Lekker

De meneer die je verwarmingsketel komt controleren komt je zeggen dat er een stuk stuk is. Hij laat je zien waar het zit. Je kijkt met een poging tot intelligente blik. Je knikt alsof je vanbinnen niet denkt dat alles nu onmiddellijk zal ontploffen als dat stuk niet onmiddellijk vervangen wordt. Je vraagt nog of je iets had kunnen doen om te vermijden dat het stuk stuk ging. Nee, zegt hij. Bij dat merk gaan die stukken snel stuk. Waarvan akte. Voor een stuk toch.

Die mevrouw in het hoorcentrum heeft wel veel haar op haar armen. Stoer.

Het boek is aan de dikke kant. (Eufemisme.) Het boek is dik. (Objectieve vaststelling.) In de trein houdingen proberen te zoeken om het toch soepel te kunnen lezen. Niet eenvoudig.

Je hoort de dochter van een vriendin met veel zwier Italiaans praten door de telefoon die op speaker staat, en je smelt een beetje.

In de natuurwinkel een belangwekkend gesprek met de twee mevrouwen die er werken. Ze bekennen dat ze zomaar lang kunnen uitslapen. Uitermate decadent natuurlijk. Ze vragen of jij toch niet zo gek bent om zelfs in je vakantie een wekker te zetten. Niet alle dagen, is het antwoord. Zonder zou wel erg decadent worden. Veelbetekenende blik in jouw richting. Je bent zonder twijfel ‘beyond salvation’… (Je probeert nog uit te leggen dat je wel vroeg moest opstaan om die stronk buiten te leggen omdat het die dag ophalen van snoeihout was en omdat ze altijd heel vroeg komen bij jou in de straat. Het argument maakt geen verpletterende indruk.)

Bij de stukjesschrijvenplanning rekening houden met het bezoek dat ’s avonds zal komen en misschien zal blijven hangen. Dus, zomaar, in de late namiddag al een stukje maken. Decadent.

Een fijn bezoek die avond. En het wordt ook laat. Nadien ben je blij.

Overwegingen.

Naargelang het type trein moet je opnieuw zoeken naar leeshoudingen voor het dikke boek. De trein waar je in zit zorgt voor een slapend been. Ligt dat aan het boek? Of aan de trein? Of aan jouw rammelend lijf?

Mooie gesprekken. Lekkere taart. (Je eet ze toch maar met je handen, want met dat vorkje zal het anders gegarandeerd fout gaan en zal er een stuk taart door de lucht vliegen.) Open haard. Nieuwe inzichten.

Terugkomen van je bezoek, en zien dat de buren nu echt verhuisd zijn. Klein beetje droevig toch.

Wat een mooie film…

’s Morgens vroeg op de markt. Je staat een hele tijd te kijken omdat de druivenmevrouw niet op haar vaste plaats staat. Dan schrikken omdat ze je roept, je staat zo ongeveer naast haar kraam.

Je staat op het perron te wachten op je bezoek. Beetje gokken: op welk perron zal ze aankomen?

Jullie vertrekken voor de wandeling. Jij kent iedereen hier precies, zegt ze. En net die dag kom je inderdaad veel bekenden tegen.

Wachten. Toch.

Die ochtend in de winkel. In je hoofd uitrekenen hoe lang je nog met de yoghurt toe zult komen. Vaststellen dat je dit keer toch doorhebt dat er een feestdag is.

Op het terras zoeken naar goede houdingen voor het dikke boek. Zien hoe je de hele tijd de bladzijden streelt, of zoiets. (Het papier van het dikke boek vraagt erom.) Tussendoor ook proberen houdingen te zoeken die die harde nek en rug zachter zouden kunnen maken.

De nieuwe buren beginnen te werken in het appartement.

Twee films simultaan kijken. (Zou men die gruwelijke reclame over die site die hotels rangschikt niet via een besluit van de Veiligheidsraad kunnen verbieden?)

Een slechte nacht. Een hard lijf ’s morgens.

Dansfilmpjes.

Poetsen, met Cubaanse muziek van die mooie oude pianist. Je zag hem ooit nog live spelen.

Nog even de fiets op. Hard fietsen op de hellingen. (Ook even langs de achterkant van het ziekenhuis rijden, om te zien hoe die ingang er nu uitziet, na al die jaren. Daarmee is het ritueel voorbij.)

Je dagdroomt over dingen die je lijf weer zacht zouden kunnen maken. (Soms merk je dat er iets naar buiten moet komen, of zo.)

Het dikke boek heeft overigens ook een leeslint.

Chocolade is wel lekker, eigenlijk.

Er is ook nog een andere herinnering die bij dit moment van het jaar hoort. De muziek brengt je weer terug. Naar toen.