Ademgewicht

Drie dagen lang geen woord gezegd, stel je ineens vast.

Soms is het alsof de zee een beetje aarzelt.

Alsof je telkens opnieuw een beetje moet beginnen in strand zijn.

Wat dan toch ook een adem wordt.

Je kijkt, en wacht, en kijkt.

De nacht is anders stil.

Rusteloze dromen, soms.

Het ritme van de dagen, het is anders.

Er is meer open ruimte in de dag.

Soms adem je een voorzichtig verdriet.

Soms kijk je naar de stroom.

De les die je moet geven, de stemmen die je ziet.

Je fietst door de sneeuw, ziet nauwelijks iets.

De rust van het postkantoor.

Je loopt even verloren in de middenberm van de dag.

Een ander ritme groeit, in een lichte ascese.

Je ademt rond het boek van de voorouders.

Een bericht doet je even wankelen.

Je nachtlichaam schuift uit de groef.

Zoveel beelden die daar ergens zitten te wachten, blijkbaar.

Stevig stappen in de koude ochtend, je schuift weer in elkaar.

Woorden zeggen, en zien wat er verandert.

De gesprekken, een trage toeschouwer.

Die ene bloem gaat het niet redden, denk je.

Het glas met thee, het boek, de stoel, het ritme, adem.

Bellen voor de verjaardag, denken aan het cadeau dat onderweg is.

Een pak dat onderweg is, hoe je dat nooit helemaal kunt begrijpen.

Je kijkt naar de woorden, tijdens de vergadering.

In uitstel, die reeks documentaires, avond na avond, verhalen over geweld.

Het raakt je huid.

Je denkt aan ketens doorheen de tijd, en wat ze doen.

De nacht is leger.

Traag bewegen in de dag.

Jezelf uit de dip lezen.

Woorden stromen door je hoofd, ze worden een lijstje voor later.

Soms heb je het koud, ineens.

De buik zegt je iets over wat voorbij is.

De nachtbuik heeft een eigen adem.

De zon in een nieuwe dag.

Je loopt door de stad, snel, zoals je wou.

Dat artikel dat je straks nog wilt schrijven, de woorden komen.

Hoe de dingen het gewicht van je adem veranderen.

Je krijgt nieuws, je hoort het verhaal, het geeft iets van rust.

Je beweegt anders.