Traag kijken.
De planten in het licht. En wat ze je zeggen.
De weekendkranten op de tafel. De woorden die je aan je voorbij laat gaan, en de andere. De plek waar ze zijn, waar jij wilt zijn.
De stilte die je nog niet ziet. Ze wacht af, aan de andere kant van zichzelf.
Wie je in je handen ziet.
Hoe je in dat beeld kon stappen, hoe het je omarmde. En wat je dacht over het water.
Hoe je in die droom door het huis liep. Het licht. En wat je wilde.
En misschien was het gezien.
De dingen die op je wachten. Je vraagt mededogen. Ze zien je.
De kleine plekken, aan de rand van het gras, die op een foto wachten. Ze willen dat je hen ziet.
Het geluid van het natte gras, en dan die gevallen boom. Er is wijsheid in dat verdwijnen.
Je draagt iets met je mee. Soms zou je het eruit willen kunnen strelen.
Dat wat je zag, van de tijd en van het vergeven.
De schaduwen op het pad. Ze weten iets.
Je huid herinnert zich alles. Je weet: dit is gevaarlijk. Je huid weet het.
Hoe je gewoon naar huis kunt gaan. Hoe je weet waar dat is.
Je ziet het, hoe alles weer door je heen zal moeten, hoe lang het zal duren.
Waar je moe bent, waar je zacht zou mogen worden. En wat er nog te doen is.
Je wacht rustig aan het verkeerslicht. Je kijkt naar de kleuren op de muur.
Het gesprek, het verdriet dat je ziet, dat jou ziet.
De kinderen die om je heen hollen, hoe ze de ruimte nemen.
De plek in de kamer die op je wacht. En het licht.
De woorden van Mrs Dalloway. Je ziet haar, en je ziet de woorden.
Het andere boek. De andere blik. Je ziet wat je niet bent, en je ziet waar je zou zijn.
De trage melancholie. Hoe je alleen bent, in die ruimte.
Je ziet de kinderen. Hoe ze het landschap zouden veranderen.
En wat niet goed voor je was. Je kunt het gewoon zien, en dat is goed.
De hoek van de tijd waar je in zit. Die misschien gewoon met je opschuift.
Hoe je alleen maar kunt kijken, want wegkijken is geen keuze.
De vrouwen dansen rond de mannen. De verbeelding is altijd sterker dan de macht van de kilte.
Waar je verontwaardiging door je heen stuitert. Je kijkt.
Wat je zou willen laten zien.
Het meisje rijdt op haar kleine fietsje heen en weer.
Hoe zou de tijd zichzelf troosten?
Het licht trekt zich terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten