Stottertijd

De app vraagt wat je favoriete trajecten zijn. Ineens beseffen dat dat traject naar het noorden er waarschijnlijk niet meer bij zal zijn.

Wakker worden uit een droom. Iemand in die droom zei iets dat je verwarde. Ze lijkt op iemand, je weet niet wie. Je probeert haar terug naar de dag te halen.

De jazzplaten die klaarliggen voor het poetsmoment. Twee van hen zitten nog netjes in het cellofaan, zijn nog niet geopend. Als een geheim. Je legt ze telkens heel voorzichtig op.

Het artikel lezen en iets zien. Iets over de liefde. Het lijkt ineens zo helder. Iets dat je geleerd hebt. Misschien zul je het haar vertellen.

Dat stuk van het terras opruimen, een beetje toch. Stukjes schap leegmaken in de berging. Hoopjes weggooien. Het gaat door, stel je vast, dat wat begonnen was.

Tijdens de wandeling uitkijken naar dingen die wachten op een foto. Bevrijd uit de omgeving van tekens. Alsof ze ineens heel even thuis zijn.

De man die met zijn dochtertje aan de hand door de straat loopt. Hoe rustig vanzelfsprekend het beeld lijkt. Even aarzel je om te blijven kijken.

Denken aan die foto van je overgrootvader die daar ergens in die grote dozen zit. Je wacht op een moment om die weer te gaan zoeken. Je weet niet waarom.

De tekeningen die je al terugvond in de dozen. Tekeningen die je ooit maakte over een gezinnetje. Ze lijken zo wezenloos, alsof iemand anders ze maakte. Toch staat je naam erop.

Waarom wil je nu zo snel aan die en die en die en die en die vragen hoe het gaat? Misschien wil je iedereen in het leven houden. Je doseert, dat lijkt wel beter.

Je lichaam blijft rusteloos, verzet zich een beetje tegen een middagdut. Je schuift half weg, er is nog geen verlossing. Je gaat toch maar weer dingen doen.

Waarom je ineens zo dacht aan dat ene nummer. Motherland. Iets is daar dat je zou kunnen omhelzen. Iets in de kanteling.

Je kijkt naar het lichaam in de spiegel. Je denkt aan dat ene puntje dat ergens op je rug staat, je kijkt er niet zo vaak naar, eigenlijk. Je kijkt naar de littekens.

Je zit op het terras te lezen. Met het buitenlicht wordt je boek nog mooier. Hoe die vrouw haar omgeving leest. Misschien zie je nog altijd veel te weinig.

Een artikel in het weekendblad, over alleen eten. Je vindt het eigenlijk al behoorlijk goed dat je elke dag voor jezelf kookt. Volgens dat artikel is het ook een manier om jezelf op een portie liefde te trakteren. Lichte verwarring.

Die spannende serie. Je stelt vast dat je begint te roepen tegen het scherm. Je kijkt even om je heen, niemand heeft het gezien.

De twee jongens die op het plein met hun skateboard bezig zijn. Die muziek die ze erbij op hebben gezet is maar niks. Maar hoe zij telkens opnieuw iets proberen, het ontroert je.

Een plots opkomend museumverlangen. Misschien is het wel hoog tijd om iets af te spreken met je museumvriendin.

Je vertelt over het huis. De laatste spullen weghalen. Het lijkt al zo’n eeuwigheid geleden. Alsof er al een vlies is tussen toen en nu.