Zou het woord ‘doorpakken’ bij wet kunnen verboden worden? En als we dan toch bezig zijn, zou dat ook kunnen gebeuren voor het woord ‘knallen’? (De procedure voor het woord ‘uitrollen’ loopt al een tijd.)
Zouden die tandartsen uit dat reclamefilmpje echt tijdens de middagpauze thuis hun tanden gaan poetsen? Is er een diepere reden waarom dat niet lukt in hun praktijk? Kunnen we zeggen dat er hier iets niet klopt? (Dat laatste uit te spreken op een mysterieuze toon, met half dichtgeknepen ogen.)
Zijn er manieren om niet week te worden van de stem van Sierra Ferrell wanneer zij zingt over de Bells of Every Chapel? En zo ja, is het dan niet vooral zorgwekkend dat ze bestaan?
Op welke manier kan de kwestie van de pijn van het zijn het best ter sprake gebracht worden tijdens een koffietje met Sierra Ferrell? Zijn er garanties dat dat gesprek ertoe zal leiden dat de pijn van het zijn draaglijker wordt? In het algemeen dan?
Is het overtuigend om als prioritaire motivatie voor het kijken naar The Repair Shop enkel te verwijzen naar de positieve bijdrage aan de circulaire economie van de aldaar getoonde restauratietechnieken? Of kan de opportuniteit van het stiekem mogen snotteren (onder een dekentje) bij de ontroerende verhalen enigszins getolereerd worden? Is een watje zijn jouw existentiële conditie? Het te zijn hebben, is watje. Kan in die zin, in het kader van de kritische moderniteit, gezegd worden dat de circulaire economie van existentieel belang is?
Als het aantal dagen dat je ’s morgens kwaad begint te roepen tegen De Morgen niet onder de drie per week zakt, welke meditatietechniek is er dan aangewezen? Of kun je leren immuun te worden?
Als je geconfronteerd wordt met acute huiderigheid om 02.43 uur, in een verder stille nacht, aan welke kleur kun je dan best denken? Voor het enkel denken aan zuivere kleuren, tijdens een moment van eenzame huiderigheid, is het bereikt hebben van een hoog niveau van onthechting een voorwaarde. Kan falen ook een optie zijn? ’s Nachts? En in het leven in het algemeen?
Wat doe je met de gedachten die door je heen gaan, terwijl je in een moment van opperste vrijheid, rustig staat te wachten tot het voetgangersverkeerslicht op groen springt? Is het niet net goed dat je het moment van diepe innerlijke vrede dat je dan kunt ervaren niet kunt vasthouden?
Is het nu eigenlijk destadsbader, debadstaarder, debaardstaarder, destaartbaarder, destartbehaarder of debardstarder? En is het erg dat je niet weet wie die meneer is? Zou die meneer iets weten over het licht dat jij niet weet? En zou je dat worden aangewreven aan de hemelpoort?
Stel dat je grootmoeder, die zei dat ze beter op de aarde wat meer rijstpap kon eten omdat ze daar zekerder van was, toch in de hemel zou zijn gekomen, zou ze daar dan nog rijstpap willen eten? Of zou ze zich helemaal focussen op smoutebollen van de kermis, in grote papieren puntzakken?
Wat doe je best met de inzichten over de liefde en de trauma’s die je bereiken op een onbewaakt moment in de oksel van de dag? Waarom ben je zo blij eindelijk in een filmpje nog eens een vrouw met okselhaar te zien? Wat is het diepere geheim van die ogen die je je herinnert?
Hoe komt het dat je sommige woorden, zoals ‘paksoi’ of ‘gentrificatie’, steeds weer vergeet? Hoe komt het dat je in je hoofd telkens wel de betekenis van die woorden kunt zien, bijna kunt aanraken, maar niet het woord zelf? Is dat iets zoals wanneer je soms hardop je eigen naam moet zeggen om te weten dat jij het bent?
Wat wil het zeggen over je karma als je nog steeds niet goed weet hoe je iemand moet wegswipen als de telefoon gaat terwijl je aan het spreken bent in een webinar? Zegt dat iets over bepaalde hersendelen die via ASMR getinteld kunnen worden? Wat zou er gebeuren, stroomgewijs, als je die totale ontspanning toe zou laten, of is het een overgave? En wil je het antwoord op die vragen weten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten