Melanie

Ze zat ineens naast me op het ambtenarenbal. Eigenlijk waren we allebei gestrand daar. Zij wilde er niet zijn, en ik ook niet.

In het algemeen ben ik een grote voorstander van rituelen. Mooie en kleine rituelen. Die leiden tot verbinding, tot een heel klein beetje deel worden van iets dat groter is dan jezelf. Zoals die kleine hoofdbuiging die ik elke avond maak, als alles donker is in huis, net voor ik naar de slaapkamer ga.

Waarschijnlijk is het ambtenarenbal ook een ritueel. Maar niet het mijne. Min of meer onder gewapende dwang was ik er naartoe gevoerd. Aangekomen op het ambtenarenbal wilde ik er vooral zo snel mogelijk weer weg.

Met groeiende wanhoop zat ik te kijken naar de kolkende atmosfeer. Hoe meer de pret toenam op de dansvloer, hoe droeviger ik werd. Maar ik had nog enkele intacte goede voornemens op de tweede dag van het nieuwe jaar. Sommige mensen krijgen in hun leven tot in den treure te horen: eet nu eindelijk eens wat sneller! Ik krijg vooral te horen: wees nu eindelijk eens een beetje gezellig! Om een of andere reden denken sommige mensen dat ik af en toe een zekere ernst uitstraal. En je weet niet altijd goed hoe je overkomt bij anderen. Dus dacht ik: laat ik eens doen of ik een beetje gezellig ben. En zo komt een mens dus toch op het ambtenarenbal.

Terwijl de meeste anderen volop in de alcohol doken, de diensthoofden hun das wat losknoopten, de vrouwen allerlei gevaarlijke dingen deden met hun decolleté, had ik een plekje gevonden achteraan in de zaal. Een beetje in het donker. En daar zag Melanie me zitten.

Of ze bij me mocht komen zitten. Dat mocht. Of ik ook een beetje schrik had van het ambtenarenbal. Dat had ik. Of ik ook een baas had die iets te graag en iets te dicht met mij wilde dansen. Zo’n baas heb ik niet, zei ik, hij is trouwens ook van het mannelijk geslacht. Mannen kussen, dat lukt al aardig, zo lang ze maar geen baard hebben. Maar uitgebreid met mannen dansen, dat is toch niet echt mijn ding. Het zal wel wijzen op een gendergewijs onderontwikkeld gebied, maar dat is dan maar zo.

Ze heette Melanie. Die naam leek een teken. In de jaarlijkse Hootenanny van Jools Holland – het bekijken ervan hoort bij mijn nieuwjaarsritueel – had Melanie C (ja die van de Spice Girls) behoorlijk indruk gemaakt met een nummer van Stevie Wonder. Wat een soulvolle stem… Ik zei het haar. Ze keek me aan met een brede glimlach. Ze had het ook gezien.

Dat is wel het mooie aan de Hootenanny. Er is altijd iets dat je verrast, van iemand van wie je het niet verwachtte. Goh, mijn dag kan al helemaal niet meer stuk, zomaar iemand tegenkomen die het ook gezien heeft. Toen ik haar hoorde, dacht ik: met die naam van mij valt het misschien nog wel mee.

Waarom zou het niet meevallen, vroeg ik?

De voorbije maanden was het soms een beetje moeilijk. Hoe het komt, je weet het niet altijd. Maar ik had de indruk dat er iets was in de stem van mijn vriend. Het was alsof hij moeite moest doen om mijn naam uit te spreken. Heel vaak deed hij het gewoon niet. Ik denk dat hij het wel wilde, maar het ging gewoon niet. Machteloos. En dan lag ik ’s nachts in bed soms te denken: misschien is er iets mis met mij, met die naam misschien wel.

Ik vroeg of hij dat liedje ook gezien had?

Nee, hij vindt dat denk ik een onnozel programma. Misschien moet ik eens zoeken of het niet op You Tube staat, en het hem laten zien. En dan zeg ik hem dat ik er stiekem een heel klein beetje van droom om daar zo te staan zingen. Melanie D dan of zo, haha. Wie weet gaat hij wel een beetje glimlachen.

Ik zag dat ze even een traan moest wegpinken.

We hebben daar nog even gewoon zo gezeten. Ik vertelde haar nog van die immense tas vol knuffeldieren die ik mee moest nemen op de trein. Een lang verhaal. Maar misschien zou het er ook wel voor zorgen dat enkele mensen een beetje zouden gaan glimlachen. Ik vond het wel een spannende gedachte, al die mensen die zich zouden afvragen: wat loopt die man daar nu met een tas vol met knuffels?

Melanie zei me dat ze hoopte dat het zo zou lopen. Dat ik een spoor van glimlachen zou trekken door de wereld, of zoiets. En ik zei dat ik echt wel uitkeek naar het eerste optreden van Melanie D, en of ze me dan zou uitnodigen. Dat zou ze zeker doen.

Ze aaide me nog even over mijn kale kop, en toen vertrok ze. Ik niet zo snel daarna.

Overigens, het viel uiteindelijk een klein beetje tegen met dat spoor van glimlachen. Misschien zijn veel mensen de verwondering een beetje kwijt. Ofwel dachten ze alleen maar aan de solden, en aan alle fantaaaaaaaaastische dingen die ze zouden gaan kopen.