Misschien in de kamer een groot leeg vak denken, en daar gaan zitten.
En wachten.
Hoewel dat misschien een wachten op een niet wachten is.
Je huid leeg laten worden.
Door de zee in je hoofd.
Niets dat jou vraagt.
En dat niets is daar.
Het kijkt.
Je weet niet of je iemand zou toelaten.
In dit hier.
Misschien een andere keer.
Het is niet aan dit nu, te weten.
Iemand was in je droom, en nog iemand.
Iets bleef, zomaar.
En er was zoveel pijn die zich aankondigde.
Alsof de dingen op elkaar gewacht hadden.
Je keek naar je handen.
En nu is er dit leeg.
(Er ontbreekt een woord. Het heeft zichzelf ontwoord.)
Misschien kun je hier zijn.
Het schuift even uit de tijd.
Dit leeg.
Het vraagt niets.
Antwoordt niet op verdwijnverlangen.
Het is.
Het ademt.
Het tintelt, en het is moe.
En na even.
Komt de tijd weer, misschien.
Als fado.
En als de lijnen in je rug.
Misschien ben je ouder geworden.
Het hoeft zich niet te weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten