Het licht van de zondag.
Een rare gedachte, dat je denkt: vandaag wil ik graag alleen zijn. Wel de nood om je door berichtjes of verhalen verbonden te voelen met anderen, en toch ook alleen willen zijn.
Misschien past dat alleen zijn bij het ritme van de zondag.
’s Morgens nog even de vloer in de inkomhal een beurt geven. Niemand ziet het. Niemand hoeft het te zien. Je poetstechniek is al verbeterd. Het vermijden van voetafdrukken zou het equivalent kunnen zijn van het vermijden van strepen op ruiten. (De ruiten heb je al opgegeven, misschien hoort de vloer nog bij een haalbaar perspectief in dit leven.)
Een dansfilmpje van een vrouw, de aarde en een worm. Haar huid lijkt zo echt.
Je zit te werken. Ineens is er een luid geluid. Een soort knal. Even ben je bang dat er ergens een lijk uit de kast gevallen is. In dat geval dan wel hopelijk bij de bovenburen. Na grondig forensisch onderzoek in je appartement blijkt het een tube douchegel te zijn die is gevallen. Het is wel merkwaardig dat die tube er anderhalve dag over heeft gedaan om van die kraan op de douchevloer te vallen. De poëzie van een trage zwaartekracht of zo.
Het kan ook liggen aan het feit dat het de energetische douchegel is die je kreeg voor je verjaardag. Relaxerende douchegel zou misschien niet vallen.
Je schrijft een reactie. Het schrijven lijkt niet te passen in je zondagslichaam. Woorden die in een ander ritme zitten.
Hetzelfde schrijven op een andere dag zou je lichaam misschien niet doen verkrampen.
Het ritme van de zondag.
Dankbaar voor de verhalen die je krijgt. Die passen wel.
In de verhalen die heen en weer gaan worden dingen van de week rustig neergelegd. Zoals je het wou.
Je laat de dingen vrij in de woorden, zegt iemand die je dierbaar is. Het mooiste wat je kon horen.
’s Middags mag je de kranten lezen tot ze helemaal op zijn. Mmm.
Het middagdutje mag ook. Zomaar.
Een brood.
Een vers boek.
Wat hij met de woorden doet, het vervult je telkens weer. Je probeert je voor te stellen hoe hij dat doet, schrijven op broodzakken en ander papier. En dan zo’n woorden.
Ook bijzonder dat je dat boek van je maatje kreeg.
De gebakken aardappeltjes.
Ook wel goed dat voorspelbare saaiheid nu ineens een aan te raden techniek wordt om de onbestendigheid van de wereld aan te kunnen.
Je maakt nog een kans dus.
(En los daarvan zijn gebakken aardappeltjes op zondag ook wel lekker.)
Het meisje in het journaal, dat voor het eerst sinds heel lang weer buiten mocht. Hoe fijn ze het vond om de wind te voelen.
Misschien is het eigen aan de zondag, dat je bij het minste in zachte tranen kunt schieten.
De avond legt zich langzaam neer.
Misschien mag er nog een trage dans zijn, in omhelzing van de dag.
En daarna kun je gaan liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten