En er zijn ook nog de kleine rimpels, ze zouden je kunnen doen struikelen. Op weg naar daar, waar je wilt zijn. Waar je verlangen je naartoe zou kunnen leiden.
Het is misschien de tijd van het jaar.
Sommige dagen zou je willen dat iedereen zacht voor je is. Soms ben je te moe voor telkens nieuwe discussies. Soms kun je alleen opmerkingen verdragen die zo geformuleerd zijn dat ze jou meenemen, of zoiets. En niet dat ze je wegduwen. Sommige opmerkingen willen soms alleen iets bevestigen over de persoon die ze uit, niet over het onderwerp waar je mee bezig bent. Soms zijn net de verkeerde woorden gekozen. Meestal kun je dat alles wel verdragen, het hoort erbij, soms niet. Niet dat jij geen fouten maakt, niet dat jij altijd alles losgekoppeld van jezelf kunt horen, zeker niet. Soms weet je dat je gewoon te moe bent, en verlang je, ergens vanbinnen, dat de dingen je sparen, dat ze vol mededogen zijn.
Soms zou je soepel willen kunnen bewegen, zonder ballast, zonder de zwaartekracht van de dagen. Soms zou je geen pijn willen voelen. Je staat te dansen in de kamer. De muziek is als een trage wals. En in die beweging is er even alleen maar dat, de beweging. En je denkt: zo zou ik willen kunnen zijn. Je denkt: als ik haar nu zou kunnen vragen om met me te dansen, als ik dit lichaam zou hebben, deze beweging, misschien zou het dan wel lukken. Het verlangen naar de dans.
Soms is je lichaam hard en gedeukt. Soms is het goed de pijn te verwelkomen. Alsof je zo weer bij elkaar komt, bij je uiteengevallen onderdelen. Soms zie je wat de vlucht met je lichaam deed. Soms zie je er de lagen van de tijd. En soms zie je je handen bewegen, en zie je hoe mooi ook die beweging kan zijn. Misschien zijn ze gewoon allemaal bij jou, die bewegingen. Soms voel je hoe groot je bent, voel je hoe je door de ruimte beweegt alsof het zo mag. Soms zou iemand mogen zeggen dat het goed is, iemand die het verhaal ziet. Het verlangen van het verhaal om aangeraakt te worden.
Soms ben je eenzaam, ergens in je hoofd. Het is anders dan alleen zijn, dat is goed voor je. Het is vaak ook niet zo erg. Je kunt er mild naar kijken. Je kunt je huid warm voelen worden nabij al die mensen die je zo graag ziet. Ze zijn er, ze zijn je rijkdom, voor altijd. Daar gaat het niet over. Misschien kan het alleen maar zo zijn, misschien is het niet anders. Misschien verlang je soms dat dat stukje in je hoofd zich gezien weet, af en toe. Meer niet, het hoeft niet te verdwijnen.
Soms ben je niet bestand tegen de woorden, de verhalen. Je kijkt naar een film of serie, je ziet het op kilometers aankomen, maar het maakt geen verschil. Het zijn die oerverhalen die worden aangeraakt. Verhalen over de thuiskomst, na een odyssee. Thuiskomen, daar waar het veilig zou kunnen zijn. Als je je kleren zou uittrekken, en voor de spiegel zou gaan staan, zou je die verhalen zien, in je lichaam. Het zal niet anders zijn bij anderen. Het verlangen om thuis te komen, ooit.
En iets dat blijft. Dat is een eenvoudig verlangen.
Soms sta je voor de platenkast. (In jouw huis is er qua woord geen verschil tussen een plaat en een cd. Platen dus.) En je wilt alleen maar vrouwenstemmen horen. Je draait ze allemaal na elkaar: Bessie, Etta, Billie, Emmylou, Lucinda, Natalie, Melody, Ruby, Sam, Amy, Shawn, Gillian, Cristina, Rosetta, Joni, Rhiannon, Bonnie, June, Madeleine, … En je zou eindeloos kunnen doorgaan. Ze laten je een plek zien. Je verdwijnt er, en je bent er heel, tegelijk. Het verlangen naar dat mysterie.
Soms zie je waar het zich bevindt. Soms zie je hoe het zou kunnen zijn. Soms weet je het. Soms kun je het vermoeden. Soms is het er, gewoon, eigenlijk. Het verlangen naar het uit handen geven.
Soms wil iemand graag bij je zijn. Soms wil iemand naar je stem luisteren. Soms vraagt iemand naar je verhalen. Soms vraagt iemand of je wilt komen, of je mee zou willen gaan. Soms lacht iemand door je woorden. Soms kijkt iemand naar je, ziet je handen. Soms is iemand blij dat je er bent. Soms vraagt iemand dat je nog eens komt. Soms wil iemand blijven. Soms herkent iemand je. Het verlangen naar die stilte.
Het moment overvalt je, onbewaakt. Het raadsel van het deelzijn. Het verlangen om zee te zijn.
Waar je het aanraakt. Waar het zich aanraakt.
Je zou kunnen antwoorden, misschien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten