Joris en de dingen

Het meisje zegt: ‘Ik wil graag een kabouter als huisdier.’
Jij zegt: ‘Een kabouter is toch geen dier?’
Zij zegt: ‘Een huismens dan.’
Jij (samen met je dierbare geliefde): ‘Dat is toch ook geen mens, een kabouter?’
Zij: ‘Grrr.’
Jij: ‘Een huiskabouter dus. En wil je liever een mannetjes- of een vrouwtjeskabouter?’
Zij: ‘Dat maakt niet uit, als hij maar krulletjes heeft.’

Belangwekkende informatie dus. Maar hoe staat het in het echt? We vroegen het aan een echte kabouter. Joris.

Ja, ik ben dus Joris, van het kabouteruitzendbureau Gnomix XL. En tevens woordvoerder van de Koninklijke Kabouterbond. Ik werk als huiskabouter. Mijn vrouw Georgette doet dat ook, trouwens. Wij worden uitgezonden naar onze klanten. Ik zit op de afdeling kindjes. Elke afdeling staat voor een eigen discipline. Het is heel anders om voor kindjes te werken dan wanneer je voor volwassenen of ouderen werkt.

Of men als kabouter ook eisen kan stellen aan de klant?

Ja, natuurlijk. Ik heb altijd drie eisen. Ten eerste het diepgaande gesprek. Als huiskabouter wil ik betrokken zijn in het leven van de klant voor wie ik werk. Hoe oud hij of zij ook is, dat maakt niet uit. Ik wil dus de kans hebben om diepgaand te kunnen praten, regelmatig, met de klant. Zo blijft het ook voor mij boeiend, maar daarover gaat het eigenlijk niet. Als huiskabouters hebben we een manifest uitgewerkt dat moet zorgen voor een kwalitatieve dienstverlening. Vroeger werd onze functie vooral gezien als een soort hulpje in huis. Maar nu zien we onszelf als een ankerpunt in het leven van onze klanten. We willen er ook zijn bij de moeilijke momenten en dan kunnen we steun en advies geven. Ik heb daar allerlei opleidingen voor gevolgd trouwens, betaald met opleidingcheques. Als de klant niet bereid is ruimte te maken voor zo’n vertrouwensvolle relatie met de kabouter, dan heeft het niet erg veel zin. Op mijn leeftijd wil ik alleen nog maar goede opdrachten aannemen. Ten tweede moet het eten goed zijn. Geen minderwaardige brol dus. De meeste kabouters zijn overigens ook vegetariër. En ik wil volwaardige schotels. Schoteltjes eigenlijk. Dus niet van het type ‘we hebben gewoon het vlees weggelaten’. En ook met genoeg variatie. Niet elke dag quorn, zoals in het ziekenhuis. Gewoon lekker. Een goed gevoede huiskabouter kan zijn of haar werk veel beter doen. En ten derde. Af en toe genoeg tijd voor het thuisfront. Voor Georgette dus. We willen elkaar wel regelmatig kunnen zien en dan voldoende tijd samen kunnen doorbrengen. Zeker om te knuffelen. Wij knuffelen namelijk graag. Dat is ook gezond. Als een klant daar niet tegen kan, of – erger – jaloers wordt, dan bol ik het af, meteen.

Of er bij de kabouters ook een breed maatschappelijk debat gevoerd wordt over het langer werken?

Zwijg stil man… Bij ons gaat dat ook tegenwoordig de hele tijd daarover. Ik had gehoopt op mijn 135 op pensioen te kunnen gaan, maar het zal 165 worden vrees ik. En ik heb nog zoveel boeken te lezen, hoe moet dat dan allemaal? En die tuin waarin ik eindelijk eens wat meer zou willen werken? Ik had me ook voorgenomen om na mijn pensioen een cursus speculaas bakken te volgen. Georgette is daar helemaal wild van, en zo zou ik haar uitgebreid kunnen verwennen. En zij zou zich dan kunnen toeleggen op het pottenbakken, free style, met conceptuele randjes. Maar ja, het zal niet in onze handen liggen, vrees ik.

En het huwelijkse leven?

Het zit zo, kabouters trouwen eigenlijk niet. Dat bestaat bij ons niet. Wij werken in decades. Na elke tien jaar kun je kiezen: gaan we ermee door, of is het goed geweest qua ons? Een systeem met voor- en nadelen, dat moet ik wel zeggen. Georgette is nu mijn derde vrouw. De vorige twee wilden wel eens iets anders. En het had niets met mijn kookkunst te maken. Ook niet met mijn grapjes, dat denk ik toch. Maar wel met de krulletjes. Krullen zijn een gevoelige kwestie in de kabouterwereld. Het ultieme symbool van schoonheid. Bij mij zie je het niet meer zo goed, maar ooit had ik veel en mooie krullen. En zij wilden dus liever een jongere man, vooral een met meer en mooiere krulletjes. Nu ja, de dingen zijn wat ze zijn. Maar Georgette en ik, wij zijn nu al lang samen, en we zullen ook wel samen blijven, denk ik toch. Wij zijn meer voor de intrinsieke waarden. Meer knuffeltjes dan krulletjes dus eigenlijk, haha. Niet dat ik geen krulletjes meer heb, zoals hier op mijn arm of zo, maar Georgette die kijkt daar doorheen. En dat niet alleen letterlijk, haha.

Joris legde nog de praktische details uit, voor het geval het meisje hem zou in huis zou willen halen. Die informatie is doorgegeven. Nu is het enkel nog afwachten wat er zal gebeuren. Misschien kan Joris binnenkort aan het werk bij het meisje.