Stemmen

De treinmevrouw die zo goed mogelijk ook in het Engels omroept. Af en toe een Frans krulletje. Een stem horen en je afvragen hoe die er in het echt uit zal zien. Net op dat moment komt ze voorbij.

De stem van je oom. Hij gaat nog even rond in het nu bijna lege huis. Zijn stem brengt je naar lang geleden. Je vraagt hem iets te vertellen over zijn grootvader.

De actrice in die mooie serie. Ze beweegt tussen Frans en Engels. Hoe zou het zijn om haar stem van dichtbij te horen?

Een stem die je in je herinnering zo mooi en zwoel kunt horen zuchten. Soms zie je die stem.

De twee vrouwen achter je in de trein. Ze praten de hele tijd. Ineens valt het je op hoeveel stemmen er rondom jou bewegen.

De stem van die ene vrouw die regelmatig op de radio of de televisie komt. Ze zal er wel niets aan kunnen doen en ze zal wel geweldig zijn, maar die stem doet je telkens in elkaar krimpen.

De stem van die vrouw in het webinar. Er is iets in de toon van haar stem, er is iets in het ritme, er is iets in de gevoeligheid net onder de huid van die stem. Een weekmakende stem.

De stem van die vrouw in de vergadering. Iets zorgt ervoor dat de vergadering je uitput.

Die man in het overleg. Soms schuift zijn stem in zijn dialect, daarna komt ze weer terug.

Die twee mannen die met de vrachtwagen de spullen komen ophalen. Hoe ze de hele tijd tegen elkaar praten. Als een eindeloos verhaal, en hoe je daar gewoon mee tussen mag schuiven en meepraten.

Die vrouw aan het loket die je heel erg lang aankijkt nadat je gezegd hebt dat je nog niet plus 65 bent. Daarna zegt ze nog eens dat je als +65’er een goedkoper seniorenticket kunt krijgen. Ze denkt misschien dat je in totale zelfontkenning niet durft toeven dat je eigenlijk al 87 bent. Ze blijft kijken. Je zegt haar dat je weet dat je er ouder uitziet dan de 56 die je pas geworden bent. Na nog een pauze zegt ze sorry. Waarschijnlijk heeft ze voor zichzelf beslist dat ze toch maar zal meegaan in het waanverhaal van die oude man die niet beseft dat hij 87 is.

De stem van die man in de vergadering. Ze is zo mooi rond.

In de ochtend oefenen in je diepste stem. Hoe die trilt in je buik.

De stemmen van Dylan in 1970, op die pas uitgebrachte bootleg.

De vrouw van het OCMW die je aan de telefoon hebt en hoe haar stem verandert doorheen het gesprek.

Die man op de radio die elke ochtend om half zeven al zo opgewekt de dag op gang trekt.

De galmende stemmen in de traphal.

De stem van de vrouw met de mooie ogen in de winkel.

De mannen op de bouwwerf die staan te lachen.

De stem van die fadozangeres. Je herinnert je nog hoe het was toen je haar voor het eerst zag in de schouwburg. Er was iets van verdriet in haar die avond en haar stem brak. Ze vroeg aan het publiek om haar te helpen en haar door de avond te halen, wat ook lukte.

De stem die telkens weer verdwijnt in een slechte verbinding tijdens de vergadering.

De stem die zou kunnen horen bij het personage in je boek.

De stemmen die je zo vermoeien, telkens weer.

Die ene vrouw. Het maakt soms niet zo uit wat ze zegt, maar die stem…

Hoe tijdens een zelfde vergadering de ene stem mensen rustiger maakt en de andere onrustiger.

De vrouw die zo hard praat tegen haar telefoon. In een soort rechte lijn, zonder verandering van intonatie.

De automatische vrouwenstem die je op het perron hoort. Die kleine haakjes in sommige zinnen, waar het telkens net niet klopt.

De stemmen waarvan je niet meer zeker bent of ze nog wel in je hoofd bewaard worden. Misschien vertrekken ze wel uit je hoofd.

De stem die hoorde bij ergens midden in een nacht en die soms nog naast je blijkt te liggen. (Stemmen kunnen staan, liggen, zitten en ook wel dansen.)

De stemmen in die cantate.

Je stem die galmt in het bijna lege huis.