Zoveel dingen die je nooit zult weten.
Was je op het juiste moment op de juiste plaats? Misschien heb je ooit net een ontmoeting gemist. Keek je net op het juiste moment de verkeerde kant uit. Misschien had die ontmoeting je leven kunnen veranderen. Of misschien was het omgekeerd. En had je bijna iets gemist dat daarna zo belangrijk zou worden.
Heb je wanneer het moest de juiste dingen gezegd? Eindeloos veel momenten zijn er geweest. Momenten waarop je woorden ertoe deden. Hoe vaak heb je iets niet gezegd? Misschien uit schaamte, angst, of kleine lafheid. Of net uit zorg, de wil om iemand te sparen. Maar de momenten waarop er moed nodig was. De momenten waarop die woorden van jou het verschil hadden kunnen maken voor een ander. De momenten waarop je had kunnen zeggen, in allerlei varianten: ik zie je graag, ik ben bij je en ik ga nu niet weg, ik wil je troosten. Niet als een deel van een of andere grote belofte, maar enkel als wat het was, woorden die ook niet hadden kunnen gezegd worden.
Heb je je niet meer door angst laten leiden dan nodig was of dan je aankon? Het is een deel van het langzaam ouder worden, waarschijnlijk. Je verzoenen met je angsten. Ze niet meer ruimte laten dan nodig. Soms schrik je van jezelf, en zie je pas later dat wat je deed iets met angst te maken had. Soms besef je dat dat nergens voor nodig was. Soms aanvaard je dat je niet anders kon. Maar weten doe je het nooit.
Heb je je niet afgesloten van de liefde, soms? Het kunnen momenten zijn. Het kunnen blikken zijn. Het kunnen houdingen zijn. Het kan alles zijn. Misschien liep je wel weg, soms. Misschien was je op de vlucht, soms. Misschien bleef je zitten, terwijl je had moeten bewegen. Misschien durfde je niet aanvaarden. Misschien kon je het niet geloven.
Heb je genoeg gelachen? Je probeert en oefent elke dag. Je zoekt de kieren waar je de lach zou kunnen toelaten. Waar die kleine verstoring het wonder kan laten ontstaan. Het is ook als een ritueel, om anderen te eren. Sommigen die er niet meer zijn. Als je aan hen denkt, denk je aan: lachen. Je had je ooit heilig voorgenomen: voor hen zal ik lachen, tot altijd.
Hoeveel onvermogen was er wanneer je iemand kwetste? Je hebt ongetwijfeld talloos veel fouten gemaakt. Je deed zo vaak de dingen die je niet wilde doen, waarschijnlijk. En soms kon je niet weerstaan aan de verleiding om een ander te raken, hoe subtiel ook, ongetwijfeld. En vaak deed je het toch, al dacht je dat je het tegenovergestelde deed. En zo vaak was er waarschijnlijk alleen maar onvermogen.
Zou je een goede vader geweest zijn? Waarschijnlijk de moeilijkste van alle vragen.
Was je mild genoeg voor jezelf? Je hebt het moeten leren, waarschijnlijk. Er was tijd voor nodig. De weg die aan de mildheid voorafgaat, heeft zijn tijd nodig. Het is niet anders. Soms moet je wachten. Maar eens het tijd is, hoeft dat niet meer altijd.
Heb je genoeg met het hout gedaan? Hout, dat was iets van je grootvader, van je vader. En een heel klein beetje van jou. De woorden werden jouw hout, waarschijnlijk. Soms is er nog dat schuldgevoel, alsof je iets hebt doorbroken. Soms denk je dat het goed is zo.
Heb je genoeg schoonheid in je leven toegelaten? Ook dat oefen je elke dag. Je kunt niet zonder muziek. Je snakt naar mooie woorden, telkens weer. Je droomt van foto’s, en het moment waarop ze je verrassen. Je kijkt naar beelden en schilderijen. En al die andere dingen, nog eindeloos veel meer. De schoonheid in een rimpel, in een scheur. De schoonheid van de mooie mensen die je zo graag ziet. En toch, je weet het niet.
Was je zacht wanneer je zacht had kunnen zijn? Of liet je de momenten voorbij gaan, omdat het gemakkelijker was zo? Zo vaak is zacht een keuze. Je kunt ze ook niet maken.
Heb je de aarde aangeraakt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten