Ongehoorzaamheid

Soms kan je lichaam zachtheid verdragen, zegt iets in je huid. Het zou een weg kunnen zijn.

En zo kijk je vooruit, naar iets wat enkele dagen later zou kunnen komen.

Soms weet je het, dat iets je zal raken. Je huid. En zo het residu van een verdriet.

Het lukt je beter, denk je, te zien hoe je lichaam antwoordt. Niet dat je meteen anders kunt bewegen, maar je ziet het.

 (Anderen hadden het al lang gezien. Ongetwijfeld. Sommige dingen duren precies altijd een beetje lang bij jou.)

Eigenlijk ben je misschien vooral een beetje moe. Het is die tijd van het jaar.

Je kijkt ernaar uit, dat je die avond zult gaan kijken.

Net daarvoor kun je nog net op tijd de pakjes in het postkantoor afgeven. Er zijn verjaardagen. En cadeautjes zouden op tijd moeten aankomen, altijd. (Hoewel de kosmos ook in die kwesties mild kan zijn.)

Je bent op weg naar de film.

Iedereen lijkt zo druk in de stad. (Terwijl ze ook stil en ingetogen zouden mogen zijn, denk je.)

Je bent een beetje zenuwachtig voor die film. Omdat je weet dat er iets zal gebeuren.

(Een andere buik had ook gemogen.)

Je zit in de zaal te wachten tot de film begint.

(En het is nog steeds zo, zoals het altijd was. Als je in de bioscoop zit, ben je behoorlijk onverdraagzaam. Niet dat iemand er iets van merkt. Maar je kunt het niet verdragen dat mensen maar net op tijd of te laat binnenkomen.)

En vanaf de eerste minuut weet je wat je al wist.

Het is alsof die film de poriën van je huid opent.

Ze zijn zo onvoorstelbaar goed, daar op het scherm.

Een niet te vermijden liefde.

Het gewicht van de tijd. En hoe ze toch de huid niet kunnen veranderen.

(De film doet iets in je lichaam zinderen. Tegelijk zou je soms gewichtloos willen zijn, niet de pijn voelen, terwijl je probeert zo onopvallend mogelijk te draaien in de zetel, tot je weer even goed zit.)

Hun ogen. En alles wat ze zien.

Ik laat je vrij. Die woorden.

Wat is verlossing?

Het is ontroerend, mooi en verscheurend. Hoe ze kijken naar die liefde.

Het haalt je overhoop.

Je doolt door de stad, recht naar huis.

Je kijkt naar je handen.

Je huid weet wat je wist, wat je zou kunnen weten. En toch verdwaal je ook een beetje.

Tot de dag zich neerlegt.