Later met diepe schaamte aan de twee mevrouwen in de winkel vertellen dat er die ochtend sprake was van onaanvaardbaar gedrag. Veelbetekenende glimlach. (Op zich was het ook wel goed eigenlijk dat je toch, onverwacht, een beetje langer hebt kunnen slapen.)(Eigenlijk.)(En dat je het toch durfde om aan de kinesiste te vragen om eens extra te kijken naar je vastgelopen nek was ook wel dapper.)(Eigenlijk.)(Waarom zou je dat niet durven?)(Eigenlijk.)(Existentiële vraag.)
De volgende ochtend. Wakker worden, en denken...
Aan het loket in het station. Je vraagt een B-dagtrip naar het museum. De mevrouw vraagt voor welke leeftijdscategorie het is. (Misschien is dat een vaste procedure. De mevrouw is nog nieuw, is in haar stage.) Je antwoordt door naar jezelf te wijzen. (Je ziet een lichte twijfel in haar ogen. Misschien was het geen kwestie van procedure, maar is er een fundamenteel probleem, qua leeftijdsuitstraling dan.) Ze vraagt hoe oud jij bent. (Oei, lichte schok in de gelederen. Moet misschien aanleiding geven tot existentiële crisis…) Je vraagt vanaf hoe oud je oud bent voor een B-dagtrip en zegt dat je 51 bent. Ze begint uit te leggen dat er blijkbaar een of ander verschil is tussen gewone tickets en dagtrips qua oud, of zoiets. Het ene is vanaf 60, het andere vanaf 65. (Je vraagt je af of haar vragen dus willen zeggen dat ze eigenlijk dacht dat je 61 was of zo… Je durft die vraag niet te beantwoorden in de innerlijke dialoog.) Ze legt nog eens extra uit dat het ene ticket voor de trein is en het andere voor het museum. (Dat had je eigenlijk zelf ook al gezien, denk je. Maar dat zal ook een kwestie van procedure zijn, ongetwijfeld… Misschien toch maar een existentiële crisis overwegen. Op oneven dagen.)
Toch wel erg mooi, die grote locomotieven.
Nadien, in de mooie brasserie. Een mooi en traag gesprek. (Soms denk je dat je te traag spreekt. Je probeert de zinnen nauwkeurig te formuleren.) Een tafeltje verder. Een gezin met een klein meisje dat het op een verscheurend huilen zet. De lieve mevrouw die in de brasserie werkt komt vragen of zij even met het meisje mag gaan wandelen. De moeder aarzelt een klein beetje, maar laat het toch gebeuren. Even later komt de mevrouw terug binnen, met het meisje dat helemaal rustig zoeterig voor zich uit kijkt. (Die mevrouw heeft magische krachten.)(Eerder op de week was je nog op babybezoek. Die kleine meid was ook een hele tijd heel rustig zoet aan het slapen. Je kon alleen maar blijven kijken. Je dacht nog: is dat niet onbeleefd, zo blijven kijken? En je dacht nog: misschien helpt mijn lage buikstem wel om een baby rustig te houden, zoals al eerder bleek. Wie weet?)(Een mens moet toch af en toe zichzelf iets wijsmaken.)(Misschien heb je wel een magische buik.)
De volgende ochtend. Wel netjes op tijd uit bed. Om vroeg op de markt te zijn.
Een stukje maken dat binnen enkele dagen zal gepubliceerd worden. Iets met de cellosuites. (Je denkt nog even terug aan die mooie avond, vorig jaar, toen je ze alle zes na elkaar hoorde spelen in de kerk. In fijn gezelschap. Je had het ooit beloofd aan haar, dat jullie dat samen zouden doen.)(En na het concert aan de muzikant vragen om een boodschap te schrijven in de cd met zijn nieuwste opname van de suites.) Je probeert iets kleins te schrijven over iets dat eigenlijk groot is. (Je kunt nu al voorspellen dat sommigen je stukje wel weer te klein zullen vinden, maar dat geeft niet.)
De druiven zijn lekker. Mmmmm.
Na de vergadering, middernacht, je staat nog even na te praten aan de rand van het plein, dicht bij het water. Even nog opgespaarde nieuwsjes uitwisselen. Een klein muisje komt rustig tussen jullie in voorbij getrippeld.
Een beetje haperend opstaan de dag nadien. (Je vraagt aan je spiegelbeeld in welke leeftijdscategorie hij zit.)
Tussen de boodschappen door even een koffietje in fijn gezelschap. De mevrouw van de koffiebar heeft zelf precies veel koffie gedronken.
En je denkt…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten