Verhaalhuid

Stel dat je zou kunnen kijken naar de lagen in je huid. Niet om te oordelen, niet om jezelf erin te koesteren, niet om er te blijven. Alleen maar kijken.

Je weet nooit helemaal zeker waarom die lagen bewegen.

Soms is het eenvoudig. Je hebt die ene beweging gedaan en daarna voel je het. Er is een soort rechte lijn tussen wat er gebeurde en wat zich later laat voelen. Je stond of zat of lag te lang in een bepaalde houding, het is redelijk overzichtelijk.

Soms is er verlangen, huidhuid. Een wat verwarrende pijn. Je eigen kleuren zijn buiten de lijntjes geduwd, ze vermoeden een fantoompijn. Misschien is het een pijn die een gezant is van een andere, misschien ook helemaal niet. Misschien is ze gewoon helemaal zichzelf.

Soms is er een kramp, onmiddellijk, of later. Misschien is er iets dat heel spannend is, misschien is er grote druk. En is je lichaam een echo, dichtbij, of na een tijd heel ver weg. Een kwestie van tijd.

Het raakt soms al aan rivieren, ergens onder het oppervlak. Misschien is er een gat, komt er ineens een gat, waardoor ze elkaar raken.

Soms heeft je lichaam een eigen geheugen. Net dat ene kleine ding, als de vleugel van een vlinder, kan een kleine storm veroorzaken. Iets dat iemand zegt, een geur, een beweging, een trilling in een stem, het kan alles zijn. Het geheugen reageert, door je huid.

Het is als een echo zonder geluid. Soms komt de rimpel op het water pas een hele tijd later. Op een onbewaakt moment, nadat de dingen weer rustig geworden zijn, terug veilig. Iets komt. Maar de echo zonder geluid heeft niet altijd een vorm die je zou kunnen herkennen.

Soms is gewoon vermoeidheid. Je huid lijkt zich te verzetten tegen te veel dingen die van buiten naar je toe komen. Je stelt het vast, en laat het.

Soms is er verdriet. Als een reisgezel met alle tijd. Soms stilzwijgend op de achtergrond, soms niet. Het heeft zich ooit in je huid gevestigd. Misschien heel traag, nauwelijks merkbaar, misschien als een plotse indringer.

Soms is er de zon, of een warme trui, of die stemmen en bewegingen die je hele huid doen tintelen. Ze laten een mogelijkheid zien. Een herinnering aan wat er altijd al was, of had kunnen zijn.

Soms is er iemand die je aanraakt. Soms voel je pas daarna de rusteloosheid die er daarvoor was.

Soms is er pijn die ineens naar je toe komt. Het is pijn aan het einde van iets. Zoals pijn die op rust wachtte. Het duurt een tijd eer je het ziet, als het negatief van een foto, of een merkwaardig soort spiegelbeeld.

Soms is er muziek, die iets in je troost. Je zou niet weten wat het is. Je voelt alleen de troost. Misschien begint er iets in je huid mee te trillen.

Soms is gelukzaligheid, na allerlei vormen van beweging.

Al die dingen kunnen door elkaar heen lopen. Ze kunnen elkaar afwisselen. De dingen kunnen in een seconde veranderen.

En soms lijkt het alsof er onder dat alles – het heeft misschien iets met die rivieren te maken – verhalen zijn die autonoom door je lichaam bewegen. Ze hebben hun eigen adem, hun eigen bestemming. Het lijkt misschien alsof ze dolen, maar dat is waarschijnlijk niet zo. Ze weten van zichzelf wat ze te doen hebben. Misschien kun je er onbewust voor zorgen dat ze sneller gaan, of trager. Misschien zijn ze gestart toen je nog een kind was. Misschien waren ze toen een alerte reactie, een poging tot bescherming, een zin zonder woorden nog. Soms is het of je die verhalen bijna kunt horen of zien, in dat niemandsland tussen wakker en niet meer. Alsof je jezelf zou kunnen inpluggen. Het is alsof ze iets te doen hebben, zoals rustig door een huis wandelen en alle vlekjes wegwerken. Dat ze bewegen, hoor je in die fluittoon die soms de aandacht op zichzelf trekt. Soms, na al die jaren, als het verhaal verteld is of als een hoofdstuk klaar is, kunnen ze ineens je huid doen samentrekken in een benauwende kramp die je doet duizelen, of laten ze je buik schudden. Nadien herschikt je lichaam zich.

Soms zou je al die lagen gewoon willen kunnen zien. Gewoon, om te zien, en te begrijpen.

Soms zou je willen weten hoe de nulversie van je huid is. Al is dat misschien een illusie, dat er iets is als een nulversie.