Over het verdampen van een gedicht

De kleuren van bijna februari, ze hullen je
In een vermoeden van troost. En de schaduwen
In dat schilderij, je zou daar, in die aarzeling van licht
Jezelf kunnen uitgommen. Tot niet meer dan verlangen.

Dat denk je toch. Je kijkt naar je handen. En de nerven
Die je niet verlaten. Wellicht. Er was ook die cantate,
Gisteren nog. En je zag de weelde van verdwijnen.
In een gedicht. Net voorbij je vingers.

Zou het kunnen? De woorden in haar huid schrijven.
En wachten tot de inkt verglijdt in nachtplooien.
Tot de zinnen onzichtbaar onuitwisbaar zijn.
En er alle tijd is voor een bestemming.

jan