Vroeg gaan fietsen. Het is nog heel fris. Weinig horen. Alleen de wind in je oren, de vogels, en in de verte een sirene.
Een mooi bericht dat je weer ontroert. Van iemand die je zeer dierbaar is. Verbonden, voor altijd.
Je probeert haar iets uit te leggen. Ze had het waarschijnlijk al begrepen voor je het zei. Het raakt je, de woorden te zien die je net achter elkaar hebt gezet.
Kijken naar de woorden.
Kijken naar mensen die dansen. Kijken naar mensen die bewegen op het toneel. Het is alsof je dichtbij bent.
De zondagse poetsbeurt.
Keer na keer ga je rustig verder doorheen de immense stapel jazzplaten. Werelden die elkaar raken. Die melodie opnieuw horen. Do you know what it means, to miss New Orleans.
Het is stilaan tijd voor een bekentenis. Je volgt zoveel mogelijk alle voorschriften strikt op. Sommige mensen die je kennen, weten dat je in het algemeen een zeer lichte discipline hebt ontwikkeld in je leven. Dat helpt. En toch. De aanbeveling dat je jezelf niet mag aanraken, dat bleek toch een beetje moeilijk. Je hebt echt je best gedaan, maar falen was je lot. Een pyjama aantrekken of douchen zonder jezelf aan te raken, er moeten ongetwijfeld handige trucs voor bestaan, maar jij kent ze nog niet. Zoeken naar universele troost voor elkaar rakende verdrieten zonder jezelf ook maar stiekem aan te raken, een beetje, het is niet zo eenvoudig. Er zijn dingen die je relatief gemakkelijk kunt laten. Een tijdje geen fond de teint of mascara, een mens overleeft dat. Als de verbinding bij de videoconferentie slecht is, zie je dat trouwens toch niet zo heel goed. Maar dat streepje energising moisturer ’s morgens – alleen al die naam werkt als een placebo – dat is toch wel een essentiële verplaatsing van je handen. Of die handcrème die je elke avond aanbrengt, om te vermijden dat je perkamenten handen gaat krijgen zoals de oude Julia, door al dat wassen, niet simpel om dat zonder aanraken te doen. Er zijn ook speciale doelgroepen. Er zijn van die mensen die in de spiegel enigszins jubelend kijken naar hun sixpack en zichzelf de hele tijd willen aanraken om te voelen of het wel echt is. Jij behoort niet tot die doelgroep, onder meer door de algehele afwezigheid van een dergelijk gezandstraald lichaam. Maar er zijn ook mensen, zoals jij, met een grote dikke kop. In deze onzekere tijden is het soms nodig die even te stutten, om beter te kunnen rouwen. Je hebt allerlei systeempjes geprobeerd om dat te doen zonder je handen te gebruiken. En nogmaals, die systemen bestaan ongetwijfeld, maar ze liggen niet binnen jouw bereik. Je faalt. Andermaal. Als men overweegt om premies te geven aan mensen met een tweede verblijf, moet enige clementie voor mensen met dikke koppen (tevens nog van het kale soort, wat het nog moeilijker maakt om jezelf niet aan te raken) bespreekbaar zijn in de nationale veiligheidsraad.
De videoconferentie met de vrienden. Die ene, net terug uit een ver buitenland, is aan het woord. Hij woont enkele honderden meters verder. Buiten hoor je het geluid van een helikopter of zo. Je hoort hetzelfde geluid terwijl hij spreekt. Ver weg en dichtbij.
Later die namiddag zit je op je terras een boek te lezen. Hetzelfde gezicht dat even daarvoor op het scherm was, komt zomaar voorbij wandelen. Beeldverwarring. Misschien zie je onder meer het verschil tussen twee en drie dimensies.
De geluiden en geuren van de lente. De kinderen. De terrasgesprekken. Lopers. Stilte. En het boek. Hoe het voelt. Hoe de woorden binnensijpelen.
Het is raar. Hoe je ernaar kunt verlangen om iemand in het echt te zien. En hoe je lichaam zo in de war kan zijn als je dan staat te praten met iemand enkele meters verder. Spiegels.
(Wat zal er nodig zijn om dat bij jou weer te doen verdwijnen?)
Je denkt aan iemand. Je ziet een verhaal.
Soms krijg je onaangekondigd bezoek. Een mevrouw met een wat rare naam die je nog nooit eerder zag wil met jou een skypegesprek voeren. Zo ongeveer het enige dat opvalt, is een enigszins indrukwekkend decolleté met reële inkijkmogelijkheden. Ze wil ongetwijfeld met jou een gesprek voeren over de opbouw van continentale circulaire economieën als alternatief voor de zo kwetsbaar gebleken geglobaliseerde waardeketens. Of misschien toch niet. Je gaat er toch maar niet op in.
De verhalen uit de ziekenhuizen en woonzorgcentra in het journaal. Straks moet men voor ons zorgen, zegt de mevrouw. Je kijkt naar je handen.
De man die op zijn dak voor een spandoek staat te supporteren voor zijn buur die op dat moment meerijdt in de virtuele Ronde van Vlaanderen. Het adaptief vermogen van ecosystemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten