nieuwe week. De week die heel erg gevuld is. (Het decembergevoel.) Je probeert de lijstjes van de week in je hoofd te zien. (Alles gewoon stap voor stap na elkaar doen, denk je.)
Na de dingen op tijd weer vertrekken, voor een andere afspraak. Je wacht aan het onthaal. (De onthaalmevrouw die je de vorige week niet door wilde laten, herkent je, glimlacht een beetje. Ze vertelde je dat je dezelfde naam hebt als haar vader.) Het overleg. Het nagesprek. (Iets blijft hangen, zou het wel goed gaan met haar?)
Een afspraak met een dierbare vriendin. Ze zal je tot het einde der tijden herinneren aan de vaststelling dat zij net iets jonger is dan jij. Je kent haar al je halve leven. Het gesprek ademt een mooie rust. (Je bent blij dat ze in je leven is.)
Een andere dag. Je hebt bijna alle documenten klaar voor de vergaderingen die je moet voorzitten de volgende dagen. (Je houdt ervan, denk je, alles netjes op tijd klaar, op tijd verzonden.)
De opleiding. Mooi hoe ze telkens weer meegaan in je verhaal. Wanneer je het lokaal binnenkomt, zie je nog afwachtende blikken. Een beetje verder in de les beginnen ze te glimlachen, zie je ze denken. (Dankbaar.)
In de trein terug komt de buurvrouw van de andere blok naast je zitten. Ze herkent je niet, zit zo ongeveer tegen je aan. (Door het raam had je nog niet gezien dat ze een tattoo op haar pols heeft.)
Die ene serie die je zo ongelooflijk goed vond, wordt weer uitgezonden. Je kijkt nog eens terug naar de eerste aflevering. Verbazend hoeveel je je nog herinnert. Even verbazend hoeveel hints er zijn naar dingen die in de loop van de zes seizoenen gebeuren. (Bij ongeveer elke aflevering van al die seizoenen moest je wel een traantje wegpinken. Je bent een watje, next level.)
Je bent nog op tijd voor de vergadering. (Fijn hoe je dezelfde mensen op verschillende plekken ziet.) Je houdt niet zo van speelkaartmethodieken gericht op zogenaamd spontane gesprekken. (Daar zal wel iemand voor hebben doorgestudeerd, maar het is niet jouw ding.) Je vraagt iemand hoe het gaat. (Je maakt je zorgen.)
Een andere dag. Je mag terug naar de kinesiste. Ze deukt je weer een beetje uit. Op weg naar de trein zwaait iemand je toe. (Iets met de kosmos, denk je later.)
Je ploegt door je lijstje, werkt alle klussen af.
Tussendoor schrijf je nog je stukje. (Het zat in je hoofd te bewegen de voorbije dagen. Zoals gewoonlijk komt het onderwerp naar je toe, kun je niet echt zelf kiezen, iets dient zich aan. Moet ik daar nu weer over schrijven? Je doet het dan toch maar, misschien zal iemand het wel mooi vinden, misschien komt het op een goed moment.)
In de vooravond maak je ook nog de audio-opname van je stukje. (De afwas moet maar even wachten.) je vertrekt naar je vergadering. Na de vergadering nog een fijn gesprek. En thuis dan de afwas afwerken, met nog een aflevering van die serie. (Ze kan je verzoenen met het leven, denk je.)
Een andere dag. Die belangrijke vergadering die je mag voorzitten. Je bent al helemaal in focus, zegt een vriendin die ook rond de tafel zit. (Je bent altijd blij als zij in de buurt is.) Je navigeert tussen onderwerpen en technische problemen. (Zet jij nu je micro aan en jij de jouwe uit? Weet iemand hoe we die echo wegkrijgen?) En alles komt nog goed. (Je bent dankbaar, en een beetje trots.)
Je fietst naar een vriendin, voor een uitgesteld verjaardagsetentje. Je hoort jezelf vertellen.
(Ergens diep in je is iets ook moe, denk je.) Je fietst tegen de wind in weer naar huis, het druppelt.
Een andere dag. Je puzzelt de vrijdagtekst in elkaar, zorgvuldig. (Je legt de tekst neer.)
De vergadering op het scherm, je kijkt naar bewegingen.
(Je leest dingen op je scherm, je leest de kranten, en je denkt: het zou fijn zijn als sommige mensen hun ego een beetje onder controle zouden houden. Je zegt niet op je scherm of in de krant dat het fijn zou zijn als sommige mensen hun ego onder controle zouden houden.)
Je gaat naar huis, maakt eten, en vertrekt weer. Op weg naar de leesgroep. In de trein probeer je je het boek, dat je ruim een jaar geleden las, terug te herinneren. (Al die anderen zullen waarschijnlijk veel slimmer zijn dan jij.) (Eigenlijk ben je erg moe, besef je.) De mensen zitten in een cirkel, je bent enkele minuutjes te laat, zoals je aankondigde. Je hoort mooie verhalen in de voorstellingsronde. (Je zou sommige mensen zoveel willen vragen, besef je.) Nadien kijk je naar het licht in het station.
Weer thuis, laat. Je pikt nog een aflevering van de serie mee. (Traantje.)
Een andere dag. Op weg naar de begrafenis. Veel verhalen. Het landschap verandert. Je was nog niet vaak in die streek, in die stad. Je krijgt een mooie rondleiding, met verhalen.
De dode is warm aanwezig in de dienst, je voelt hoe hij aanwezig was in het leven van mensen. Zijn zoon lijkt verloren. Je zou nabijer willen zijn, misschien ben je al nabij genoeg. Een kleindochter breekt een beetje. (Iets in je wil naast haar gaan staan, wil niet dat het die priestermevrouw is die het doet.) (De andere priestermevrouw zegt in haar preek dat er “sommigen” zijn die blijkbaar niet geloven in de herrijzenis. Die sommigen moeten dan blijkbaar zonder hoop door het leven blijven dolen. Eens te meer besef je dat je niet bij de uitverkorenen zult zijn. Wat wel een troostende gedachte is.)
Met de vrienden nadien een koffie. Je kijkt rond, ze ontroeren je.
Ja, dus soms verlang je naar grote stemmen. Zoals de geweldige Etta James, die haar stem laat cirkelen rond die van de ook geweldige Dr. John, terwijl B.B. King toekijkt. (Traantje.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten