Zouden de woorden je missen

 

Zouden de woorden je missen?

Als je weg zou gaan, om niet meer terug te komen.

Wat zouden ze doen?

Misschien ben je bij leven ontheemd, altijd.

Maar zijn er de woorden.

Ze komen naar je toe, laten zich aanraken.

Ze blijven, even.

Laten je een plek vermoeden.

Buigen je adem.

Het is raar.

Hoe ze in de tijd bestaan.

In een zin, van hier naar daar.

Zodra ze zich laten lezen.

En hoe ze tegelijk uit de tijd zijn.

Als ze op je huid rusten.

In het moment voor of na.

Zoals je naar een boek kunt kijken.

Zoals je een boek kunt verkennen met je vinger.

Nog voor je een woord gelezen hebt.

Je weet niet.

Of je handen woordloos zijn, kunnen zijn.

Misschien zijn ze als onzichtbaar mos, op je handen.

En is het daarom dat je de weg terug zou kunnen vinden.

Misschien zijn ze in je huid geschreven.

Soms kun je ze vragen of ze een stap achteruit willen zetten.

Om alleen maar te kijken.

Waar je dan zou zijn, soms kun je het zien, in onzichtbaarheid.

Maar ze blijven in de buurt, denk je.

Misschien zijn woorden hun eigen mogelijkheid.

Als een belofte.

Altijd aan deze kant van de verlossing.

Zouden ze weten hoe je naar hen kijkt?

Als je geliefde onbekende.

Je moet springen, zeggen ze.

Elke keer weer.

Je weet nooit in welke zin je zult landen.

Misschien vertrouwen ze je genoeg, je mag hen dragen, soms.

Kijk naar hen, zou je willen zeggen, kijk niet naar mij.

Zie hoe mooi ze zijn, helemaal van zichzelf alleen, soeverein.

En dat ze dan iets mogen doen, bij een ander.

Je zult het nooit begrijpen, en dat weten ze.

Maar het is niet erg, het is.

Maar of ze je zouden missen?

Waarschijnlijk niet.

Maar het is niet erg, het is.