Hoeveel neem je mee

(Toch al maar een beetje luisteren naar een opname van de cellosuites, die je later op de dag nog in het echt zult horen…)

Gedachten blijven door je hoofd gaan, na enkele gesprekken de dag daarvoor.

Hoeveel neem je mee? Misschien zijn er mensen die het kunnen. Zomaar vooruit gaan, en wat was achterlaten. En daarom niet in de betekenis van ontvluchten. Gewoon achterlaten, het was wat het was, we gaan alleen maar vooruit, nieuwe uitdagingen en nieuwe kansen.

Misschien ben jij zo niet. Misschien zou je het soms willen zijn, maar ben je het niet.

Een dierbaar iemand omschreef het als nostalgisch. Maar dat is niet het juiste woord, denk je. Melancholisch, dat ben je wel waarschijnlijk.

Hoe ga je om met de herinneringen aan wie je dierbaar was, wie je geliefden waren? De tijd gaat gewoon verder, en dat is goed. Herinneringen schuiven door je hoofd en je lichaam, en nemen de tijd die nodig is.

Misschien is die tijd die nodig is bij jou langer dan bij anderen. Misschien wil je meer van die herinneringen bij je houden. Niet krampachtig, niet uit nostalgie, maar veeleer uit iets dat een vorm van trouw zou kunnen zijn. Zou dat het zijn?

Het is een beetje zoals het beeld van een papa of mama van een groot gezin. Bij het vertrek roepen om te horen of iedereen erbij is. En pas dan kunnen vertrekken.

Misschien kun je leren om het gewicht van sommige herinneringen sneller aan te passen. Misschien klinkt dat beter dan zomaar achterlaten.

En het is niet erg dat het voor anderen anders is. Wat het voor jou is, hoeft het niet te zijn voor een ander.

Soms gaat het ook over momenten en plekken. Toen, op dat moment, op die plek, was je met die of die. Toen zei die dat ene woord. Toen gebeurde daar dat ene ding, voor het eerst, of voor het laatst. Toen werd die belofte uitgesproken.

En het is niet erg dat die persoon uiteindelijk een andere plek krijgt in je leven. Dat een droom die je had niet doorging. Maar dat je daarmee ook al die herinneringen, wat blijft in jou van die momenten en die plekken, zou moeten opgeven, dat klopt niet in jouw hoofd. Het zal voor anderen best anders zijn, en dat is waarschijnlijk niet zo erg.

Misschien wil je nog wel af en toe de vrijheid hebben om te kunnen vragen: weet je nog, toen? Niet meer dan dat.

Je denkt dat het geen nostalgie is. Je denkt dat het trouw is. Toen, op dat moment, was het echt, zo echt als echt kan zijn. Misschien is die trouw een vorm van dankbaarheid.

Waarschijnlijk zijn het rituelen. Waarschijnlijk heb jij die om een of andere reden nodig.

Misschien kun je maar vooruit als je op een of andere manier het residu van wat was bij je hebt. Misschien is dat dan ook weer een vorm van bescheidenheid, waarmee je zegt: ik ben maar wie ik ben nu, door wie ik was, door met wie ik was. In het nu zijn is uiteindelijk ook in een rivier stappen, niet ontkennen wat was. Iets in die aard.

Maar je weet het natuurlijk nooit zeker. Sommigen zullen zeggen dat sommigen te veel willen vasthouden, en daardoor kansen in het nu missen. Anderen zullen zeggen dat als ze alleen maar in het nu mogen zijn als een leeg blad, dat ze dan niet kunnen zijn. De waarheid zal wel ergens tussen die twee liggen.

Sommigen zeggen dat je te veel nadenkt. Of dat zo is, daar moet je eens over nadenken.

Misschien ligt het ook gewoon aan jouw hart, aan hoe het werkt. Als je daar eenmaal voor iemand gekozen hebt, kan het niet meer zomaar ongedaan gemaakt worden. Het hart maakt waarschijnlijk wel elke dag een nieuwe samenvatting van alles wat is en wat was.

Maar eigenlijk is het een moeilijk onderwerp, waar je nauwelijks over durft spreken, denk je. Misschien betekent dat besef ook al veel.

(En Bach blijft voor de rest van de dag dicht bij je. Zoals altijd wel, eigenlijk…)