Fadoregen

Buiten de regen. Binnen de fado.

Misschien een heel trage dans.

Misschien alleen de afdruk van de woorden.

Iets over het onvermogen.

Iets over de sporen.

Iets over het verlangen.

En hoe de tijd zich neerlegt in verhalen.

Wat je hoorde, wat je zomaar kreeg, het sijpelt langzaam door je heen.

Als water dat alle tijd heeft.

Je kijkt.

Traag kijken naar de spiegel, in voorzichtig licht.

Kun je beschermen wie je dierbaar is?

Kun je een plek zijn voor de kinderen?

Heb je gedaan wat je kon?

Misschien is de dans genoeg, voor nu.

Je bent geworpen om aards te zijn.

Je bent natuur, je kunt je niet uit jezelf terugtrekken.

De verhalen, luisteren in nederigheid.

Je doet dat goed, zeg je, je doet dat zo goed.

Misschien dans je in de regen.

De dingen die je maakt met je handen, de dingen die blijven.

Kijken, naar de dingen die blijven, en wat ze doen.

En iets is bang, iets is moe.

En je danst.

Je lichaam zei het.

En de dingen die je tot hier brachten, tot dit zijn, dat blijft, in beweging.

Je ziet het.

Hier kun je de man soms zien, daar niet, of nog niet, misschien.

En wat je zou willen vragen, in de regen.

Waar het snel weer zou verdwijnen, in de regen.

Hoe mooi de dans kan zijn.

En misschien kun je ook alleen luisteren naar de muziek.

De muziek die weet.

Hoe mooi een gesprek kan zijn.