De dagen

Soms ontglippen de dagen je.

Soms zijn ze ergens anders, niet bij jou, niet in jouw handen.

Of zo lijkt het dan.

Soms wringen de dingen, schuren je platen tegen elkaar.

En soms doe je het fout.

Je zit daar, en ergens anders.

Je ziet wat het doet, wat je doet.

En het is niet goed, en het lijkt zo onvermijdelijk.

Denk je.

En je kijkt naar de woorden.

Je belt, en je kiest.

Waar je je schuldig voelt, aan alle kanten.

En je denkt: hier moet ik zijn.

Waar je elkaar raakt, waar je elkaar aanraakt.

Soms liggen de dingen dicht bij elkaar.

Dat het goed is, zeg je.

Je ziet de woorden.

De zon is daar, terwijl je onderweg bent.

Voorzichtig zoek je de plekken, waar ze zijn.

Het tedere vermogen.

Misschien wachten de dingen wel.

Mensen komen voorbij.

En dan komt het toch nog.

Je hoort de woorden, ze komen.

Iets buigt je hoofd.

Zullen we even niet?

En het trage slapen.

En iets van het universum.

Verlegen.

En de tijd.

Zo mooi, wat je zo dichtbij ziet.

Het maakt je klein.

En je kijkt, naar het ritme van de avond.

Misschien zijn je armen te kort, denk je in de nacht.

Je kijkt naar je handen, die ochtend.

Je ziet de tijd in je ogen.

Misschien zijn er scheuren in de aarde.

Terwijl de huid zacht blijft.

De woorden graven zich in, een beetje.

Misschien wil je het pad schoonmaken.

En de bruggen, waar ze zijn.

Even later zeg je die paar woorden.

Wat ze doen, je voelt het.

En nog later probeer je te vertellen.

Ergens in je hoofd zie je wat je zou kunnen herwinnen.

Alsof je zelf je eigen eiland zou zijn.

En wat op jou zou kunnen wachten.

En dat het echt is.

Wat je hoorde, over de afstand, weer.

En waar het dichtbij zou kunnen zijn.

De dagen.

Even helemaal stil

Laat het even helemaal stil worden, denk je soms.

Je zit in de trein. Je bent moe. Iets in jou zou alleen willen zijn, alleen met de boekenbijlage van de krant. Om traag te lezen. Natuurlijk is de trein van iedereen. Natuurlijk is alles goed. Maar een stukje van jou, zou willen dat. Mensen op weg naar de luchthaven zijn anders rusteloos dan anderen. Ze zijn invasiever, of zoiets. Ze roepen net iets luider, zijn net iets arroganter. Sommigen toch. De anderen willen misschien ook gewoon dat het stil is. Er zijn gradaties van liefde te zien. En iets in jou zou willen dat iedereen stil is, en zacht. Heel voorzichtig. Iedereen mag naast je zitten, natuurlijk. Maar alleen in een sierlijke stilte, en een bijna sensuele voorzichtigheid, denkt iets in jou. Het zal voor een andere keer zijn.

Soms zou je willen dat niemand iets kan vragen of zeggen. Natuurlijk mag alles, en wil je er zijn voor iedereen. Maar soms verlang je naar die plek, waar niemand, even, iets zou kunnen vragen of zeggen. Er zou geen vraag kunnen komen die aan je trekt. Geen vraag die je doet voelen dat een stuk van jou moe is, door de mogelijkheid van die vraag. Natuurlijk kun je naar die plek gaan, denk je. En toch zie je, in je hoofd hoe die plek eruit zou zien, en hoe stil het daar is.

Je ziet het witte lichaam van een man van jouw leeftijd (ongeveer toch, hij ziet er iets ouder uit), in de spiegel. Vorige week dacht je nog, toen je hem zag, dat hij niet mooi genoeg was, voor iets. Je bent een week verder. Je vraagt iets aan de buik van die man in de spiegel. Dat het helemaal stil zou worden, al is het maar voor enkele dagen.

Je huid vertelde je iets. Bijna had je het niet gehoord. Je was onderweg, liep door de stad. Zoveel mensen verdwalend in geslenter. Je bent niet bestand tegen geslenter, denk je. Je huid vertelde je iets. Het was iets van een ander moment, dat nu pas verteld werd. Of toch niet. Iets over het kunnen verdragen om helemaal stil te worden. In trage huiderigheid. Voor de huid zijn er gradaties van zichzelf zijn. En daar, op die plek die die stilte zou zijn, zou je aanraakbaar zijn. Voor wie het zou zien.

Kijken naar die muziek van Bach. Het is alsof die noten een lijn trekken waardoor al het andere zich terugtrekt. En als je naar de noten kijkt, zie je tegelijk ook de stilte. Hoe dat juist zit, kun je niet uitleggen. Het heeft iets met de volle leegte te maken. Je dacht er nog aan, de andere dag. En even leek je het te begrijpen.

Soms weet je lichaam waar je moet zijn. Bij wie je moet zijn. Bij wie je niet moet zijn. Op welke plek je begint te lekken. Je lichaam is zo slecht nog niet, ondanks al die littekens en sporen van falen, steeds weer. Niet dat je er iets mee gaat doen, nu al, maar het is goed te weten dat je lichaam iets weet. Je kunt zien waar het stiller zou kunnen worden, dan.

Het zou kunnen dat je handen iets vermoeden. Dat ze iets weten, van ooit. Misschien hoef je niet meer te vluchten. En kan het stil worden in je hoofd.

Soms zie je waar je zou zijn, aan de andere kant van de pijn.

Je kijkt naar je handschrift. De woorden komen traag nu. Omdat het mag. Met de woorden zie je ook beter de stilte ertussen. Je zou alleen die woorden willen kunnen kiezen die bij dit papier passen, bij dit licht, bij deze adem. Je zou alleen samen willen zijn met die woorden. Je bestemming zou samenvallen met wat je altijd al was, ergens. Soms zie je die woorden.

Je zei iets over verlangen. In een onbewaakt moment. Sommige woorden kunnen hun eigen verdwijnen zijn. Zoals je soms bang kunt zijn van het niet  herkennen van een gelaat, van het telkens opnieuw jezelf overtuigen in die ene seconde. Misschien is het hetzelfde zwarte gat. Dat is daar, je kunt het zien. En de stilte waar je je uit handen kunt geven is net daarnaast. Hier, misschien wel.

Soms lees je woorden, bij sommigen. En je weet niet goed waarom, en je weet niet of het belangrijk is, je weet zelfs niet of je erover zou moeten denken. Maar je denkt dat ze niet kloppen. Dat iemand die woorden enkel gebruikt om gezien te worden. Er zijn allerlei redenen, ongetwijfeld. Er wordt gedaan wat verwacht wordt, wat een doel zal hebben, ongetwijfeld. Een doel dat ook het jouwe is, waarschijnlijk. En toch denk je dat de woorden enkel gebruikt worden. Terwijl je woorden ook kunt kiezen, met liefde in je handen nemen en voorzichtig naast elkaar neerleggen. Die woorden delen iets met de stilte.

Ingewikkelde gedachten en zo

Het waspoeder per ongeluk in het vakje doen waar de wasverzachter moet. Die heb je trouwens vervangen door azijn. En in de war zijn. Proberen snel dat waspoeder in het juiste vakje te krijgen. Je hebt dat hele bakje uit de machine gehaald en staat ermee aan het aanrecht. Je neemt een lepeltje dat daar ligt. Iets zegt je dat dat niet mag, met een lepeltje. Hele discussie in je hoofd. Toch dat lepeltje. Vermoeden dat ondanks die spoedoperatie de wasmachine ongetwijfeld zal ontploffen. Minstens. Na die ontploffing volgt ongetwijfeld nog een standrechtelijke executie. Minstens.

De televisie aanzetten en ineens in een programma terechtkomen waar een mevrouw rondloopt met zonder geen kleren aan, zo min of meer. Ze loopt op een eiland rond, en kijkt uit naar een meneer die daar ook toevallig aan komt wandelen, eveneens in geheel ontklede toestand. Haar belangrijkste criterium qua ‘gaat dat hier klikken’ is of hij wel overal geschoren is. Die meneer komt eraan, is blijkbaar behoorlijk haarloos. Hij ziet er een beetje lullig uit, zegt een stemmetje in jou. Flauw grapje, zegt een ander stemmetje. Je vraagt je af of het effectief zo is dat die man beter in staat is tot een boeiend gesprek over de grote existentiële vraagstukken – zoals de vraag of je mag verlangen wat je verlangt of de vraag naar de beleving van de tijd in een late liefde – zonder haar op zijn lijf. Overtuigende bewijzen in dat verband worden niet gegeven in die paar minuten.

Beseffen dat je niet, misschien wel steeds minder, opgewassen bent tegen mensen die alleen aan zichzelf kunnen denken. In het verdriet weer iets leren over de vriendschap. Niet altijd klaar zijn voor sommige inzichten. Heel blij zijn met de anderen, en dat niet genoeg zeggen.

Berichten horen over de sterkste orkaan ooit gemeten en je opstandig en verdrietig voelen. Niet begrijpen dat dat niet het eerste punt in het nieuws is.

Je horloge valt enkele malen stil, op dezelfde dag. Het zou kunnen dat de batterij bijna leeg is. Ervan overtuigd zijn dat je met pure brain power je horloge aan de gang kunt houden en die batterij weer vullen. Vaststellen dat dat toch niet lukt. Het ligt ongetwijfeld aan jouw brein. Uiteindelijk toch maar naar de winkel gaan. De mevrouw, verscholen tussen aan de ene kant horloges en aan de andere kant kinderkleedjes, steekt er een nieuwe batterij in, alsook een rubberen ringetje om het waterdicht te maken. Nadien ben je enigszins verbaasd dat het horloge niet meer stilvalt. Je legt jezelf het concept van een nieuwe batterij nog eens uit.

Op een cruciaal moment vaststellen dat min of meer al je onderbroeken aan het wasrekje hangen te drogen. En dat je dus een enigszins versleten exemplaar aan moet trekken. Je daardoor trouwens niet meer moeten afvragen hoe die elastiek eruit zou kunnen zien die normaal geheel verborgen is verwerkt in de desbetreffende onderbroek. De bliksem zou kunnen inslaan, op een cruciaal moment. Of andere opties dienen overwogen te worden.

Nadenken over het concept verlangen. Wat in zekere zin het concept tegenspreekt.

Gelukkige beelden in je hoofd. Tegen jezelf zeggen dat ze echt zijn.

Je naar huis spoeden om nog op tijd in het postkantoor te zijn om postzegels te kopen omdat er nog een verzending moet gebeuren. Vaststellen dat het kermisdag is. Je proberen te bewegen over de hoofdstraat. Een licht horrorgevoel hebben. Bij jezelf vaststellen dat je iets niet echt begrijpt, maar dat zal geheel aan jou liggen. Veel mensen lijken het wel leuk te vinden. Beneveld leuk. Het gefluit in je oren wordt erger. Blij zijn als je uiteindelijk weer in een rustige straat loopt. Het trouwens volstrekt onaanvaardbaar vinden, stiekem, dat het postkantoor zomaar gesloten bleek. Hoewel je dat natuurlijk perfect had kunnen vermoeden en het natuurlijk ook niet echt heel erg is, vergeleken met het echte wereldleed. Aanvaarden dat ongetwijfeld alles mis is met jou.

Je zit naast iemand die je dierbaar is. De man aan de andere kant van de tafel zit tegenover haar, en zo hoort het. Het gaat over haar. Toch kijkt hij de helft van de tijd naar jou en spreekt hij tegen jou. Je probeert zijn ogen af te leiden naar haar. De man gebruikt ingewikkelde zinnen. Of misschien niet zo ingewikkelde zinnen voor wel ingewikkelde dingen. Je bent niet slim genoeg om het verschil juist te weten. Je hoopt voor haar dat alles snel goed zal komen. De feminist in jou wil zeggen tegen die man dat hij niet te veel naar jou moet kijken. Je maakt nog een grap over elektrische fietsen. En iets over honderd jaar. Je hoopt dat alles snel goed zal komen. Er is al genoeg verdriet in de wereld.

Blijf je nog even

‘Blijf je nog even, dat zei je toen, die nacht.’
‘Het was een trage nacht. Als de tijd een adem was, dan volgden de dingen de tijd, die nacht. Niet omgekeerd.’
‘Dat is een mooie gedachte.’
‘Even dacht ik dat ik er niet bij was, maar nadien besefte ik dat ik alleen maar daar was, niet nergens, maar daar.’
‘En nadien was ik in de war, door die ene vraag. Het leek eeuwen geleden dat iemand me dat nog gevraagd had. Ik keek even achter me. Alsof die vraag niet op mij paste of zo.’
‘Zijn vragen dan als een soort hoed of zo?’
‘Wie weet.’
‘Ik moest nog denken aan wat je vertelde, over de zee. Je kunt daar staan aan de rand van het water. En het water streelt het land. Het komt op, en trekt zich weer terug. Soms is er veel wind. Soms zijn er onrustige golven op het water, die niet dichterbij komen. Zoiets als vanbinnen wenen. Soms is het water stil en strak. En dan is er de rivier. Het water komt over het land, maar door de lucht, en gaat weer naar de zee. De rivier beweegt, leeft en ademt, en verlangt naar de zee.’
‘En jij was de rivier.’
‘Een beetje toch.’
‘Het is eigenlijk wel een mooie vraag. Of je nog even wilt blijven. De vraag is zo eenvoudig dat ik er blijkbaar niet op voorbereid was of ben.’
‘Waarom zou het geen normale vraag zijn?’
‘Dat is het wel, maar dat de vraag over mij kan gaan, daar was ik niet op voorbereid, eigenlijk.’
‘Soms ben je wel een beetje een onnozelaar, weet je dat?’
‘Ja.’
‘Het is mooi, hoe de nacht iets als een open plek kan maken. En hoe je daar dan kunt zijn. En hoe alles alleen daar is.’
‘Misschien is het een vorm van ouder worden, maar het voelt steeds beter dat zo’n nacht, een open plek in het echte leven is. Dat ook het verdriet dichtbij mag zijn, net als het onvermogen. Een beetje zoals de zee het water nooit helemaal loslaat op het strand.’
‘Rimpels in de nacht, of zoiets.’
‘Misschien wel. En misschien kijkt de maan wel naar alle verhalen. Misschien gaat er wel niets verloren. Zoals in dat gedicht. Not a whisper be lost.’
‘Je laat iets achter je, in de nacht. En dat verandert ook de woorden. Ze zijn naakter. Elk uitgesproken woord doet ertoe.’
‘En als je dan trager gaat ademen, dan is het of de geluiden terugkeren. Valt jou dat ook op?’
‘Ja, dat is zo. Misschien ben je zelf wel water geworden, en voelt je huid de koelte weer.’
‘Vroeger was ik soms bang van de nacht. De nacht leek wel een zwart gat.’
‘Was je bang dat je niet terug zou keren?’
‘Ja, zoiets.’
‘Het heeft iets te maken met jezelf uit handen geven. Ik was daar nooit zo goed in.’
‘Zou je jezelf kunnen verliezen dan?’
‘Ja, misschien neemt iemand me in bezit, en kan ik niet meer terug. Of misschien komt er iets in mezelf naar boven dat ik niet ken, en dat me overneemt, iets waar ik geen greep op heb.’
‘En wat zou er dan gebeuren?’
‘Ik weet het niet, het is een te moeilijke vraag. Misschien zou ik iemand pijn kunnen doen, of misschien zou ik iets leren kennen waar ik geen recht op heb.’
‘Misschien kun je jezelf uit handen geven en toch blijven luisteren naar je eigen hand.’
‘Dat zou een mooie gedachte zijn.’
‘Zijn we nu niet een beetje te ernstig bezig eigenlijk?’
‘Misschien is er nog te veel licht nu voor die woorden.’
‘Of misschien moeten we nu iets heel anders gaan doen.’
‘Zoals?’
‘Een ijsje eten.’
‘Daarvoor wil ik nog wel even blijven eigenlijk.’
‘Onnozelaar.’

Waar ze je schaduw aanraakt

De vorige avond. Het is moeilijk om afscheid te nemen. Je zou dichtbij willen blijven.

De ochtend. Op de markt is het iets van een afscheid. Ze staan er voor het laatst, die mannen bij de groenten en het fruit. (Het was ook al een zomer zonder die druiven, denk je.) Je weet dat er volgende week andere mensen zullen zijn, maar toch. Je neemt een beetje verlegen afscheid.

De dingen die nog moeten gebeuren voor het vertrek. Je doet wat je kunt binnen de tijd.

Tussendoor bel je nog even naar de dokter. (Je bent daar niet goed, als zij zegt dat je op die dag mag bellen “in de voormiddag” voor de uitslag. Je denkt altijd dat je zult storen.) Het nieuws is goed, en maakt je tegelijk een beetje verlegen.

Je vertrekt. Naar waar zij is, de zee.

Het ritme van de reis. Het ritme van je lichaam.

In het station kom je je vroegere buurman tegen. Zijn vrouw is er niet meer, na een lang leven samen. Hij zegt iets over de eenzaamheid.

Je ziet de zee, door het raam. Je adem verandert.

Iets van gemis. Je zou iemand willen vertellen dat ze bij je is.

Je weet dat de zee zich niet snel laat zien, ook al zie je haar. De zee vraagt tijd, jouw tijd.

De bestemming. Je beweegt tussen de mensen, voorzichtig.

Het gesprek in het warme zaaltje. Je bent blij dat jouw voorzichtige vragen tot mooie antwoorden leiden. Je wou een klein gesprek. Soms voel je hoe verleidelijk het is om het groter te maken. Het is mooi, hoe ze in een net andere rol kunnen komen dan gewoonlijk. Net iets breekbaarder. Je bent dankbaar daarvoor.

Iets met je huid. Het doet pijn.

Het is al laat als de avond stiller wordt.

De nacht is rusteloos. Gradaties van huiderigheid.

Het wakker worden, als wrakhout, een beetje.

De zee roept je.

Aan de rand staan. De zee streelt het land. Je zou het kunnen geloven, dat je lijnen kunt trekken. Ze verdwijnen. Het verlangen volstaat.

De zee zwijgt, maar je voelt dat ze weet dat je er bent. Zij weet alles. Je wacht op je vragen.

Een lang gesprek op de bank, later.

Een namiddag. En je had je nog zo voorgenomen om niet emotioneel te worden. Het is sterker dan jezelf. En misschien is het wel niet zo erg. Je ziet de mensen op het podium. Je ziet die reportage. En het is er allemaal weer. Het heeft iets met trots te maken. En een soort gevoel van een leeuw, als iemand die trots probeert te raken. Het komt over je, als een golf. Zo was het toen, zo was het altijd wel, op een of andere manier, stel je bij jezelf vast. Je voelt je dankbaar, voor die mensen die je daar ziet zitten. En hoe je een heel klein stukje was van het verhaal dat zij vertellen.

Ze vraagt of je huid iets voelt. Je zegt ja.

Die avond blijf je lang bij de zee. De zon gaat onder. Je vertelt haar een verhaal over haar. Ze glimlacht. En het is, gezien vanaf dat plekje op de pier, alsof het water verandert. Zachter wordt. Het wordt een steeds grotere plek. De zee vertelt je iets.

De nacht is rustiger.

De ochtend is koeler dan de vorige. Je bent vroeger bij de zee. Ze wachtte. Ze was er, altijd al.

De golfbreker is als een weg naar het andere, dat even hier als daar is. Zoals jij misschien een golf bent. Een moment van verlangen, in de tijd. Alsof je even de tijd, het water, in je eigen handen houdt. Je handen van water. De zee geeft het verlangen aan je handen van water. De zee laat je los als een golf die even het land streelt en terugkeert naar wat het was en zal zijn.

En terwijl je daar staat, vraag je je af wat de zee je zou willen zeggen. En je ziet je schaduw, nauwelijks zichtbaar in het zand. En je ziet hoe je maar even nog moet wachten, om te zien hoe het water, hoe de zee, jouw schaduw aan zal raken. In dat ene moment, net voor dat gebeurt, sta je daar. En er is vrede.

Je loopt terug, voorzichtig. En dankbaar.

Het gesprek, in de tent. Je ziet de mensen die naast je zitten. Ze antwoorden op jouw vragen. En je kijkt naar het gesprek, naar de woorden. Je bent even dat kleine jongetje dat zomaar op de bank naast de grote mensen mag zitten. Ze praten over boeken. En je bent ook helemaal niets, alleen de vragen die je stem naar het land brengt. En je kijkt naar de woorden. En het is goed.

Later, de reis terug.

Het ritme van de reis. De zee in je huid.

Je bestemming, daar ergens op het land. Je huid weet het.

De tijd krijgen

Wat een mooie namiddag, denk je. Hoe de dingen in elkaar passen. Hoe vanzelfsprekend het lijkt. En misschien wel is.

Dat jurkje staat jou goed, kijk maar. Bij dat jurkje zou je je haar best zo doen. En die kleur staat wel bij jou. (Je hoort het jezelf zeggen.)

En zo door de straat lopen.

Het is zo raar dat je ’s avonds ineens weg moet gaan.

Het heeft iets met tijd te maken, met de tijd.

Ergens in de nacht lig je wakker. Beelden komen in vertraging. Het eiland in de nacht ontroert je.

Een beetje wrakkig nog de ochtend.

Tussen de boodschappen en de andere dingen door heb je nog klussen te doen, verslagen te maken, en zo. En je zou eigenlijk graag de tijd voelen. En je lichaam is eigenlijk te moe, en een beetje in de war, ook.

Op weg naar de begrafenis. Je rijdt traag.

In de kerk ga je opzij zitten. Je denkt dat er nog wel veel mensen zullen komen. Die mensen die komen zullen wel allemaal familie of dichtere vrienden of zo zijn, en zullen dus zeker graag in het midden zitten. Net voor de dienst begint is dat ene plekje aan de rand van het midden nog altijd open. Je gaat er toch maar zitten, en bent blij dat je er dichter bij bent.

Je hoort een verhaal dat je erg raakt. Ze vertelt over de negen maanden die ze extra kreeg. En je bent blij voor haar.

Een dierbare vriendin gaat naar de microfoon. Je bent er ook een beetje voor haar. Je weet en voelt hoeveel verdriet ze heeft. Je tranen zijn voor haar.

Buiten zie je iemand die zo lang geleden heel erg belangrijk was in je leven. Hij komt naar je toe en vraagt of je hem nog kent. Natuurlijk. Je bent een beetje verlegen, nog altijd. Je probeert zo spontaan mogelijk te zeggen dat je nog steeds heel erg dankbaar bent voor wat hij voor je deed. (Nadien vraag je je af of je het wel duidelijk genoeg hebt gezegd.) Iets met de tijd.

Je begint aan de verslagen. Het klopt niet helemaal met wat je lijf zegt en vraagt.

Je vertrekt naar die andere stad.

Je buik zit in een andere tijd. Of jij zit in de verkeerde, dat zal het zijn. (Je weet al wat er zou kunnen gebeuren.)

De reis bevestigt iets.

Je loopt rond op het terrein. Overal zijn mensen aan het dansen. Het is heerlijk om hen te zien. Een stukje van je is moe. Een ander stukje zou willen meedansen. Je denkt aan iemand. (En net dan komt ze naar je toe, zo ongeveer.)

Waar je voor kwam. Je zit vooraan om het stuk te zien. De twee vrouwen bewegen over het zwarte vlak. Ze dansen. De tranen overmensen je. (Eigenlijk zijn er te veel mensen rondom jou, denk je. En eigenlijk moet iedereen stil zijn. En eigenlijk mag er niemand een sigaret roken, of te vroeg klappen. En eigenlijk mag niemand iets negatiefs denken over haar.) Je bent trots op haar.

Je gaat het haar nog even zeggen, en dan verdwijn je.

Buikmachteloosheid.

Na middernacht is het weer beter. (Je moet de tijd nemen.)

De volgende ochtend is het weer vroeg.

In de trein. (En je zou zoveel aan iemand willen vertellen, en zo.)

Die treinrit op zondagochtend is de tijd voor een hele weekendkrant. (En je weet weer waarom je die ene weekendkrant altijd op zaterdag en die andere op zondag wilt lezen.)

(Weer een beeld over samen de krant zitten lezen.)

De meneer van de bus laat de zingende kinderen in zijn bus komen. Ze lopen door de gang om geldstukjes op te halen.

Je ziet iets van het dorp, weer.

Een mooi bezoek. Trage verhalen. Je hoort jezelf zeggen dat je gelukkig bent.

(In de bus denk je een beetje rusteloos aan iemand, het is alsof je te ver weg bent.)

In de trein. Je leest het boek uit waarin je de vorige dag begonnen was. Iets van je zou willen dat de andere mensen in de trein alleen maar stil zouden zijn.

Op weg naar huis zie je de wielrenners nog.

Het verslag moet nog af.

Na het eten kun je eindelijk de keuken weer opruimen. Iets valt terug in de juiste plooi.

Straks zijn alleen de verhalen er nog, en de tijd voor de verhalen.

Glorieus

Aarzelende omwegen.

Handen zijn soms onhandig.

Je kunt bang zijn van niet bang zijn.

Het ritme van de voetstappen, en hoe lekker dat is.

Je kijkt naar je handen.

Soms vergeet je dat je zenuwachtig was.

Je had een woord gezocht, en het is het juiste.

Je kunt ook traag giechelen.

Het licht als een zoete gloed.

Hier zijn, terwijl de tijd daar is.

De geur van het bos.

De woorden herwoorden zich.

Nadien denk je aan een partita van Bach.

Oud genoeg zijn om nieuw te zijn.

Wachten op een adem.

En hoe mooi het gesprek is.

Je oefent ook in zakelijke mededelingen, naar het schijnt.

En iets over schoonheid.

Het water.

Er valt geen meteoor uit de lucht.

Het wonderlijke herkennen.

Het is goed.

Hoe kort kan een samenvatting zijn.

Alleen maar hier willen zijn.

Ook nog denken aan wonderlijke toepassingen van rugzakhoesjes.

(Nadat je er jaren over gedaan had om te ontdekken dat die aanwezig waren.)

Het mag.

Het litteken legt zichzelf uit.

Kijken.

Spinazie is lekker.

Je hoopt dat je buik je metgezel zal zijn.

Alles is er.

Beelden gaan dagen door je huid.

Je kale hoofd voelt niet zomaar kaal.

In de golf zijn, de golf zijn.

Feilloos de weg terugvinden, nummer 76.

Het is echt.

Wel nog die teken vergeten, en of dat een teken is.

Voorzichtig.

Blauw sijpelt weg.

En iets met geluk.