En ergens kies je een weg, of kiest de weg jou.
Dat je onderweg bent, is misschien het enige antwoord.
Dat je elke dag te kiezen hebt, dat je ergens moet gaan staan, dat je elke dag geboren wordt.
Het was iets van wat je probeerde te vertellen aan die meneer.
Je weet nooit wie je bent in het leven van een ander.
Maar je wilt het voelen, hoe je maatje ergens over je schouder meekijkt. Hoe Julia je aan zou kijken.
Elke dag weer oefenen, elke dag opnieuw beginnen.
En soms zijn je dromen zo groot dat ze pijn doen.
Hoe het nooit overgaat.
Misschien is dat een troost.
Soms hoor je jezelf roepen.
Soms oefen je je in rouwen. Je weet niet altijd hoe dat moet.
En ook dat is goed.
En soms zou je het kunnen verdragen, dat iemand je even wiegt.
Je even door de nacht helpt. Het ziet, en het weet.
Al gaat de nacht ook zonder weer over in de dag.
En iets over trots, iets over je zelfgekozen familie, en iets over de leeuw.
Je kijkt naar jezelf, en je glimlacht.
Hoe had je het moeten vertellen aan Julia? Zou ze het gewoon zo gezien hebben? Zou het genoeg geweest zijn?
Soms kwelt het je. Soms niet.
Misschien weet je het nooit.
Soms begrijp je niet goed wat de tijd met je doet en hoe je moet oefenen in de tijd die komt.
Af en toe drijven, je huid en het water, het zou iets zijn.
En de plekken waar je kunt zijn, waar er misschien alleen maar muziek is.
Hoe je daarin kunt verdwijnen.
Je denkt aan dat liedje.
Het was in die film, die je zag samen met een geliefde, helemaal op het einde van de film.
En later zag je de documentaire over het concert dat bij de muziek van die film hoorde.
En je zag dat liedje weer.
En soms kijk je er gewoon even naar. Farewell.
Iets brengt je terug, telkens weer.
Naar de plek die je al was.
Naar de zee die je al was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten