Het tekortschieten. Of het denken dat.
Het is een moeilijk onderwerp, denk je.
In de weken die achter je liggen heb je zoveel mensen gezien, opnieuw gezien. Telkens was er tijd voor de verhalen. Of toch voor enkele. Ze zijn je dierbaar, die mensen die al zoveel jaar in je leven zijn. Je denkt dat je probeert om hen nooit ver weg te laten drijven, dat je probeert om hen dicht genoeg bij je te houden. En toch.
En toch zijn er zoveel verhalen. Zo vaak dacht je: ik had er eerder moeten zijn. De dingen zijn gebeurd, zonder dat je het wist. Je had misschien iets kunnen zeggen, iets kunnen doen. Er zijn, ergens in de buurt.
En ze zeggen dat het niet zo is, dat er geen reden is om. En toch.
Dat de dingen zomaar voorbij gaan, gebeuren. Achteloos.
Dat je het niet had kunnen merken.
Soms weet je het niet. Of je iets gezegd hebt. Net wanneer het een verschil had kunnen maken. Of je iets gedaan hebt. Net wanneer dat een rimpel had kunnen zijn op het wateroppervlak.
Misschien weet je het nooit.
Of je dapper was, wanneer je het ook niet had kunnen zijn.
En ze zeggen het, dat je niet zoveel moet denken. En toch.
Soms twijfel je over dat lichaam. Over hoe kwetsbaar het is. Over pijn. Of je genoeg doet. Voor hen dan.
Het is een moeilijk onderwerp.
Of je het genoeg hebt gezegd, wanneer het moment daar was. Dingen over graag zien, in de woorden zoals ze zich op dat moment voor je konden openen.
Over gelukkig zijn, en dankbaar.
Of je iemand hebt doen glimlachen, wanneer dat ervoor zou gezorgd hebben dat de loop van de dingen daardoor een millimeter zou verschuiven.
En ze zeggen dat je al meer dan genoeg. En toch.
Of je zult doen wat je zou moeten doen, kunnen doen, als het moment daar is. Welke drempels je zult overschrijden. Je dacht eraan toen je dat boek las. Je zag het ineens voor je. En je zag het onvermogen. De verleiding van het wachten tot.
Wat je doet met je zorg. Wat je doet na een nacht woelen in het bed.
En de moeilijke vragen.
Wat ze je zei, over het verlangen en wat ermee te doen.
En de brieven die je nog niet schreef.
Soms weet je niet of je de goede woorden kiest. Of je de zinnen laat ontstaan die op je wachtten. Misschien is er nog tijd. Je merkt hoe de woorden veranderd zijn, in de loop van de jaren. Misschien nauwelijks waarneembaar, maar toch. Je had die hele weg nodig, maar misschien was het nog een omweg, soms.
Iets met een tekst en een plek.
En ze zeggen dat je. En ze hebben waarschijnlijk gelijk.
En toch. Toch weet je het nooit echt. Eigenlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten