Lektest

Er gebeuren belangwekkende dingen in het leven.

De mevrouw van het hoorcentrum belt om te zeggen dat je de oordoppen, van het gepersonaliseerde type, mag komen ophalen. Ze hebben nog een gaatje (niet in de doppen, maar in hun agenda). En je mag niet vergeten je kleefbriefjes mee te brengen.

Op dat moment ben je op weg naar het trekken van een nummertje. Een dierbare vriendin vroeg je of je dat wilde doen. In het kader van het inschrijven voor de academie. Er is dus eerst een nummertje, en daarna een mogelijke inschrijving. De mensen op de trappen vragen aan elkaar of dit wel degelijk de rij voor de nummertjes is. Dat blijkt het geval te zijn. (Je maakt nu eindelijk eens mee wat zoveel anderen die wel papa of mama zijn al zo vaak meemaakten.) Allerlei stoere verhalen komen boven. Er komen mensen voorbij gewandeld om mensen die verderop in de rij staan een drankje te brengen. Ineens komt er een mevrouw met een stok met daarop een nummertjesapparaat, zoals bij de slager of zo. Honderd mensen zullen een nummertje krijgen, zo is ondertussen geweten. Je probeert in te schatten hoeveel mensen er voor je staan. De rij komt in beweging. De mevrouw bedient zelf het hendeltje van het nummertjesapparaat (die pret is voor haar). Het is gelukt, wat het nummertje betreft.

(Er staan ondertussen trouwens nog maar enkele puntjes op het lijstje ‘nuttige dingen uit te voeren tijdens de vakantie’. Wie weet komt het nog goed. Er is nog wel een heftig punt bij dat misschien toch mag verschoven worden naar een herfstzondag.)

Later op de avond krijg je het bericht dat het gelukt is. Twee meisjes zijn ingeschreven voor de academie. Je hebt dus écht eens iets nuttigs gedaan.

In de winkel ga je op zoek naar de verf die je nodig hebt. Je bent trots op jezelf dat je de kleur zomaar uit het blote hoofd hebt onthouden. (Als dat niet het geval was geweest, was het trouwens nog altijd uit het blote hoofd. Inzending voor deel 5 van het moppenboek.) Siena. Dat is de kleur. Het muurtje aan het aanrecht krijgt een nieuw laagje. Eigenlijk alleen voor die onderkant. Lijkt een soort bermudadriehoekstrook, die de verf opzuigt. De mevrouw in de winkel vraagt wat voor Siena het moet zijn. Al of niet halftoon. O jee. Had je toch dat briefje mee moeten nemen. Je fietst snel even naar huis om te checken. Halbton staat er op de emmer van vorige keer. Onderweg terug naar de winkel denk je dat dat iets te maken moet hebben met Das wohltemperierte Klavier.

Enkele dagen geleden had je, met enige nervositeit, met een klik op je scherm aangegeven dat je de nieuwe Windows 10 wel wilde. Die klik zou dan door het universum gaan, om binnen enkele weken of zo ervoor te zorgen dat die 10 bij je binnen zou komen wandelen. Blijkt dat die nu al is aangekomen. Lichte paniek. Zo’n nieuw ding downloaden is voor de rest van de mensheid gegarandeerd dolle pret, voor jou is het toch wel spannend. Ongetwijfeld zal je hele computer straks in een groot zwart gat herschapen worden dat ook jou door het scherm zal opzuigen. Het proces begint. Op je scherm komen allerlei mededelingen die je moeten geruststellen. Uiteindelijk moet je inloggen. Je paswoord wordt niet aanvaard. Middelzware paniek. De oertijdmethode gebruiken: weer opstarten en nog eens proberen. Het lukt wel. Er komen nog allerlei mededelingen op het scherm. “Nog enkele kleine dingen doen.” Of iets in die aard. Hoe kun je nu weten of dat klopt, of dat echt kleine dingen zijn, of misschien toch middelgrote?

In de zorgwinkel, waar je moet zijn voor het hoorcentrum, is het erg druk. Erg veel mensen die een nieuwe rollator moeten bestellen waarschijnlijk. Er staat eveneens een nummertjesapparaat. Er hangt een papier dat zegt dat mensen voor het hoorcentrum geen nummertje moeten nemen, maar gewoon zullen geholpen worden. Hoe kun je gewoon geholpen worden zonder de nummertjesmensen de indruk te geven dat je voorkruipt? Gelukkig roept een van de vrouwen, op voldoende luide toon, dat de mensen met een afspraak voor het hoorcentrum zullen opgehaald worden. Iets op deze plek maakt je een beetje droevig. De mevrouw van het hoorcentrum roept je naam, je mag mee in de lift. In de lift hangen affiches met daarop de zomercollectie van de (waarschijnlijk aan iets aangepaste) badmode. (Hoezo zomercollectie, denk je. Wat ongetwijfeld een domme gedachte is.) Je wordt binnengeleid in een kamertje waar vooral de zomercollectie van allerlei bikini’s en badpakken aanwezig lijkt te zijn. Voor je de oordoppen mee mag nemen, moet je eerst een lektest ondergaan. Blijkbaar zijn het de oordoppen die de test moeten ondergaan, nadat ze in je oor zijn gedraaid. Een apparaat duwt druk of zoiets in je oor, en dan moeten alle rode lampjes gaan branden. Geen lek. De mevrouw zegt dat je die lektest elk jaar opnieuw mag komen laten doen. Of die oordoppen dan zo snel verslijten, vraag je. Nee, je oren groeien, zegt ze. Zelfs op mijn leeftijd, vraag je. En ineens voel je je even oud als die man die daarnet beneden kwam vragen of het nieuwste type personenalarm al beschikbaar was. Bij thuiskomst zul je in je agenda invullen bij augustus volgend jaar: lektest oordoppen. En zo zul je zeker nog honderd worden. Of toch bijna.