Het sijpelt

Het leven dringt door in het leven. Als getijden. In de tijd.

Tussen de dingen door denk je zo’n dingen.

Thuiskomen, en doodop zijn, eigenlijk. Toch blijven kijken, willen blijven kijken naar een film. Iets over een liefde. Ook al zal de nacht misschien iets korter zijn, je wilt het verhaal meenemen.

Je zit te rekenen in je hoofd. Hoe lang heb ik nodig om? Tussen alle afspraken door wil je absoluut op de juiste dag dat verjaardagscadeau bij de jarige krijgen. Je voelt je al zenuwachtig, en een beetje schuldig, omdat je misschien een beetje gehaast zult zijn.

Berichten die je bereiken. Zoals terwijl je staat aan te schuiven in de krantenwinkel. Die borstvergroting redde mijn relatie. Je probeert je in te denken wat dat zou kunnen betekenen. Het maakt je triest.

Berichten die je bereiken. Een stralende zondagochtend. Je bent bezig met het bussen van verkiezingsfolders. Op een van de brievenbussen staat in het zo groot mogelijk een boodschap. Hier spreekt men Nederlands! Het is je niet geheel duidelijk of er ook sprekende brieven bestaan. En wat kan die arme brievenbus daaraan doen? Het maakt je een beetje droevig.

Tijdens het bussen kun je goed nadenken. Over de dingen.

Zoals ook: hoe het was, een jaar geleden.

Een mooi gesprek, met de dames. Over soorten blauw in kleding. Of ze moeilijk te vinden zijn, en of ze oud zijn, dan wel opnieuw jong. Het ontroert je heel erg. Je zou niet kunnen zeggen waarom.

Het stukje dat je had geschreven over de kinderen. Zoveel reacties, ze blijven door je hoofd gaan.

Iemand zei je ooit dat je een goede vader zou zijn geweest. Een gedachte die je niet kunt toelaten, maar die je toch zoet doet wankelen. (En andere woorden die ooit tegen je gezegd werden, soms laat je ze terug door je huid sijpelen.)

Een vergadering. Eigenlijk is iedereen in lichte staat van uitputting. Er wordt gelachen, en van onderwerpen afgeweken. En je denkt, met een glimlach: zie ons hier nu eens. En je bent trots. (En je beseft ineens weer hoe lang je al onderweg bent met enkelen van hen.)

En ineens zie je een tekening. Zomaar bijna verscholen. Op het beton. Een achterafplek, waar de wind guur kan zijn. Maar waar nu ook het hoge gras welig de zon draagt. Je blijft kijken, moet bijna een traan wegpinken. (Dat zou ongehoord zijn vanzelfsprekend.)

Dingen die je doet. Zoals nog altijd netjes je telefoon ’s nachts naast het nachtkastje leggen. Voor het geval dat. Om een of andere reden had je tegen jezelf gezegd dat je dat niet meer moest doen. Je probeert het een nacht. Een beetje onrustig kijk je ’s morgens of. De volgende nacht ligt de telefoon er weer. En je krijgt een berichtje. Je glimlacht.

Je loopt terug naar de trein, na een gespreksavond die je moest modereren. Je hoort jezelf praten. Je staat op scherp precies. Je schrikt een beetje. En tegelijk ben je ook blij. Om een of andere reden.

Het bussen van de folders is weer voorbij. Je stelt het neerleggen nog heel even uit. Eerst moet er nog snel een foto gemaakt worden van een tekening, ergens op het beton. Wil je het nog even uitstellen? Daarna leg je jezelf neer. Waarom ben je zo bang van die pijnlijke vermoeidheid? Later merk je hoe je stem gezakt is.

Een verlangen naar verhalen. Het is er altijd. Je kijkt naar de nerven van je huid.

Een van de avonden. Je maakt je klaar om te gaan slapen. Alle lichten uit. De volle maan schijnt hevig door de gordijnen. Je glimlacht. Een van de redenen waarom je die gordijnen wilde, is dat de volle maan erdoor zou kunnen schijnen. Misschien is het een variant van de deur van de slaapkamer een beetje open laten, zodat het licht binnen kan, en je niet zomaar aan het donker kunt overgeleverd worden. Ooit.

En net als je zoekt naar de laatste woorden van een stukje komt het juiste liedje. Misschien is dat wel genoeg. Voor nu.