Bianca, zo heette ze. Ze sprak me aan terwijl ik een foto stond te maken naast de brug. Wat ik deed, vroeg ze. Ik legde uit dat ik net een foto had gemaakt van een vlinder op een bloem. Dat het toch wonderlijk is eigenlijk, zei ik nog, dat we ervan schrikken als we nog eens een vlinder zien. Alsof we een soort verdriet om het verdwijnen van zoveel schoonheid al verinnerlijkt hebben, of zo.
We gingen even zitten, op het terras naast de rivier.
Bianca had een mooi rood jurkje aan. Ze zag er bijzonder zomers uit. Ze zeggen dat mannen niet kunnen weerstaan aan rode jurkjes, en er is iets van waar, denk ik. Ineens besefte ik dat ik haar de voorbije dagen al enkele keren voorbij had zien wandelen, terwijl ik op mijn terras zat te lezen.
‘Weet u, ik wandel wel graag hier. Het is rustig, en toch ook niet te. Ik kan niet goed binnen blijven nu. Het is uit met mijn vriendje. Hij heet Evert. Ik weet eigenlijk nog niet zo goed of ik het erg moet vinden. Ik had gedacht dat het een soort schok zou geven, maar die komt voorlopig niet.’
Of het onverwacht was, die breuk, vroeg ik nog.
‘Eigenlijk niet echt, nu ik er over na heb kunnen denken. Evert werkt bij een supermarkt. Hij doet daar iets als klantrouteoptimalisatie. Iets als: de producten zo in de winkel zetten dat er zoveel mogelijk gekocht wordt. Blijkbaar zijn de routes die klanten volgen in een winkel voorspelbaar. Ik weet dat niet, want ik kom nooit in een supermarkt. Maar basically is hij vooral bezig met zijn fitness. Elke dag gaat hij naar zo’n fitnesscentrum om daar dan op zo’n band te gaan hollen, en aan die gewichten te gaan trekken. Voor mij hoefde hij dat niet te doen. Ik had eigenlijk liever gehad dat hij af en toe gewoon thuis zou zijn geweest, zodat we samen hadden kunnen praten over het werk van de filosoof Slavoj Žižek, of samen kijken naar True Detective. Soms wil je als vrouw gewoon een beetje aandacht, meer niet. Een man die opmerkt dat ik een nieuw rood jurkje heb, om maar iets te zeggen. Of een man die me zomaar een sms’je stuurt om te zeggen dat ik op dat moment mooi ben. Maar dat deed hij dus niet.’
Wat er dan uiteindelijk fout ging?
‘Vorige week kwam hij thuis, van de fitness natuurlijk. Ik had lekker gekookt. Ik liep er zomers bij, al zeg ik het zelf. En hij kwam binnen, ging meteen aan tafel zitten, zette de televisie aan en keek me op een rare manier aan. Ik vroeg hem of er iets was. En hij zei, boos, dat er inderdaad iets was. Hij zei dat hij echt toch wel teleurgesteld was in mij. En wel omdat ik er geen moeite voor had gedaan om mijn lichaam summerproof te maken. Ik was eigenlijk te verbouwereerd om iets uit te brengen. Of het een grap was, vroeg ik nog. Maar nee, het was geen grap. Ik had al spijt van die volledig zelf gemaakte pizza die ik net op tafel had gezet. Dat er ten eerste helemaal niets mis was met mijn lijf, riep ik. Het is mijn lijf en het voelt prima. En dat ik het ten tweede niet in mijn hoofd zou halen om dat lijf zomerklaar of welke andere fucking term ook te maken opdat anderen zouden kunnen beamen dat het dat ook is.’
Hoe het verder ging, vroeg ik voorzichtig.
‘Nou, het was zonde van die pizza. Ik had zelf al geen honger meer. En hij was nog zo goed gelukt. Dat ijs met smaak van lemon cake heb ik ’s nachts nog wel geproefd. Mmmm, lekker trouwens, moet u echt eens proeven. Maar dat was pas nadat ik hem buiten had gezet.’
Ze vertelde nog dat ze onrustig werd thuis, omdat zijn spullen er nog stonden. Het was alsof het nu pas tot haar doordrong dat ze die zooi helemaal niet in haar buurt wilde hebben.
‘Ik vraag me nu eigenlijk steeds meer af wat ik ooit in hem heb gezien. Ik ben nu ook die nieuwe reeks aan het volgen op televisie. Vind je lief, of hoe heet dat ding. Ik dacht dat ik daar iets van zou kunnen leren, maar eigenlijk word ik er voorlopig vooral een beetje depressief van. Die vreselijke relatietests, brrr. Die commentaar van die mevrouw is nog wel boeiend.’
Of er ook voordelen waren aan haar nieuwe situatie, vroeg ik.
‘O ja, natuurlijk. Ik ben nu maar zelf beginnen kijken naar True Detective, in mijn eentje. Kent u die reeks ook? Geweldig toch! En vanavond ga ik weer pizza maken, voor mij alleen, met artisjokken. En als u ooit zin heeft in ijs met smaak lemon cake, ik woon hier achter de hoek.’
En toen vertrok ze weer. Het was alsof ik de zomer zag lopen. Ik had het – om allerlei redenen – al enkele keren gedacht de voorbije dagen, maar nu dacht ik het weer: sommige mannen zijn dommeriken.
Ik ging naar huis, om te kijken of de foto met de vlinder gelukt was. Net op dat moment zag ik een andere vlinder. Het zou nog een mooie dag worden, dat wist ik zeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten