En de geuren. Ze brengen je in alle hevigheid terug naar een vroeger. Je weet niet helemaal welk vroeger. Maar het is een vroeger.
Beelden schuiven door je hoofd.
Wandelingen in het bos. Op zondagochtend. Als een ritueel. Hoe je steeds bang was, voor even. Tot het bos het van je overnam.
Met kinderen op stap in de herfst. En alle verhalen die je vertelde. En hoe ze feilloos met je mee gingen. Heen en weer tussen werelden. En hoe thuis je je daar voelde. In die verhalen.
Iets in die geur raakt een diepere laag in jezelf. Dichtbij een verlangen dat zich enkel in de seizoenen onthult.
Iets met eenzaamheid. Het is de wind die het je zegt. En vertrouwen. En wat daarvoor nodig zou kunnen zijn.
Een geur die staat voor een volheid van betekenis. Al zou je niet weten wat dat nu zou willen zeggen.
Beelden over mensen die een tijd in jouw leven kwamen wonen. En er weer uit vertrokken. Misschien had je die geur nodig om die beelden beter te zien.
Dat de woorden gemakkelijker tot je zouden kunnen komen. Door die geur. Soms moet je wachten op de woorden. Misschien eigenlijk altijd wel. Alleen komen ze soms sneller dan op andere momenten.
Iets over de leeftijd die binnenkort zal komen. En niet goed weten wat je daarmee zou moeten doen. Een droom van een feest. Een droom die je moeilijk toelaat.
Iets over dingen die niet kwamen.
Iemand zei je onlangs iets over wachten.
Je zei het van de week nog tegen iemand. Dat er iets aan het veranderen is. Denk je. Wat dat is, je weet het niet. Je zult het merken als het voorbij is. De geur zegt dat het zo is.
Iets over kinderen.
Dat je lichaam anders pijn doet na een wandeling in de herfst. Dat er nadien meer troost is.
In die geur huist ook iets van onrust. Als een dwingende vraag. Waar je was al die tijd. Waarom je je tot nu toe aan de herfst leek te onttrekken.
Beelden van de kleuterschool. Waar je ook iets moest doen met herfstbladeren. Ze zijn er nog, zo blijkt.
Heel even een verlangen om vloeibaar te zijn.
Beelden van het warme water, buiten.
Plekken in je hoofd en je lichaam die je met moeite benadert. Dat ze er zijn, dat wordt aangeraakt.
Je hebt het niet koud, helemaal niet. En toch zou je het misschien nog een beetje warmer willen hebben. Je weet niet waarom.
De geur zegt: ook in mij mag je komen, je bent er al, je hebt het al, misschien.
Je probeert een foto te maken van de wind. Je laat het snel weer los.
Je vult je lichaam met de geur, en je denkt: het is goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten