Misschien zou het kunnen. De woorden laten bewegen. Zo lang ze nodig hebben. Misschien telkens opnieuw. Misschien telkens een beetje anders. Tot ze zich neerleggen. Tot je ziet: zo is het.
Misschien kun je ademen alsof de littekens er niet zijn. Niet dat het nu niet zou gaan, daar heeft het niets mee te maken, denk je.
Misschien kun je de woorden zoeken. Zoals ze waren. Zoals ze verspreid in je huis liggen. Je zou ze kunnen aanraken, naast elkaar leggen, in elkaar laten passen. En vragen: kom je kijken?
Misschien kun je je handen anders bewegen. Alsof ze zelf de wind zijn. Geworden zijn.
Misschien kun je iets overhouden uit alle verhalen. Iets dat bij je blijft, zodat jij kunt blijven, daar, op die plek. Hier eigenlijk dus.
Misschien kun je iets vragen. Vertel, iets.
En misschien is het waar, wat je hoorde. Dat het mag.
Misschien is het niet anders dan hoe het voelt. Als je naar beneden bolt. Het is als drijven, met wind in de rug.
Misschien is het goed. Hoe je daar zat. En af en toe even naar buiten keek, of je fiets er nog stond. Alsof dat het enige was wat telde. En hoe je terwijl luisterde naar de verhalen. En vroeg of het zo of zo was. En dat er alleen maar dat was.
Misschien is het niet anders. Denk je dat iets hebt gezien dat je niet kunt ontzien. Het omgekeerde van zien, uitgommen in je ogen. Maar er zijn geen deuren in je ogen.
Misschien is het wat het is. Meer niet.
En misschien ga je straks weer wat opruimen in het huis.
Misschien wachten er nog woorden op je. Wachten ze gewoon op hun tijd.
Misschien is het als de dagen die komen en gaan. En sta je elke ochtend al op een andere plek.
Misschien keer je terug naar hoe je de dingen deed. Elke dag. Of toch niet. Niet meer.
Misschien kun je blijven kijken. Naar hoe de zon de dingen aanraakt. En zie je niet dat het ook een beetje koud kan zijn.
Misschien leren die rimpels je iets.
Misschien heb je, zonder dat je het goed en wel besefte, iets gedaan dat heel goed was. Vandaag.
Misschien wil je niet meer terug. Misschien ga je niet meer terug. Naar hoe het was daarvoor.
Misschien is er iets dat je draagt.
Misschien hoef je het niet te weten.
En misschien heb je de goede stukken gezien, en gevoeld. En is ook dat genoeg.
Misschien is het tijd om eten te gaan maken.
Misschien geven woorden geen uitzicht, vandaag. En is dat niet erg.
Misschien zou je ze beter schrijven, met je hand, met de pen. Heel traag. En doen alsof ze sierlijk zijn.
Misschien was dat gedicht toch niet zo slecht. Misschien stond alles er al. En had alleen het gedicht dat door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten