Soms zijn de beelden van wie je was vroeger zo helder, zo dichtbij. Soms zijn ze zo ver weg, niet meer aan te halen.
Je kunt kijken naar beelden in je hoofd. Je bewoont ze niet meer, soms.
Veel blijft zichtbaar, iets drijft weg.
Er zijn nog de levende herinneringen in je lichaam.
En als je even wacht, ook alle verhalen.
Maar iets drijft weg.
Of jij drijft vooruit.
Zoals je soms niet weet of jouw trein vooruit gaat, of de andere achteruit.
Misschien is het een vorm van wees zijn.
Misschien laten de doden je gewoon met rust.
Misschien is er niets veranderd.
De dingen die blijven, ze zijn hier geworden.
De stoel, nu zo rustig en soeverein. En hoe je eindeloos kunt voelen aan de lijnen.
De kast, gehuld in dit licht. Niet meer die donkere kamer van toen.
De piano, die wacht op jouw aarzeling, geduldig.
De foto’s, nu in dit landschap.
Je weet niet hoe dat zit, met de graven, daar in de verte.
En die ene urne, hier dichtbij.
En het kind dat je was, daar, is naar hier gekomen.
Soms toch.
Het is hier veilig.
Je zag iets in de spiegel, die ochtend.
En je wist dat je iets niet meer zou doen, later die dag.
Je kunt naar de regen kijken, en de wind.
Je kunt de peer traag en zorgvuldig schillen.
De dingen hebben je tot hier gebracht.
De planten kijken naar je, herkennen je.
Je hebt nog die woorden te bedenken.
Maar het mag ook morgen, niet vandaag. Zoals in dat liedje.
Soms drijf je in de tijd, zoals iedereen doet, waarschijnlijk.
Niemand voor je, niemand achter je.
Soms heb je woorden nodig, telkens weer, voor de lijnen.
En soms is het niet erg.
Je kijkt naar wat is.
Het is genoeg.
En het licht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten