Het lijkt zo lang geleden dat je nog schreef. Dagen als eeuwen. Als een plek die je altijd kunt vermoeden, maar net niet kunt aanraken.
De plek waar de woorden zijn, je volle leegte.
Je bezoekt hem in het ziekenhuis, samen met je zus. Het doet je goed, gewoon naar hem te kijken. Naar het leven dat gebleven is. Hij flappert met zijn armen, zoals oude mensen dat doen, denk je. Het is grappig. Even zie je jezelf zitten, flapperend met je armen. Oud.
De volgende dag. Op weg naar het huisje in het groen, waar jullie elk jaar komen met de collega’s, voor een dag. Je loopt door het park. Het grote huis wordt nog steeds gerenoveerd, alsof er niets is gebeurd in een jaar.
De man van het Italiaanse restaurant loopt zwierig rond de tafel. Als een dans. De jonge mensen die voorbij komen, in trotse lichamen, nog in zomermodus. Je leert nieuwe Franse woorden.
Die avond, op weg naar de vergadering. Een groepje luidruchtige jongeren stapt in de trein. Ze zitten net een bank verder. Je had gehoopt gewoon stilletjes, nauwelijks bewegend, te lezen. Alleen de bladzijden omslaan, meer zou er niet bewegen. Ze hebben rugzakken, tentjes, dozen met spullen bij. Ze zijn een klein beetje beneveld, maar ze voeren grote gesprekken, met veel lawaai. Het is mooi, hoe ze aan elkaar hangen, elkaar aanraken, voor elkaar zorgen. Ze moeten er in hetzelfde station uit, verontschuldigen zich voor het lawaai dat ze maakten. Het boek is er voor de terugweg ook nog, en dan kan die trage beweging nog altijd.
Even napraten na de vergadering. Je luistert naar haar verhaal over de lange trektocht. Mooie namen van vogels, die je weer niet zult onthouden.
Een andere dag. Je hebt een artikel gelezen over de voordelen van snel stappen. (Je was dus de hele tijd al goed bezig, misschien. Je kunt niet goed naar jezelf kijken, weet niet goed wat snel is. Misschien zijn de anderen gewoon wat trager.) Je stapt snel door van het station naar het werk, waar mensen in een videovergadering op je wachten. Onderweg oefen je de zinnetjes die je in het Frans zult zeggen. Misschien komen ze wel vanzelf.
Na nog een vergadering ben je eindelijk weer gewoon alleen. Rustig de woorden in elkaar knutselen, zoals elke dag.
Je ruimt verder nu ook je eigen kast op. Hopen papier, netjes in mapjes. Eindeloos veel pagina’s volgeschreven, in jaren. De leegte wenkt in de kast. Je hebt iets neergelegd.
Je denkt aan die lijn die je trok, in dat gesprek, of zoiets. Het was goed, denk je. Het heeft iets in je huid veranderd.
Een andere dag. De ochtendvergadering die je zo goed had voorbereid, is netjes in 20 minuten afgerond. Overzichtelijk. (Voor sommigen was het nog te snel, denk je.)
Misschien ben je snel, soms, denk je. (Je weet niet altijd hoe je naar jezelf moet kijken.)
Je hebt nog een stukje te schrijven. Het zit al enkele dagen in je hoofd te broeden. (Soms ben je zo kwaad. Soms doen je dromen zoveel pijn. Soms verdraag je de dingen niet.) (Het zal dan toch dat zijn, stel je zoals gewoonlijk vast. Het onderwerp dat naar je toe komt, en waarin je eigenlijk geen zin hebt. Het dient zich aan, je volgt.) (Je moet even wachten op woorden die zacht genoeg zijn.)
Na de vergadering ben je een beetje in de war. Je weet nooit goed hoe oud je bent.
De vrouw in de film. Haar rug. Ze heeft een mooie rug, denk je. (Misschien moet je haar een briefje sturen om het te zeggen. Al zal dat misschien wel een beetje onnozel overkomen.)
Die nacht lig je wakker. Er lijkt iets te kloppen, onophoudelijk, in je oor. Je staat op, gaat even zitten lezen in de kamer. De kamer komt langzaam terug naar jou.
De nacht gaat daarna verder, in etappes van slapen, met mooie dromen, in een veilig bed.
De ochtend komt vroeg, zo lijkt het. Je stapt snel naar het station, het voelt altijd lekker. De vorige dag zag je haar nog, een beetje rondhangen, en dan op weg naar de bus, in een gesprek. Deze dag is ze er niet.
Je werkt je presentatie af voor de volgende dag. Het heeft altijd iets van een lange adem, waarin je telkens enkele stukjes verschuift.
Je krijgt een bericht dat je in x aantal zoekopdrachten bent verschenen in LinkedIn. Je bent altijd benieuwd wie dat wel zou kunnen zijn die jou zoekt. Iemand van hen blijkt te werken in de sector Health and Beauty Products. Wat wel een beetje zorgwekkend is.
Je denkt aan een liedje, je zou willen verdwijnen in een liedje, over een blad dat door de boom losgelaten wordt. Je houdt het liedje dicht bij je, terwijl je door de stad naar huis loopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten