Het was de verjaardag van Bob Dylan. En van wijlen je vader. Op dezelfde dag. Wat wou de kosmos daarmee zeggen?
Wel handig dat je de dag nadien aan de muzikant kunt zeggen dat het de dag daarvoor zijn verjaardag was. Alsof het parate kennis is, of zo.
Volgens de anderen is de chocoladetaart lekker. Zij lijken allemaal volwassen te zijn.
Die mevrouw in de trein heeft extra gladde schouders. Of anders een truitje dat speciaal ontworpen is om de hele tijd aan een kant naar beneden te schuiven.
Er zit ergens een of andere knoop verkeerd in je nek. Diverse krakende bewegingen behoren tot de mogelijkheden. Je kunt variëren.
Je bent bij een seminarie. Allemaal belangrijke mensen, of zo doen ze zich toch voor. Je hebt het geërfd van je grootmoeder. Een heel subtiele anarchie in de nabijheid van belangrijke mensen. Zij was nooit onder de indruk. In haar woorden: ook als de koning hier binnen zou komen, ik ga voor niemand door mijn knieën. Dat ze slechte knieën had, het speelde misschien ook een rol.
Je wordt geleid naar ronde tafels, voor een klein hapje, tijdens het lunchseminarie. (Het zal wel nooit lukken, onthouden wat nu weer lunch en wat diner was, qua ’s middags of ’s avonds. Lunch dus. Wel handig als het seminarie als naam lunchseminarie heeft, dan is dat probleem al opgelost.) Je bent blijkbaar de enige veggie in de hele zaal. De kok zal uiteindelijk toch zijn best doen.
Je vraagt aan de mevrouw naast je wat voor bedrijf ze heeft. Ze antwoordt dat ze grote en kleine opblaasbare dingen maken. Na de rest van haar verhaal begrijp je wat ze daarmee bedoelt.
Diverse bewegingen en oefeningen, om met een andere nek te gaan slapen dan die nek. Maar gedeeltelijk succesvol, qua nek. Wel bijzonder spannende dromen.
Lekker doorwerken thuis, op de dag van de treinstaking. Eindelijk iets kunnen afwerken waar je al x maal aan begonnen was, telkens onderbroken door: kun je ook nog even dit doen?
Op weg naar de markt, ’s morgens vroeg. Op zoek naar een onderwerp voor een stukje dat je moet schrijven. En het komt zowaar zomaar naar je toe gereden.
In een vergadering met een zweem van decorum. Je denkt toch maar even aan je grootmoeder. Je maakt een licht disruptief grapje. Met een uitgestreken gezicht.
Elke keer als je dat gebouw binnenkomt of verlaat, zou je aan die soldaten voor de deur willen vragen of dat eigenlijk niet geweldig veel weegt, al die spullen die ze hele tijd moeten dragen. Ze zullen er wel niet mee kunnen lachen waarschijnlijk. Het is nochtans een oprechte bezorgdheid, voor hun rug.
Soms doe je het, voor je in slaap valt. Aan mensen denken die je graag ziet. Even bij hen zijn. Even iets zeggen. Misschien horen ze het wel.
Het is tijd voor de geraniums, denk je. Twee winkelmandjes vol. De mevrouwen aan de kassa vragen of je een plastic zakje zou willen. Natuurlijk niet, alles kan wel in de fietstassen. We gaan we even mee, meneer, tot bij uw fiets, we hebben toch niets anders te doen, en zo komen we nog eens buiten, is het nu koud of warm?, hoe zit het eigenlijk?, duidelijk zo’n dag waarop je niet weet wat je nu eigenlijk aan moet trekken. Je bedankt hen uitvoerig.
Ze staan er weer, dus.
Op de wei, het jaarlijkse feest. Je staat te praten met een vriendin. Er gebeuren bijzondere dingen, in de aard van: aan iemand denken, of over iemand praten, en dan ineens…
De mevrouw naast je aan de toog zegt dat het bij jou veel rustiger en gezelliger is dan verderop aan de toog, bij die mannen daar. Je kunt ermee leven, met die opmerking, denk je glimlachend, terwijl je aan enkele mensen voor de zevenentachtigste keer vertelt dat dat bekertje mango is, en dat bekertje tropical. Om een of andere reden voelt het goed, dat je dat telkens opnieuw mag zeggen.
Een klein meisje toont trots een armband. Haar grotere zus vraagt je te voelen aan de hyperzachte stof van haar nieuwe broek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten