Misschien een verhaal over de man met de wilde ogen. Hij stond daar zo. Hulpeloos. Hopeloos. Ergens moet er iets gebeurd zijn. Ooit. Iets moet hem gekwetst hebben. Iets moet een scheur in hem gemaakt hebben. Een andere man probeerde dichterbij te komen, het lukte niet. De man met de wilde ogen begon te roepen. Wou dat die ander weg zou gaan. Ver weg. Wou dat het over zou gaan. Iets. Het was alsof hij doolde in zijn eigen hoofd. Andere mensen kwamen dichterbij. Geroepen door iemand. Ze spraken met hem. Heel voorzichtig. Er werd naar de deur gewezen. Er was iets achter die deur. Misschien was er iemand achter die deur. Iemand die niet zomaar benaderd kon worden.
People tell me it’s a sin | To know and feel too much within | I still believe she was my twin, but I lost the ring
Misschien een verhaal over de vrouw met de bange ogen. Iets was fout gegaan, ze had het niet gewild. Soms zijn er kloven in jezelf. Je zou zo graag aan de andere kant komen. Je zou zo graag willen herstellen wat nooit heel was. Je zou er kunnen komen, daar, aan die kant, als je maar tijd genoeg krijgt. Als je maar genoeg geduld krijgt. En mededogen, veel mededogen. Het verlangen is zo groot. Hoe doe je het, als je alleen een spiegel kreeg die al gebroken was, in minstens tien stukken? Hoe weet je hoe je eruit zou zien in een spiegel uit één stuk? Een ander vertrekt altijd ergens anders, loopt een tijd naast jou. En dan weer niet.
An’ the silent night will shatter | From the sounds inside my mind | For I’m one too many mornings | And a thousand miles behind
Misschien een verhaal over de vrouw met de vermoeide ogen. De tijd was voorbij gegaan. Bijna ongemerkt. Ze stelde het vast. Ze was altijd bezig geweest. Om niet stil te vallen. Ze stond er altijd. Had woorden klaar, zoals geen ander. Je kon je gekneusde hart in haar handen leggen, ze zou het niet laten vallen. Maar haar hart had ze altijd beschermd, misschien wel, al wist ze dat niet zeker. Er was altijd te veel te verliezen, misschien wel. Dus gebeurde er niets. Hoe doe je dat eigenlijk, jezelf openstellen voor een ander? Hoe open kun je zijn, voor welke andere? Dus ga je door, ben je bezig. En terwijl gaat de tijd verder.
All night long | I lay awake and listen to the sound of pain | The door has closed forevermore | If indeed there ever was a door
Misschien een verhaal over de man met de oude ogen. Soms toch. Soms zijn ze ook jong. Misschien zijn ze wel alleen soms oud. Hij vertelde iets over de liefde. Over proberen, en falen. En over hoe hij er soms niet meer over durfde praten. Uit schrik dat men hem een sukkel zou vinden. En over dingen die zich herhalen. Misschien is het wel bij iedereen zo. Misschien is het verlangen niet zo heel anders. Hij was op weg naar ergens, en zei het allemaal even bijna terzijde. Misschien nam dat alles meer plaats in in zijn hoofd dan hij wilde toegeven. Maar misschien is ook dat bij iedereen wel zo.
The bridge at midnight trembles | The country doctor rambles | Bankers’ nieces seek perfection | Expecting all the gifts that wise men bring
Misschien een verhaal over de vrouw met de zee in haar ogen. Ze wou het ook. Allemaal. Zo graag. Misschien lag het in haar handen. Misschien ontglipte het haar, hoewel ze er zo dicht bij was. Zo gaan de dingen. Misschien willen we allemaal wel ergens thuiskomen, en daar kunnen blijven dan. Misschien zijn we allemaal een beetje op de dool. Misschien weet je nooit wie welke ogen heeft. Wat doe je met je dromen? Wat doe je met de verhalen? Waar gaan ze naartoe?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten