Een lange dag

Het is die dag van het jaar…

Die dag die je in de war brengt, elk jaar weer. De dag van het kantelen.

Kantelen tussen seizoenen. Verlangen voelen, en tegelijk de melancholie aanraken.

Elk jaar is die dag er opeens. Lang van tevoren dacht je al dat je je moest voorbereiden op die dag. En dan is die dag er opeens.

Een klein beetje alsof je ineens beseft dat je niet meer lang zult leven en dat je nog niet genoeg gezegd hebt hoeveel je houdt van iemand. Maar dan in milde vorm, of zoiets.

Ineens is die dag daar, en ineens besef je weer dat je onvoldoende voorbereid lijkt te zijn op het kantelen.

Misschien is dat wel de essentie van het kantelen?

Je wilt dat moment van het jaar voelen, in heel je lijf.

En bij het einde van de dag zul je buigen, diep buigen.

Een deel van het web van het leven, dat ben je. En dat is wat je voelt, wat je wilt voelen, op die dag.

Hoe je verbonden bent, met alles. Hoe alles in je is. Hoe je bent opgebouwd uit de dingen die in dat alles huizen.

Hoe mooi het is, een golf te zijn. Je ziet een golf, je zou kunnen zeggen dat een golf een iemand is. De golf kan er evenwel niet zijn los van de zee. Misschien is de golf het verlangen van de zee. En in dat verlangen ook het verdriet.

Bij het einde van de dag zul je buigen, en je zult je adem voelen. Dat wat zee was (en is), is via de lucht een rivier geworden, en teruggekeerd naar de zee, naar zichzelf. Je zult de rivier voelen, in je lichaam.

En misschien is er op die lange dag iets gekanteld, bijna ongemerkt. Je handen weten het. Je huid weet het. 

En misschien wou je daarom net op die dag de woorden zeggen aan iemand die niet verloren mogen gaan, niet op die dag.

Misschien is er op het kantelpunt een moment van bewegingloosheid, van gewichtloosheid, van plekloosheid. Een moment waarop je even buiten de tijd kunt kijken, helemaal vrij. Misschien kun je in dat ene moment zien hoe zijn en worden gelijk zijn. Misschien kun je even zien dat de vrede daar ook hier kan zijn.

Misschien wou je net die dag bij iemand zijn, en ben je gelukkig omdat je net die dag bij iemand kon zijn. Al was het maar even, al wou iemand dat het eindeloos zou duren. Ook al kon je zeggen: ik mis je nu al. Ook al bleef je zo lang bij het raam kijken tot je niets meer zag.

Misschien moeten de dagen korter kunnen worden opdat het zomer wordt. Misschien is dat de sleutel. Wat je verlangt, het kan er alleen zijn omdat er steeds minder dagen overblijven.

Het is die dag die je wilt vieren.

Je hebt zelfs niet eens gemerkt dat god afwezig was.

De zee was genoeg. De zee zal altijd genoeg zijn. Altijd zul je terugkeren naar de zee, zul je met haar praten. Al je verhalen, ze zullen altijd daar zijn. Daar zal hier zijn. Dat heeft ze je beloofd.

Misschien is de kanteldag er om je iets te leren over hoe je jezelf uit handen kunt geven. Misschien mag het. Misschien zul je niet verloren gaan. Misschien is de vlucht voorbij. Misschien kun je je neerleggen. Om alleen maar te kijken naar het licht.

Het is die dag.

Misschien heeft de aarde gevoeld dat jij die dag hebt gevierd. En dat je zo jezelf hebt gevierd. Misschien is het goed dat de tranen je nog even bezoeken, voor de dag om is. Om je te herinneren aan de rivier. En al wat is, verandert, en daardoor is.

En misschien moet je het zeggen: laten we deze dag nooit vergeten. 

Het is goed zo.