Stukjes die niet zijn geschreven

Het voordeel van een stukje is: je kunt over alles schrijven. Je moet gewoon de woorden wat bij elkaar harken, en er staat iets. Een stukje, of minstens een hoopje woorden. Maar om allerlei redenen zijn er toch ook veel stukjes die niet geschreven zijn. Gêne zal wel een belangrijke reden zijn. De wil om je niet nog belachelijker te maken dan je misschien al was ook. En de hoop dat niet al te veel mensen je een slechte mens zullen vinden. Maar in het kader van je goede voornemen om toch minstens een klein beetje moedig te zijn naar aanleiding van je 50ste verjaardag kan er misschien een sluier gelicht worden van de eindeloze reeks stukjes die niet zijn geschreven, die niet verder kwamen dan een of andere kwab in je hersenen. Of zoiets.

Het relaas van je ontmoeting in de trein met Miley Cyrus. En je poging om vriendelijk te zijn toen je haar vroeg of ze het niet fijn zou vinden om ook foto’s te laten maken waarop ze wel kleren aan heeft. De verbaasde blik waarmee ze je aankeek. De manier waarop ze je vertelde dat je dringend je lichaam moest gaan bevrijden, waarna ze uitstapte. In Erps-Kwerps.

Het onthullen van een groter aantal van je vele afwijkingen. Zoals je picklesverwarring. Je probeert als bewuste consument zoveel mogelijk in de bioshop te kopen. Maar stiekem vind je de pickles van Devos-Lemmens, niet verkrijgbaar in de bioshop, de lekkerste. Na het uittesten van verschillende alternatieven, waarvan sommige niet te vreten, toch een merk van de bioshop gevonden dat een aanvaardbaar potje pickles levert. Toch soms nog stiekem denken aan die andere pickles…

De categorie verlangens. De cadeaubon die je kreeg voor een full body massage, met aangepaste etherische oliën, door iemand die je goed kende. Hoe verlegen je was, hoe fijn je het vond, en hoe verlegen omdat je het fijn vond je was.

De kaart die je kreeg van koningin Fabiola. Ze wenste je iets goddelijks toe. Wat het was, weet je niet meer. Maar er stond wel een dt-fout in die kaart. Maar dat is allemaal vergeven natuurlijk.

Een verslag van die ene rijles met de motor. Na lang zagen had iemand je overtuigd om toch een keer rijles te nemen om te leren rijden met een motor. Zo’n heel grote. Je wist eigenlijk al lang van tevoren dat het niets voor jou zou zijn, maar die man bleef maar aandringen dat je het moest doen. Hoe je zo’n leren pak aan moest doen. Hoe je na een paar rondjes aan de kant ging staan, omdat je bang was van die grote machine. En ook omdat dat leren pak er wel heel lullig uit zag. Hopelijk zijn de foto’s daarvan verdwenen in het universum.

Een verslag van die ene rijles met het paard. (Geen verdere details.)

Een weergave van het gesprek met Penélope Cruz. Dat je haar gsm-nummer hebt, is al lang geweten. Dat je haar regelmatig belt, iets minder. Maar je etentje, in een afgesloten ruimte van een exclusief veggie restaurant bleef tot nu toe een goed bewaard geheim. Het gesprek ging in de diepte, over teleurstellingen in de liefde, over hoe om te gaan met een goddelijk lichaam (dit deel van het gesprek was meer eenrichtingsverkeer) en over Woody Allen. Het valt niet uit te sluiten dat je een groot deel van de avond lichtjes glazig voor je uit keek.

Een overzicht van de mislukkingen in je terrastuin.

Fragmenten uit de liefdesbrieven die je nooit verstuurde. Ze bevinden zich in een aparte doos, goed verborgen in je kast. Het wel versturen van die brieven had de loop van de wereldgeschiedenis een andere wending kunnen geven. Al is die kans bijzonder klein.

Impressies van het bezoek aan het wellnesscentrum. Hoe je je best deed om er in die rode badjas als een man van de wereld uit te zien, en hoe dat niet echt lukte. Ook niet zonder die rode badjas trouwens.

In de entourage van Bob Dylan bestaat er een absolute zwijgplicht. Je kunt dus niets vertellen over die ene keer toen hij zomaar aan je deur stond, en vroeg of hij binnen mocht komen. Zonder een woord te zeggen zat hij in je leeszetel (bijgenaamd den Theo) voor zich uit te staren, een uur lang. Daarna stond hij op, dankte je uitvoerig, en vertrok weer.

Het resultaat van de naailes. Gedreven door de wil tot permanente zelfopvoeding had je je ingeschreven voor de naailes. De bedoeling was om te leren werken met een naaimachine. Je zat daar, omringd door professionele naaimevrouwen, die je met nauwelijks verhulde minachting aankeken. Je plan was een jurkje te maken voor een dochter van een vriendin. Een jurkje met mooie bloemen. Laten we zeggen dat dat plan niet helemaal gelukt is. Je povere prestatie is nog steeds een running joke bij de naaimevrouwen.

Het beschrijven van al die andere mooie dromen. Af en toe duikt er wel eens een droom op in een van je stukjes, meestal in voldoende onherkenbare vorm. Maar al die andere mooie dromen, die zijn aan de andere kant van de woorden gebleven. Je kunt ze alleen zien in je hoofd. (Sommige van die dromen zijn in real life door het inzetten van de juiste charmetechnieken nog wel te ontfutselen. Maar dat is voor de specialisten.)