Misschien is er een moment van gewichtloosheid, net tussen eb en vloed. Zoals dat ene moment, je hangt in de lucht, op de schommel, net voor je weer begint te dalen. Misschien is het het punt tussen hier en daar.
Soms kun je dat moment aanraken in je huid.
Even zie je iets, laat het zich zien.
Het slib van een verdriet. Dat wat zo eindeloos moe is. Hoe het je rustig vergezeld heeft, al die tijd. Niet geneigd tot lawaai.
De woordloze zinnen, in je geschreven. Soms zijn ze leesbaar.
Het onvermogen.
Het is mooi, hoe ze zich laten bekijken, in dat moment. Nu je hier bent.
En al het andere is er ook. Dat met het vechten, en altijd opnieuw beginnen. En waar het je diepe huid raakt.
Alles is zo groot, denk je wel eens. Op een onbewaakt moment. (Dat iets met die vulkaan, en dat zij het was die het je zei.)
Je wou iets vertellen, toen je die vraag kreeg over de liefde. Maar je deed het toch maar niet, en misschien geeft dat ook niet.
Traag drijven, dat zag je wel, hoe het zou zijn.
Soms is er iets dat je lichaam treft, het stuitert heen en weer. Waarna het gewoon wachten is, en kijken. Je hebt het geleerd.
Je zag hoe het weer gebeurde, en hoe het zich neerlegde. (Het helpt wel, te weten dat je zelf ook water bent, zee.)
Je bent hier en nu, zegt iemand. Je weet het.
En ineens is er al die wind buiten. Heel even. En daarna zijn er alleen nog de stemmen van de kinderen die spelen.
Het is niet zo moeilijk, zeggen de planten, en je doet het goed. Ze houden ook van een zondag.
Hoe je soms, in dat moment, alleen maar verlangt naar verhalen. Het heeft iets met de rivier te maken, denk je.
De telefoon gaat, je hoort je eigen stem, voor het eerst die dag. Hoe laag ze is.
Na het verhaal denk je aan de dans. En wat je zou zeggen.
En wat je je had voorgenomen, maanden geleden, en dat je dat ook gedaan hebt.
De zee heeft ook gewacht, denk je.
Zo ademen de dingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten