Die ene mevrouw in jouw droom (een actrice), hoe komt die daar eigenlijk? En wat is jouw taak als bemiddelaar? En wat betekent die hele stapel invulbladen? (Je hebt soms een rare dromenbedenker in dienst in je hoofd…)
Iets over melancholie. En wachten op het ritme van de zondag.
Je kijkt naar die dansende mensen. Je denkt aan een trage dans.
Verhalen raken elkaar, het blijft een mysterie, hoe dat werkt.
De dingen die je ziet, blijkbaar.
En net voor het poetsen zou moeten beginnen, een lange telefoon van een dierbare vriendin. Het is lang geleden dat jullie elkaar hoorden.
Het is mooi om de tijd te zien in de tijd.
En dus ook nog poetsen. (Je rug vertrekt van een suboptimale startpositie.)
En terwijl de jazzplaten. Ze zijn echt goed. Je probeert de lijnen te zien van de verschillende instrumenten, alsof je ze zou kunnen ontrafelen. Ze gaan naar elkaar toe, zwermen uit, en komen telkens weer terug.
Het automatisme in je handen bij het bedienen van de platenspeler. Je hebt het geleerd als kind, en zoals fietsen verleer je dat niet blijkbaar.
Je leest een mooi interview met die vrouw die je al enkele keren zag dansen. Dat mooie stuk met al die vrouwen, die de zee dansten. Of het stuk van haar alleen, waar ze Bob Dylan danste. Ik ben net zoals mijn bewegingen efemeer. Wat een mooie zin.
(Je hebt de moed niet, denk je, om die plek aan te raken waar kunstenaars durven komen. Misschien vergis je je, je weet het niet. Je kunt die plek zien. Soms kun je bijna aanraken waar die plek in je lichaam is. Maar dichter dan dat, het kan niet, denk je. Of denk je voorlopig.)
En ook een heel mooi interview met de theatermaker in de boekenbijlage.
(Iets over de tijd in je lichaam. Denk je.)
Tijd om even te gaan liggen, hoog tijd.
Een stukje verder lezen in het geweldige boek, op het terras. Al ben je eigenlijk een beetje te moe.
En daarna nog twee fijne terrasgesprekken. (Misschien was je er niet helemaal op voorbereid, en is het daardoor nog intenser om mensen in drie dimensies te zien.)
De melancholie van de zondagnamiddag. Iets over dichtbijverwarring. Lijnen die je ook zou willen kunnen ontrafelen, ontdoen van zwaartekracht.
Die mooie jonge mensen in het journaal ontroeren je. Je voelt je klein.
De regen ruiken.
Woorden in etappes.
Een heel mooi verhaal. Het raakt iets in je.
Lijnen die bij elkaar komen, die elkaar ergens al raakten. Voor je het wist.
De wind is trager.
Je schrijft met een glimlach, en stotterende vingers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten