Niet weten of dat ene plantje het zal halen. Misschien voelt het jouw gedachten.
De droom nodigt je uit om weer binnen te komen.
Die ene belasting betalen. Een hoofdstuk is nu helemaal afgesloten.
Er is iets met dat ene stuk in de krant. Het raakt een diepe laag, je handen trillen.
Nadenken over die zin. Of de doden over je schouder meekijken, en wat ze van je verwachten.
De twee oude knuffelberen die weer helemaal hersteld zijn. De tranen van die vrouw.
Denken aan twee meisjes, en wat je zou zeggen.
Dat stuk over mannen, in dat artikel in de krant.
Je zou heel even willen slapen, maar het lukt niet.
Je ziet jezelf in de grote spiegel. Je denkt aan die ene foto.
Je vertelt iets over de liefde, je hoort de woorden die je zegt.
De stoel is blij. De stoel voelt zich thuis.
Hoe gaat het met jou? Hoe gaat het met jou? Hoe gaat het met jou?
Je rug zoekt iets.
Die ene boom net voor je terras wacht elk jaar het langst.
Je hoort haar stem door de telefoon. Dat andere land lijkt ineens zo ver weg.
Je nachthuid verkent de lege plekken, herkent de afwezigheid.
Het kindje in de draagzak, de trotse papa.
Dat wat je hoorde, over hoe je kijkt, terwijl je luistert. En wat dat doet.
De mensen die voorbij hollen in hun strakke pakjes. De ene net iets sierlijker dan de andere.
Een verlangen om heel lang te kijken, onbestemd.
Wachten op stemmen in de nacht, het blijft stil.
Er zijn nog maar twee mensen die deze telefoon gebruiken, hoor je. Nog iemand anders ook, dus.
Soms kun je zonder beeld meer zien, denk je.
Iemand schrijft een boek, het is alsof je het al een klein beetje kunt zien.
Je denkt aan de brieven. Ze leggen het landschap open.
Dat plekje tussen je ogen en net daarboven.
Een traag verdriet, weerspiegeld.
Je denkt weer aan die stem.
Soms zie je de foto’s.
Het gesprek dat je met haar zou willen hebben, ooit, voor ze groot is.
De dingen die zich neerleggen.
Je lichaam trilt nog even na.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten