Isabella

Ik zag haar voor het eerst in het park. Vanmiddag eigenlijk. En dat park is eigenlijk een tuin. Maar goed.

Ik vond dat ik al bijzonder stevig had gewerkt, een zoveelste verslag was eindelijk klaar, en buiten scheen de zon. Ik zag de mensen in de tuin plekken zoeken waar de zon was. Iets als: I’m going where the weather suits my clothes. (Ik heb dat altijd een mooie zin gevonden overigens.) En ik dacht: laat ik eens wild doen qua middagpauze, en dus ook effectief een middagpauze nemen. (Er zijn mensen die beweren dat ik een zeer 'licht' ontwikkelde vorm van arbeidsethiek heb, maar ze dwalen ongetwijfeld…) Een middagpauze, en daarvoor gewoon zelfs even naar buiten wandelen, zomaar los, en zomaar naar die tuin daar, met al die mensen. Wild…

Ik had een plekje gevonden in de zijzon. Ik kan eigenlijk helemaal niet tegen de zon, begin onmiddellijk te verbranden. Maar ik had wel zin in de warmte van dat bijnalentezonnetje. Een plekje dus net waar de schaduw begon, of zoiets.

Ze vroeg of ze naast me mocht komen zitten, en dat mocht vanzelfsprekend. Ze zag er een beetje moe uit. Iets in haar ogen. Haar naam was Isabella. En ze was mooi zwanger.

‘Vind jij jezelf soms ook een beetje ingewikkeld?’ Dat vroeg ze aan mij. Ik glimlachte, en antwoordde iets als: ‘Soms?’

‘Het is zo lekker nu buiten. En je ziet hoe iedereen op lijkt te fleuren. Het doet me goed, en tegelijk ben ik ook een beetje verdrietig.’

Ze keek me niet aan terwijl ze dat zei.

‘Ik kan het moeilijk uitleggen, maar het is alsof de winter niet lang genoeg geduurd heeft. Eigenlijk bijna helemaal niet geduurd heeft. En zo ongeveer iedereen vindt dat goed, maar het maakt me een beetje verdrietig. Een winter staat toch ook voor een soort rouw, even terug naar jezelf gaan, en de pijn voelen. En geduldig wachten op de lente, die je zal troosten. En dat was er nu niet.’

Ik vroeg haar of ze dus eigenlijk verdrietig was omdat ze niet verdrietig had kunnen zijn.

‘Ja, zoiets. Raar, vind je niet?’

Ik zei dat ik het niet raar vond. Zelfs een beetje ontroerend.

‘Weet je, dat kindje in mijn buik groeit, en dat is heel mooi. Voel maar even hier, ik zie dat je dat graag zou willen doen. Het groeit, en dat maakt me gelukkig. En ook wel verward. En eigenlijk zijn we alleen nu echt samen. Zodra het geboren is, is het wel heel aanwezig, maar begint het ook heel langzaam van mij weg te groeien. Dus nu zijn we in zekere zin echt samen, en tegelijk zou ik nu ook een beetje alleen willen zijn. Een winter voor mezelf, of zo. Om me rustig klaar te maken voor de lente die komt. Maar nu komt die lente zo vroeg.’

De schaduwlijn was een beetje verschoven, dus ik schoof ook een klein beetje op.

‘Mijn vriend begrijpt het niet zo goed. Hij denkt dat ik te verdrietig ben, en dat ik depressief zal worden of zo. Maar dat is helemaal niet zo. Ik heb hem proberen uit te leggen dat je verdrietig moet kunnen zijn, om daarna gelukkig te kunnen zijn. En dan weer andersom. Hij is gewoon een beetje bezorgd, en bang. Heel lief eigenlijk.’

Waarom ze dan toch hier naartoe kwam, wou ik weten. Net naar de plek waar de nakende lente zo aanwezig is. In die bloesems, en in al die mensen die dicht bij de bloesems willen zijn.

‘Zoals ik zei, een beetje ingewikkeld, dat ben ik. Ik zit hier gewoon graag om naar de mensen te kijken. En dan probeer ik hun verhaal erbij te denken. Dit is een plek voor verhalen. Zonder verhalen zou het hier te leeg zijn, zelfs met al die bloesems.’

Ik vroeg haar of ze mijn verhaal ook had gezien.

‘Waarom kwam ik hier zitten, denk je? Iets met je ogen. Een pijnresidu. En ook wel iets rustigs, mooi. Jij hebt geen schrik van de winter, denk ik.’

Ik glimlachte alleen maar, wist even niets te zeggen.

‘Een beetje zon is niet zo erg, denk ik. Kijk, je kunt ze bijna aanraken, net voorbij de schaduw.’

Ik zei haar nog dat ik hoopte dat alles goed zou gaan met haar kindje. En dat ze niet mocht vergeten foto’s te maken van haar dikke buik. Dan zou ze later in die foto’s zien hoe de winter zich langzaam had teruggetrokken voor de lente. En zo zou er niets van het verhaal verloren gaan.

Ze nam even mijn hand vast. En toen vertrok ik. De middagpauze was voorbij. Denk ik toch.

Zacht vanbinnen

Wie zou je willen zijn? Kun je soms samenvallen met wie je zou willen zijn? Ooit?

Misschien is het meer een staat van zijn, een vorm van zijn. Misschien is wie je zou willen zijn een soort adem. Misschien besef je op een bepaald moment ineens dat je die adem geworden bent.

Voor even.

Op weg naar het station. Je hebt nog eens een nacht goed en diep geslapen. Alles doet pijn, en eigenlijk is dat een goed teken. Zo kun je weer naar de andere kant van die pijn.

Het is een dag voor trage woorden denk je. Zorgvuldig en traag.

Het is een dag voor trage beelden, ook, denk je.

Er staat veel volk aan te schuiven voor de tentoonstelling. En het is alsof je je adem al een klein beetje aanpast aan wat zal komen.

Eerst komen de schilderijen, met veel wit aan de muur, met veel licht. Daarna vooral tekeningen, in het duister.

Ze nemen je mee vanaf de eerste zaal, die beelden aan de muur. Je zou alleen willen zijn met hen, met de stilte, en met enkele mensen, niet meer.

Al die andere mensen, ze maken zoveel lawaai. Al die mannen die iets te opzichtig en luidruchtig zogenaamd deskundige commentaar geven bij de schilderijen… Die mannen die al even luidruchtig uitvoerig staan te praten over hun medisch onderzoek, en daarbij staan waar jij graag zou willen staan om dat schilderij goed te zien...

En al die andere mensen, die in al hun rusteloze bewegingen en getater ook gewoon bewijzen hoezeer deze schilderijen raken en ontroeren. Het is ook mooi. Hoe zoveel intieme en tegelijk ontregelende schoonheid zo toch een beetje van iedereen kan zijn.

Zaal na zaal sijpelen ze bij je binnen, die mooie beelden. Alsof in je hoofd dezelfde kleuren het van je overnemen. Alsof ze iets met je huid doen. Alsof ze iets van jou onthullen, ergens, diep.

En daar waar het donkerder wordt, beginnen de mensen te zwijgen. Sommigen zijn nog altijd rusteloos. Anderen gretig in hun open blikken.

Er zit een ritme in dit alles. En een wat dwarse melancholie.

Dat je zomaar zo dicht bij een heel andere wereld mag komen. Misschien is dat het wonder van kunst, dat een heel andere wereld zich zomaar aan je openbaart, in deze wereld.

En na de laatste zaal voel je je diep dankbaar. Je zou het willen zeggen aan de kunstenaar: dankjewel.

Later lopen jullie door de stad. Er hangt iets in de lucht. Woorden wachten geduldig. Het geeft niet. Er is tijd in die adem.

En daar op die bank in het park. Een ontroerend mooi gesprek. In al zijn onthulling. In al zijn niet weten. In al zijn voorzichtig onvermogen.

De adem van de woorden. Hij troost. Iets.

En daarna ben je dankbaar. En later zul je het nog beter voelen. Zo wil je zijn: zacht vanbinnen.

In de trein zijn er ook nog de beelden van die voormiddag, nu in het grote boek. Ze zullen dicht bij je blijven. De beelden van deze dag.

En als je thuis komt, zoek je de juiste plaat. Er is een ruimte voor spaarzame muziek. Je vindt een plaat van Derroll Adams. Ze past in die ruimte. Ze past in de tranen in je ogen.

Buiten wordt het langzaam donkerder.

Je hoopt dat die adem nog enkele uren bij je zal blijven, om je daarna zachtjes uit handen te geven aan de nacht.

Altijd weer terugkeren

De dansvoorstelling blijft door je hoofd gaan.

Hoe je altijd weer terug uitkomt bij Bach. En hoe die Partita 2 ook altijd weer bij zichzelf uitkomt.

Je was eigenlijk al weken een beetje zenuwachtig voor die voorstelling. In die partita zit de chaconne. Een plek waar je steeds weer uitkomt, na omzwervingen die je te ver van jezelf hadden gebracht. Alles wat er te weten en te zeggen is, over het leven of zo, het rust ergens in die chaconne. Je hebt nog de rest van je leven om ernaar te luisteren. Die chaconne dus, en een dans rond die chaconne.

Het eerste stuk is in het donker. De violist staat vooraan. Je kunt hem bijna aanraken. Hij begint de partita te spelen. In het helemaal donker.

Je weet niet goed of je in het donker ook je ogen moet sluiten voor de muziek. Alsof dat niet mag. De muziek is er, alleen. Na een tijdje zie je hier en daar wel rimpeltjes van licht.

Hoe is die muziek in je hoofd? Welke bewegingen zie je in je hoofd? Het is toch vooral de muziek die je ziet, denk je. Bewegingen die erbij horen, lijken niet al te klein te zijn, en te bewegen op een verticale lijn, regelmatig toch.

Hij is aangekomen bij de chaconne, en stopt ineens. Een felle streep licht doorbreekt het donker. De twee dansers staan klaar.

Tijdens de muziek dacht je soms: door die donkerte is het alsof ze zich in één helft van iets afspeelt. Tijdens de dans denk je iets gelijkaardigs, een andere helft.

En de hele tijd denk je ook: ik ben niet in staat tot woorden. Om te zien moet je ook de woorden weghalen uit je ogen.

De bewegingen van de dansers beelden niets uit, maar ze lijken wel op de bewegingen in de muziek. Terugkerende thema’s, bewegingen die uitzetten en weer inkrimpen, ver weg lopen en uiteindelijk altijd weer terugkeren. En mooie beelden, die van een tedere kracht zijn. En soms neuriën ze. De neergaande tonen die ook in de chaconne zitten.

Hoe ze bewegen, hoe ze wel, en vaak niet naar elkaar kijken, hoe ze nauwelijks contact maken met hun ogen, hoe horizontaal ze bewegen, het valt langzaam als puzzelstukken in elkaar. Er is ook iets van een emotionele afstand, de beweging is, en je kunt alleen naar de beweging kijken, je kunt er niet zomaar in. Het is een soort spiegelbeeld van de muziek die je in je hoofd alleen als muziek kunt zien, en moeilijk als beelden van of voor iets. Het is even abstract, en even trillend van leven, en het keert altijd terug.

En in het derde deel schuiven de twee helften van iets, van zichzelf, in elkaar. De partita opnieuw, dit keer helemaal. En de bewegingen opnieuw. En nu zie je hoe ze de lijnen van de muziek zijn.

Ze verzetten zich tegen te veel verticaliteit, tegen uitbeelding. Zo vaak had je bij die of die frase net iets anders verwacht. Raar toch, hoe je toch een bepaald soort beeld verwacht. En hoe de beweging die je ziet het antwoord is.

Hij, de ene danser, hijgt en kreunt en zweet. Zij, de andere, lijkt dat alles volledig onder controle te hebben. Je ziet haar nauwelijks ademen. Zij is ergens in haar hoofd en in haar lichaam, waar ze één is met dit alles, of zo.

En je kunt het weer niet helpen, de tranen komen. Het zal altijd zo zijn…

Die mooie bewegingen, die zich in het tweede deel al aan de andere onttrokken hadden, die zijn er nu weer. Voeten die elkaar zoeken, lijven die elkaar dragen. Zonder enige vorm van drama, zonder een betekenis te willen zijn, alleen maar teken. En even veelzeggend als die onvatbare, ontsnappende, maar ook daardoor zo hevig aanwezige muziek.

Wat je gezien hebt, het maakt je verlegen. Je durft de dansers nauwelijks aankijken terwijl je klapt. Je zou liever opstaan, buigen, en zeggen: dankjewel.

En als je een dag later probeert om toch woorden te vinden, om iets te schrijven over de eeuwige terugkeer, en daarbij de chaconne hoort, is er niets anders dan tranen.

Misschien is dat wel de troost van de chaconne, dat je nog een heel leven te gaan hebt om ernaar te luisteren.

Kijk mama, kijk

De mama en het jongetje gaan op de bank voor jou in de trein zitten.

De mama is in gedachten verzonken. Ze kijkt voor zich uit. Wat zou er door haar hoofd gaan? Het jongetje kijkt alle richtingen uit. Soms komt hij even naast de bank piepen en kijkt je aan. De twee jongetjes van een bank verder hebben hem ook opgemerkt. Ze wuiven naar elkaar.

En dan. Kijk mama, kijk! Kijk mama, kijk! Met steeds meer nadruk. Kijk mama, kijk! Hij ziet allerlei dingen aan de andere kant van het raam. Wat hij ziet, is niet zo duidelijk. De ene keer een boom, de andere keer een elektriciteitspaal, en dan een stuk gras of zo.

Misschien roept hij wel: kijk mama, de wereld!

Kijk mama, de wereld is daar. Zomaar. En alles is spannend.

En je denkt dat je ogen oud zijn geworden ondertussen. Zou je in je hoofd terug kunnen naar toen, naar toen de grote wereld nog zo spannend was?

Wat zijn je eerste herinneringen? Er is een herinnering van in een wieg of een bedje, maar misschien is dat iets van een foto die je zag en die in je hoofd tot een herinnering is geworden. Er is een herinnering, meer helder, van hoe de metselaars aan het huis bezig waren. Een herinnering over de bouwkraan. Zou dat de oudste zijn?

En hoe je keek naar je grootvader. Wat je zo mooi vond aan hem, toen hij ouder was, en wat je ook op zijn doodsprentje hebt laten zetten: zijn verwondering. Hoe hij naar de dingen kon kijken. Je droomde er altijd van, dat jij die verwondering zou overerven. En vooral dat ze zou blijven, minstens de eerste honderd jaar van je leven.

Misschien zijn het de ogen van je grootvader wel waarmee je samen met dat jongetje naar buiten kijkt?

Kijk mama, kijk! Het jongetje is nog steeds bezig. De mama ziet niet wat hij ziet, denk je. Misschien is zoveel verwondering af en toe ook wel een beetje vermoeiend voor mama’s.

En je hoopt dat die jongen altijd zijn jongetjesogen zal mogen behouden.

Hij giert het uit.

De mama zegt hem even later iets over iets wat hij niet mag doen.

In het station gaan zij en jij een verschillende richting uit. Jij verder naar beneden, zij naar boven. Waar zouden ze naartoe gaan? Zou hij zoveel wereld in die grote stad wel aankunnen?

Je gaat op de bank zitten naast het spoor. Je trein is er nog niet. De trein uit Nederland is net aangekomen. Je kijkt naar de mensen. Er is altijd iets te zien.

De treinmevrouw met haar mooie bril lacht je toe als je instapt.

Langzaam begin je in je verse boek te komen.

Het ritme van de woorden en dat van het landschap beginnen samen te vallen.

Waar is het jongetje nu, denk je terwijl je uitstapt.

Waar je zou willen verdwijnen

Het was weer tijd. Voor de Goldbergvariaties. Ze lijken nu als een plek, waar je naartoe zou kunnen gaan. Om er te verdwijnen. Het is alsof de noten een plek creëren, een ruimte waar niets anders kan zijn. Waar de zwaartekracht wegglijdt uit je huid. Waar je alles af kunt leggen. Een betekenisvolle leegte.

Een aarzelend verlangen naar woorden. Dat is er ook. Je kunt ze zien, de woorden die zouden zijn. Je zou ze traag laten komen, tot ze je omringen, als in een rustig handschrift. En toch aarzel je. Je bent te moe voor de woorden, misschien ook wel  bang voor het omgeven zijn door. Het maakt je onrustig. In vlagen.

En je ziet beelden van de zee. Hoe zou de wind daar zijn? De wind die je vanmorgen op de proef stelde. Een beetje maar. Maar aanwezig genoeg. Om iets te zeggen.

Het is zo lang geleden. Het kleine jongetje met zijn hand in de zak van de loden jas van zijn grootvader. Daar was het veilig.

Even ga je liggen. Een soort slaap komt snel. Iets van de wind lijkt binnen te zijn.

Stel dat je leven zou geschreven zijn in schriftjes. Je voelt ze. Ergens in je rug. Je kunt ze bijna zien.

Er is iets met die muziek. Ze draagt tegelijk zoveel tijd, en is ook telkens een nieuwe overwinning erop. Die plek waar ze zijn, de variaties, je zou je kunnen indenken dat er uit het niets en in het niets een soort sculptuur is uitgehouwen. Onzichtbaar, maar betastbaar. Niet te vermoeden, maar ook niet te vermijden. Je ogen voelen oud. Ze schamen zich een beetje tegenover die muziek.

Je zou iets willen voelen in je handen dat je verbindt met de tijd. Iets met een oorsprong en een bestemming.

In de kamer zie je verhalen. Je durft ze niet naderen. Ze zijn daar. Je blijft op een afstand.

Je voelt de littekens op je buik. Ze hebben zich genesteld in je landschap. Ze geven er iets als een diepte aan.

Je kijkt naar je handen, en naar hun falen. Maar ze gaan niet weg, ze blijven.

De grootvader was toen nog een stuk groter dan het kleine jongetje. Hij hield de wind tegen.

Je ziet de tijd die nog voor je ligt. Als een zwak verlichte weg in de schemering. Je hoeft niet te zien hoe ver hij nog gaat.

Het licht van de ochtend leek als een geschenk.

Je denkt aan iemand. En aan een vraag die je zou voorleggen. En je zou weten wat de reactie zou zijn. Alleen dat al stelt je gerust.

De muziek is bescheiden en trots aanwezig tegelijk. Je kunt het niet uitleggen. Je voelt je klein.

Het jongetje ziet de bewegingen van zijn grootvader. Die is met een blokschaaf bezig. De versie houtkrullen komen eruit. Het jongetje wil ze voelen. De grootvader kijkt met één oog langs de lat. Het jongetje neemt alles in zich op. Zoals de geur van het gammele houtkacheltje.

Je voelt de adem nog niet van de avond die zich neerlegt. Dat komt nog wel.

Rituelen

Misschien is dat jaarlijkse feest een ritueel. Iets over het leven. Denk je.

Hoe je dagen van tevoren bezig bent met recepten, en met wat je wanneer zult halen.

Hoe je zo goed als verzopen door de regen fietst met de laatste boodschappen. En toch nog langs die ene winkel gaan. Voor een potje zure room. Omdat je daarvan een lepel nodig hebt in je dressing.

Dat je, als het bijna zo ver is, in je hoofd niet kunt zien hoe het zal worden. Als je er dichterbij komt, lijkt het een zwart gat in je hoofd. Je weet alleen dat het iets is als een bestemming die je zou willen halen. Alsof dat op zich iets zegt over het leven. Over in leven zijn. Over nog in leven zijn. Denk je.

Je bent niet van jezelf alleen, denk je.

Eigenlijk mag er ook net voor de dag van het feest niet te veel gebeuren. Zodat je in je hoofd ook rustig de timing kunt opbouwen. Niet alleen over wanneer welke boodschappen, maar ook over wanneer met welk gerecht beginnen om alles netjes op tijd af te krijgen, met ook nog tijd voor tussentijdse afwassen en snelle poetsbeurten. Dit jaar is het anders, en het is alsof je niet goed genoeg voorbereid bent.

Het is vroeg die ochtend. Je begint de dag met het voor de elfendertigste keer nalezen van de recepten. En nu kun je wel in je hoofd het tijdschema maken. De laatste grote beweging is ingezet.

Op de dag van het feest mag er alleen maar het feest in je hoofd zijn. Daarom heb je dat ene persbericht nog geschreven de avond daarvoor, al laat, en al uitgeput. Omdat het van de baan moest zijn. Het mocht niet tussen jou en het feest komen.

Dat zo ongeveer alles nog kan mislukken. Denk je.

Je moet wachten op het deeg tussen je handen, tot het zichzelf wordt, deeg dus. De broden moeten uit jouw handen komen, vandaag.

Het genot om alles rustig na elkaar te kunnen doen. Niet aan drie dingen tegelijk moeten denken, niet worden gevraagd voor iets. Alleen dit hier is er, niets meer.

Hoe dankbaar je nog steeds bent. Voor het leven. (Gelukkig is er niemand die je dit nu hoort denken.) Eigenlijk is het wel zo. Dat het je zomaar gegeven is.

Je moet erop vertrouwen dat die pan goed komt. Bij de eerste pannenkoek weet je dat het fout zal gaan. Bij de tweede aarzel je toch al, of de pan wel in het juiste ritme zal komen. En na een tijdje voel je dat het goed zit. Misschien kun je met dat vertrouwen nog meer doen.

Het uur van aankomst komt dichterbij. De zenuwen staan iets scherper. Puzzelstukken moeten in elkaar vallen, zo zou je het toch willen.

Misschien heb je je vergist, en komen ze wel helemaal niet. Misschien is het enkel in je hoofd dat er mensen zijn die naar jouw feest komen. Misschien is het leven enkel jouw droom.

Als het goed gaat, als alles goed komt, is er iets. Iets over het leven. Niet dat je er recht op hebt. Misschien wel dat het er gewoon mag zijn. Dat je het kunt delen. Misschien.

Het eten staat op tafel. De gasten schuiven aan. Eigenlijk ben jij de gast, denk je.

Je sijpelt in de verhalen. Ze omhullen je. Als een warme jas.

Soms kijk je tussendoor gewoon even naar de mensen aan de tafel. Je zou alleen willen glimlachen. Zouden ze weten hoe gelukkig je nu bent?

Het voelt (weer) als een overwinning. Op iets. Misschien wel op het leven. Misschien is het leven zelf de overwinning op het leven.

Hoe je langzaam ouder wordt. De rituelen nestelen zich in je. Als open armen.

En na het feest wil je alleen zijn om op te ruimen en af te wassen. (Bij de afwas zou het iets met schaamte kunnen te maken hebben, maar dat weet je niet helemaal zeker.) Heel rustig, stukje per stukje, het huis zichzelf laten terugvinden. Als een trage adem, een na-adem. Je voert alle bewegingen zorgvuldig uit.

Nadien is het huis je dankbaar. En je denkt: hier wil ik zijn, hier en nu.

Iets met het leven vieren.

Pas na de laatste bewegingen van het ritueel mag je moe worden.

Wil ik dit wel weten

Dat je nu wel soepel als een gazelle uit bed zou moeten springen, zeg je tegen jezelf. Iets minder soepel mag ook, als je er maar uit komt. De slaap was als een diep gat, of zo.

Je herinnert je een van je dromen van de voorbije nachten. Het was weer iets met een schoen die je kwijt was. Wat is dat toch met die schoenen in je dromen?

Je ligt op de tafel van de kinesiste. Iets in jou zegt dat je zou kunnen blijven liggen. Dat iets zou je rug kunnen zijn. Je doet het maar niet.

Om het gebouw binnen te kunnen, moet je allerlei dingen uit doen en door een magische tunnel laten schuiven. De man en de vrouw naast de tunnel kijken aandachtig naar het scherm. Zouden jouw sleutels er opwindend uit zien?

Stilaan tijd om echt zenuwachtig te worden voor het verjaardagsetentje binnen enkele dagen. Je kunt de kookstress nu al een beetje voelen.

De meneer in de lift heeft een karretje, om documenten mee rond te brengen. Er stapt een vrouw in die hem blijkbaar goed kent. Tussen verdieping 1 en 5 wordt er op beschaafde doch doortastende wijze geflirt. Wat zijn ze schattig.

Sommige mensen zijn beter in koffiepauzes dan jij. Ze kunnen dat, zo soepel en zelfverzekerd door de ruimte gaan, en hier en daar gesprekjes beginnen. Sommige mensen zijn ook onbeleefd. Ze nemen iets te opvallend twee of drie van die kleine koffiekoekjes mee, die ze dan in hun mond proppen.

Je doet je best om vlotjes een babbel te doen met die mevrouw. In het Frans. Je hebt nog steeds het gevoel dat ergens onder je huid een gevechtje bezig is tegen een of ander virusje. Je staat wat wankel op je benen. Sommige delen van je lichaam lijken nogal moe. Je geeft een kort verslagje van wat de sprekers tot nu toe gezegd hebben. Niet alle woorden komen even vlot naar jouw mond gewandeld, zo lijkt het wel. Maar ze glimlacht wel. Het ging toch niet helemaal fout.

Je loopt buiten, in de regen. Naast het voetpad is een werf. Een immense grijpkraan haalt allerlei dingen weg. En ook nu denk je dat die kraan wel erg dicht bij de put komt die hij zelf aan het graven is. Het kleine jongetje in jou zou eigenlijk graag willen blijven staan kijken, net als vroeger. Je durft niet.

Je maakt een nieuw lijstje. Af en toe denk je dat je zo toch een klein beetje controle krijgt over de werkelijkheid. Stel dat je een kalligrafisch schrift zou hebben, dan zou dat zeker het geval zijn.

De twee vrouwen in de trein praten uitgebreid over alle mogelijkheden en formules voor het fenomeen zwemles voor de kinderen. Eens te meer besef je dat er hele melkwegstelsels zijn waarvan je niet eens wist dat ze bestonden.

De mevrouw op die andere bank. Je kent haar ergens van, maar je zou niet weten van waar. Ze glimlacht heel even voor ze opstaat. Je zou zoiets moeten kunnen opzoeken in je hoofd. Met een of andere zoekrobot. Zodat je je niet zo dom zou voelen.

In de winkel. Spullen kopen om koekjes te bakken, en later ook ijs te maken. De koekjes moeten in het ijs, uiteindelijk. Je bent nu al bang dat het – ongetwijfeld – helemaal zal mislukken. De kookstress dus.

Dat de grote leider ziek is, en weer in het ziekenhuis ligt, wist je ondertussen al. Dat het ook nog eens zo uitgebreid moet behandeld worden in het avondjournaal, dat lijkt er toch een heel klein beetje over. Wil ik dit echt wel allemaal weten, denk je.

Tijd om koekjes te gaan bakken.

Ergens is een soort regenboog te zien. Een kunstwerk.