31 augustus 2006

Niet mekkeren

De burgemeester van Leuven vindt dat politici niet moeten mekkeren over het effect van de politiek op hun persoonlijk leven. Blijkbaar had hij zich gestoord aan enkele vakantie-interviews met politici. Met sommige elementen van zijn stelling ben ik het eens, met andere echter helemaal niet.

Ook ik heb met gestoord aan politici die het ene moment moord en brand schreeuwen dat hun privacy niet gerespecteerd wordt maar op het ander moment zelf journalisten meenemen op hun vakantie. De dubbelzinnigheid die daaruit spreekt, schaadt de politiek als geheel. Tot nu toe was er in ons land nog een behoedzame omgang van de pers met het privéleven van politici, en dat is goed. Als politici zelf, op eigen initiatief, die balans doen omslaan, dan is dat een slechte zaak. Daar tegenin gaan, lijkt me juist.

Tegelijk is er een deel in de mekker-klacht die ik niet kan volgen. Men zou ook niets meer mogen zeggen over de soms moeilijke combinatie tussen een politieke functie en het gezinsleven, zo lijkt het wel. Wie dat toch doet, mekkert maar, en moet er dan maar gewoon mee stoppen. Voor beroepsvergaderaars of politici die echt met niets anders bezig zijn, zou het maar wat gemakkelijk zijn als er niemand meer 'mekkert' over moeilijke kinderopvang, late vergaderuren of de machostijl van een groot deel van de gangbare politiek.

Het is uitermate belangrijk dat er veel mensen zijn die zich nog willen engageren voor de politiek. En het is even belangrijk dat dat ook mensen zijn die verankerd zijn in het gewone leven, en niet enkel in de politiek. Mensen die te veel aan politiek doen, 'worden' politiek, en dat is geen goede zaak. Het is belangrijk dat mensen de kans krijgen te groeien in hun politiek mandaat. Politiek is een serieuze zaak, en moet beschermd worden tegen de oprukkende mediatisering en individualisering. Maar politiek moet ook gevoerd worden door mensen van vlees en bloed, door vrouwen en mannen.

De vrouwenbeweging heeft zeer terecht jarenlang kritiek gegeven op het eenzijdige 'mannelijke' karakter van het politieke bedrijf. Dat leidde ertoe dat er op een andere manier over politiek werd gedacht. Het zou alleen maar vanzelfsprekend moeten zijn dat er evenveel mannen als vrouwen politieke mandaten op alle niveaus opnemen, en dat kunnen doen op een manier die verzoenbaar is met de rest van hun leven. Het gezeur (of is het gemekker) van vooral mannelijke politici de voorbije maanden dat ze geen vrouwen konden vinden om hun lijst te vullen is gewoon belachelijk.

Het stoort me echter minstens zoveel dat de manier waarop er aan politiek wordt gedaan blijkbaar niet in vraag gesteld wordt. Nochtans kun je kiezen. Of je tussen partijen respectvol met elkaar van mening verschilt, of integendeel mensen persoonlijk aanvalt en kleineert in de politieke arena, is een keuze. Of je je eigen partijwerking efficiënt en warm organiseert, of integendeel ook binnen je eigen club enkel 'politiek' met elkaar omgaat, is een keuze. Of je met ruimte voor kritiek en twijfel blijft zoeken naar inhoud, of integendeel enkel cynisch machtsstrategisch handelen als normale politiek beschouwt, is een keuze.

Hoe de politiek er concreet uit ziet, is dus geen gegevenheid. Het is tot op zekere hoogte een keuze. De keuze die je maakt, bepaalt mee welke mensen het uiteindelijk ver zullen kunnen brengen in de politiek. Het bepaalt mee welk klimaat er in het politieke bedrijf heerst. Het bepaalt dus mee de kwaliteit van onze democratie.

30 augustus 2006

Modern times


Eindelijk is hij er, de nieuwe cd van Bob Dylan. Ik keek er al weken naar uit. En dan, het zenuwachtige gevoel van op dag 1 naar de platenwinkel gaan, het doosje open maken, en dan die eerste klanken. En ja, hij is mooi, heel mooi.

Bob is in goede doen op Modern Times. Het blijft me ontroeren hoe hij heeft leren werken met zijn eigen beperkingen. Die gebroken stem, ze is oud, maar tegelijk zo aanwezig. Het is wonderlijk hoe hij zo'n intensiteit kan bereiken. Op deze plaat zingt hij ook heel zorgvuldig.

In zekere zin is dit 'oude' muziek. Ritmes en melodieën die uit de eerste helft van de vorige eeuw lijken te komen, en toch zo vloeiend klinken. Dylan hoeft niets meer te bewijzen, hij kan gewoon zichzelf zijn. Zijn laatste platen lijken in veel opzichten sterk aan te sluiten bij wat hij deed op zijn eerste platen. En dat heeft niets te maken met allerlei etiketten die veel mensen nog steeds op hem willen plakken.

Dylan is zowat een wandelende muziekencyclopedie, zeker voor een hele Amerikaanse traditie van oude folk- en bluessongs. Zijn teksten waren altijd al volgestapeld met allerlei verwijzingen en citaten uit die muzikale catalogus. En bij deze plaat is het niet anders. In elk nummer hoor je wel stukjes van oude bluesnummers, regels die je herkent. En toch maakt hij er telkens zijn eigen verhaal van, onnavolgbaar.

Veel mensen gaan altijd op zoek naar allerlei 'boodschappen' in de teksten van Dylan. En steeds lijken zijn teksten dat soort gebruik af te wijzen. Dylan ontsnapt steeds, is steeds ergens anders. En dat is zo mooi.

Ik heb steeds het gevoel dat zijn nummers 'plekken' zijn. Plekken die hij maakt met woorden, flarden van andere nummers, citaten uit films, boeken, maar steeds zo verpakt dat het iets anders wordt, dat alleen zo had kunnen zijn.

De sfeer op deze plaat, en ook op de twee vorige, is er een van een donkere wereld. De stemmen die aan het woord zijn, lijken zich voort te bewegen in een soort permanente eindtijd. Het is donker. Mensen zijn alleen. En steeds gaan ze weer weg, zijn ze op weg, naar nergens. No direction home.

Het is een kille wereld. Maar de kleine plekken die in elk nummer ontstaan, lijken er telkens een antwoord op te zijn. Daar kloppen de dingen. Er zijn talloze vrouwen. Velen van hen zijn slecht, zoals het volgens de oude bluesclichés moet. En toch. De liefde voor een vrouw, lijkt toch een van de dingen te zijn die Dylan lijkt voort te stuwen. Op zijn vroege platen was die liefde vaak ook cynisch en sarcastisch. Op zijn 'oude' platen is ze breekbaar.

"We eat and we drink, we feel and we think
Far down the street we stray
I laugh and I cry and I'm haunted by
Things I never meant nor wished to say
The midnight rain follows the train
We all wear the same thorny crown
Soul to soul, our shadows roll
And I'll be with you when the deal goes down"


Hoe mooi is dat: I'll be with you when the deal goes down. Het duurt maar even, in een volgend nummer is het al weer "Why was I born to love you?"

Je zult bij Dylan nooit directe uitspraken over de maatschappelijke realiteit vinden. In die zin is hij niet politiek, en dat is hij eigenlijk ook nooit geweest. Maar als hij voortbouwend op een bestaand nummer het prachtige "Workingman's Blues #2" zingt, dan weet je waar hij staat.

"In you, my friend, I find no blame
Wanna look in my eyes, please do
No one can ever claim
That I took up arms against you
All across the peaceful sacred fields
They will lay you low
They’ll break your horns and slash you with steel
I say it so it must be so"


De Modern Times zijn nog heel oud, zo lijkt het wel. De grote verandering waarvan velen droomden, is er niet gekomen. Je kunt alleen blijven bewegen, even samen zijn, in een moment van liefde. Zolang het duurt, en dan ga je weer verder. In een wereld die al werd bezongen in liedjes van enkele eeuwen oud.

"Beyond the horizon, the sky is so blue
I’ve got more than a lifetime to live lovin’ you"


Op zijn mooist is hij als hij een oud nummer als "Nettie Moore" naar zijn hand zet. Bij elke beluistering zet dit nummer zich meer vast in mijn hoofd.

"Oh, I miss you, Nettie Moore
And my happiness is o'r
Winter's gone, the river's on the rise
I loved you then, and ever shall
But there's no one here that's left to tell
The world has gone black before my eyes"


Er zit zoveel eenzaamheid en zoveel breekbaar verlangen in, en hij zingt zoals niemand anders het zou kunnen. Verstillend mooi...

Hij sluit Modern Times af met het magistrale "Ain't Talkin'". Dylan beweegt zich in de "mystic garden". Een nummer vol met religieuze verwijzingen. En steeds onderweg, steeds weg naar ergens anders. In een wereld die onkenbaar is. Er zijn duistere machten aan het werk. "They will crush you with wealth and power." Het lijkt een wereld met dolende ridders. Altijd zijn ze "yearnin'" en dat "in the last outback at world's end".

Maar de tuin is leeg. God is ergens, maar zeker niet waar we hem vermoedden. De Modern Times lijken wel ruïnes in de tijd. En misschien waren ze dat altijd al. Al eindigt het nummer op een aarzelend majeur-akkoord...

"As I walked out in the mystic garden
On a hot summer day, a hot summer lawn
Excuse me, ma'am, I beg your pardon

There's no one here, the gardener is gone"

Europa en meer


Tijdens het groene zomerweekend in Nieuwpoort was er een gesprek over 'Europa'. Niet een klassiek debat over standpunten over de Grondwet en de uitbreiding of de Europese instellingen. Wel een boeiend en vooral 'zoekend' gesprek over hoe Europa iets anders betekent voor mensen van een verschillende generatie.

Voor Bart Staes is zijn Europees engagement sterk geworteld in een historisch besef dat teruggaat tot de beide Wereldoorlogen. De verhalen van zijn grootouders versterken het 'nooit meer oorlog' dat aan de basis van zijn Europese inzet lag. De ervaring van de val van de Muur en de oorlog in de Balkan versterkten dat alles.

Tinne Van der Straeten is even Europees gedreven, maar heeft een ander referentiekader. Voor de jonge generaties is Europa 'gewoon' geworden. Het is voor velen vooral een plek waar je gemakkelijk door kunt reizen. In zekere zin bewijst dat het succes van de Europese constructie. Wat voor de oudere generaties vaak vanzelfsprekend voortvloeide uit ervaringen van onder meer de oorlog, is voor Tinne iets dat ze moest 'verwerven'.

Ik zelf zat qua leeftijd tussen de twee in. Ik groeide op in de periode van de rakettenbetogingen. De val van de Muur was voor mij een van de meest bepalende momenten in mijn (politieke) leven. Het beleg van Sarajevo, Srebrenica, ze hadden een zeer grote impact op mijn kijk op de wereld en voedden mijn Europese overtuiging.

Dat Europa voor mij in veel opzichten een 'emotie' is geworden is vaak raar voor mensen die jonger zijn. Het lijkt moeilijk te begrijpen dat je de Muur niet als een referentie in je hoofd hebt zitten. Maar misschien hoort dat gewoon bij mijn generatie? Misschien is het helemaal niet zo erg dat er verschillende Europa's zijn? Misschien is de pragmatische houding tegenover Europa gewoon anders, past ze beter bij de jongere generatie?

Veel vragen, die al enkele dagen in mijn hoofd rondcirkelen. Ze zullen zeker nog terugkomen...

29 augustus 2006

Lada

Hij kwam naast me zitten op de tram, die zondagmiddag. "Blijf maar zitten meneer, ik ben niet zo dik." Helemaal achteraan in de tram, daar zit ik graag. Je kunt er goed buiten kijken.

Hij begon meteen te vertellen. Of beter, hij stelde een vraag, maar leek niet echt te wachten op het antwoord. Hij was meer van het vertellende type.

"Het is toch iets meneer, zie dat nu eens. Waar halen die mensen toch al dat geld vandaan? En te weten dat er aan de andere kant van de wereld zoveel mensen liggen te creveren. Het is toch zo?"

Er kwam ook nog een verhaal over de Congo. En over hoe het niet meer goed gekomen was sinds de Belgen daar weg waren. Ik zei nog iets over dat het toch beter was dat dat land onafhankelijk was. Maar dat leek hem niet zo te overtuigen. Sinds de onafhankelijkheid hadden de mensen daar blijkbaar niet meer te eten, en met de Belgen wel. De namen van alle presidenten van dat Afrikaanse land passeerden de revue.

En zo kwamen we in Rusland, met die Poetin, dat was al even erg. "Ja meneer, ze zeggen wel eens dat het niet goed was in het communisme. En het was misschien wel niet allemaal in orde, maar alle mensen hadden tenminste werk. In de fabrieken van de Lada. Ja meneer, ik heb altijd met ne Lada gereden." Ik zei iets over "niet kapot te krijgen die Lada's", wat meteen bevestigd werd. En toen opperde ik nog dat er nog steeds Lada's gemaakt worden. Dat was wel, "maar niet meer zoveel als vroeger".

Het had even geduurd, maar we waren nu eindelijk aan de Tweede Wereldoorlog aanbeland. Er kwamen schrijnende verhalen over de bombardementen op Torhout. Hij ging ook in detail in op de prijs van de boter tijdens de oorlog, en hoe er mensen vanuit Brussel naar Torhout kwamen voor die boter. "En brandbommen meneer, ze lagen overal op de grond..."

Op de snelweg rijden met zijn auto deed hij niet meer. Veel te gevaarlijk. En je zag ook niets.

Soms leek hij bevestiging te willen zoeken. Soms praatte hij gewoon voor zich uit. Af en toe een korte zucht die iets van melancholie of verdriet leek te suggereren, en dan weer snel een lach.

"Hier stap ik uit meneer, ik moet gaan kaarten." Hij gaf me een hand. Ik zei nog te hopen dat hij zou winnen bij het kaarten. Maar dat was blijkbaar niet de bedoeling. Het spelen was al genoeg.

28 augustus 2006

Veilig water

"Het geloof dat we alles kunnen controleren, is fundamenteel fout." Zo las ik het in de krant voorbije zaterdag. Er was een specialist aan het woord naar aanleiding van de recente wateroverlast in Oost-Vlaanderen.

Denken dat je als mens kunt doen of de natuur er niet is (bouwen te dicht bij een rivier of in een moeras, al het water onder de grond stoppen in buizen) blijkt erg gevaarlijk te zijn. Als we onze manier van leven meer in overeenstemming zouden brengen met een aantal natuurlijke fenomenen, dan zouden we veiliger kunnen leven.

In het klimaatprobleem zien we een gelijkaardig fenomeen. De mens dacht 'vrij' te zijn van de natuur, die werd beschouwd als het 'andere'. Maar net door te hardnekkig te ontkennen dat we in zekere zin een deel van de natuur zijn, zijn we minder vrij geworden, en meer afhankelijk van een aantal natuurfenomenen.

De mensen in New Orleans wachten op dit moment bang af of ze amper een jaar na Katrina door een nieuwe orkaan zullen getroffen worden. Er zijn steeds meer bewijzen dat menselijke activiteit in grote mate verantwoordelijk is voor de versnellende klimaatverandering, en dus ook voor het groter aantal stormen. En waar je ook ter wereld gaat kijken, het zijn steeds de armsten die het grootste slachtoffer zijn van natuurrampen die mee door de levensstijl van de minderheid aan rijke mensen ter wereld is veroorzaakt.

Kiezen voor een meer duurzame levensstijl, die meer respect heeft voor de ecologische grenzen is dan ook vooral een kwestie van rechtvaardigheid. Er is niets 'softs' aan ecologische problemen, zoals velen denken. In de volgende jaren zullen overal ter wereld miljoenen mensen op de vlucht moeten gaan, om te ontsnappen aan een gevaarlijk veranderend klimaat. Voor hen is de natuur een keiharde realiteit, die rechtstreeks hun menselijke veiligheid bedreigt. Meer ecologische duurzaamheid staat voor meer rechtvaardigheid en zo ook voor meer veiligheid. Wie kan daar tegen zijn?

24 augustus 2006

Een beeld in de tijd

Ik zag ze een aantal weken geleden, en ze bleef dagen in mijn hoofd rondspoken: een foto van de vrouw van Mozart. Er blijkt inderdaad een foto te bestaan van Constanze. Het was zo onwezenlijk. Ineens kwam dichtbij wat tot nu toe zo ver leek. Je bent gewend aan foto's van zeg maar de Eerste Wereldoorlog, en alles wat daarna komt. Maar er leken nog altijd dingen te zijn van 'de andere kant', de wereld voor de foto, hier 1840. Je kon aan Mozart denken via zijn muziek. Je kon kijken naar de schilderijen. Je kon zelf iets dromen. Of je kon je laten leiden door beelden van een film 'over'. Maar daardoor bleef de afstand in zekere zin altijd veilig. Mozart was nog een andere wereld. En nu ineens is er die foto. Keer op keer kijk ik naar die mevrouw. En het is raar, maar je kijkt naar die foto via de beelden die niet 'echt' zijn. Is dat nu de echte vrouw achter het personage zoals we dat kennen uit de film Amadeus? Als je de foto via zo'n omweg bekijkt, zal het voor sommigen misschien tegenvallen. Al voel ik een nederigheid. Zij heeft de dingen van dichtbij gezien. Zij zag hem aan het werk. En zij moest alleen verder nadat hij dood was. Hij zit nog in de wereld van voor de foto, zij al niet meer. Je zou bijna met haar kunnen praten. Maar ze lijkt een beetje verlegen, of misschien wel moe van het leven. Maar zo mooi dichtbij.

Ontroerbaarheid

Voorbije zomer las ik een boek over boeddhisme. En daarin vond ik het mooie woord 'ontroerbaarheid'. Een van de dingen die je zou kunnen bereiken door meditatie is ontroerbaarheid. Het zou een mooi tegengewicht zijn tegen het oprukkend cynisme. Je gewoon open stellen voor dingen die je ontroeren. Je laten raken, en het dan weer loslaten. Het heeft iets te maken met traag, zachtmoedig, en niet oordelen. Allemaal dingen die moeilijk zijn tegenwoordig.

Net voor mijn vakantie hoorde ik dat de Vlaamse regering een nieuw omvattend actieplan heeft. Iedereen moet zich daarin inschakelen. Iedereen zou dezelfde doelstelling van het nastreven van meer economische groei en een betere concurrentiepositie kritiekloos moeten delen, en er ook nog aan werken. En niet zomaar een beetje, nee we moeten met z'n allen nog harder werken.

Oeps, daar zat ik dan in mijn zetel, nog moe van mijn werkdag. Ik werd bijna vermanend toegesproken: gij zult nog harder werken. Want stilstaan is achteruitgaan. In se ben ik een goede mens, dus ik dacht daar toch nog maar eens over na. Is dat wel zo? Stilstaan is achteruitgaan? Alleen al daarover nadenken maakte me al moe. Misschien komt de Vlaamse regering binnenkort huis per huis nakijken of de mensen daar niet per ongeluk even stilstaan...

Altijd maar vooruit, altijd maar meer, altijd maar sneller. Politiek lijkt zo bekeken niet meer te gaan over het uitwerken van verschillende visies op de werkelijkheid. Ik ging er altijd van uit dat voor de inrichting van de maatschappij 'de' waarheid niet bestaat. Of je een maatschappij meer of minder rechtvaardig maakt, of je meer of minder geld in milieubescherming en armoedebestrijding investeert, dat is een keuze. En of de keuze meer in die of die richting gaat, hangt af van een politiek debat tussen partijen van verschillende kleuren die elk vanuit hun visie naar de werkelijkheid kijken. Maar de stoel van de macht is leeg, en zo hoort het ook.

Maar blijkbaar is dat een achterhaalde visie. Het enige 'grote verhaal' dat nog overeind is, is dat van een 'business-benadering'. Men noemt dat dan 'nieuwe zakelijkheid'. Het komt erop neer dat politici zeggen dat we niet aan politiek mogen doen, versta dat we niet van mening mogen verschillen, wanneer het over de toekomst van dit stukje van de wereld gaat. Iedereen moet zich plooien naar de ene waarheid van de vrije markt. En dan allemaal bek dicht, buik intrekken, en vooruit vooruit vooruit.

Ik zal wel oud worden, maar soms denk ik dat de wereld meer gebaat is met ontroerbaarheid. Het is een mooie oefening. Naar het TV-journaal kijken, en niet oordelen. Alleen kijken, en alle beelden laten inwerken. Niet wegzappen als het dagelijks leed aan de andere kant van de wereld in beeld komt, maar ook niet kwaad of cynisch worden, gewoon kijken, en het leed voelen. Gewoon even het verdriet toelaten als het komt, en het dan weer weg laten gaan. Proberen een journaal lang niet aan jezelf te denken. En na het journaal even stil zijn. En dan weer verder gaan, met een heel klein beetje nederigheid.

Je hoort het zo weinig mensen zeggen tegenwoordig, hoe ze ontroerd worden. Misschien hebben ze te goed geluisterd naar de Vlaamse regering, die zegt dat we nooit meer mogen stilstaan. Maar hoe kun je iets zien, als je nooit mag stilstaan?

23 augustus 2006

Woon CO2-neutraal

Met Groen!Leuven stelden we vandaag een nieuw voorstel voor in onze reeks 'beelden van een groene stad'. Er zijn nu al 10 'beelden' en er komen er nog twee de volgende weken.

Groen! stelt nu voor om ook in Leuven een 'co2-neutrale wijk' op te richten. De energie-uitdaging is waarschijnlijk een van de belangrijkste ecologische vraagstukken van de toekomst. Als we tot een duurzame wereld willen komen, dan moet in een land als het onze de CO2-uitstoot met meer dan 50% naar beneden. In de manier waarop we wonen en bouwen is nog een enorme milieuwinst mogelijk, zonder kwaliteitsverlies. Op dit moment zijn de kennis en de technologie beschikbaar om op een echt andere manier huizen en wijken te bouwen. Het kan al in het buitenland, dus moet het hier ook kunnen.

Het idee van CO2-neutraal wonen is op zich simpel: zorg ervoor dat je de energie die je nodig hebt zelf opwekt en compenseer de overige CO2-uitstoot door b.v. aanplantingen. Dat in praktijk omzetten, is niet zo gemakkelijk, maar het kan. Dat bewijzen boeiende voorbeelden uit het buitenland, zoals de Stad van de Zon in het Nederlandse Heerhugowaard of het project BedZED in de buurt van London. Het opzetten van een dergelijk project stimuleert de opbouw van innovatieve kennis en technologie. Het zorgt ervoor dat vooruitstrevende ecologische oplossingen mogelijk worden die tegelijk leiden tot een hoge kwaliteit van wonen.

Groen! wil in Leuven ook volop de kaart trekken van toekomstgerichte groene energieoplossingen. Ze zijn in alle opzichten een goede investering. We kunnen een enorme milieuwinst realiseren én we kiezen voor een eigentijdse woonkwaliteit. Steeds meer mensen zijn immers op zoek naar een woonvorm waar ze op ecologisch duurzame wijze kunnen wonen. Als een stad als Leuven echt zou kiezen voor dit soort groene voorbeeldprojecten, dan betekent dat ook een versterking van een toekomstgerichte economische ontwikkeling van de stad. Daarom vragen we dat bij de planning van de grotere bouwprojecten van de volgende jaren zou gekozen worden voor de opbouw van een CO2-neutrale wijk.

22 augustus 2006

Even niet meer thuis

Soms voelt een mens zich even niet meer thuis. Ik had dat gevoel de voorbije dagen af en toe. De uitspraken van minister-president Leterme over de Franstaligen, hun gebrek aan kennis van het Nederlands en het hele debat dat erop volgde gaven me een wrang gevoel.

In de aanloop naar de verkiezingen van 2007 lees je elke dag opnieuw in de krant dat er een 'grote communautaire ronde' moet komen. Partijen in het noorden en het zuiden van het land leggen ronkende verklaringen af over de 'anderen'. Wie zegt dat hij of zij verkiest dat dit land nog blijft bestaan als een federale staat, waar mensen die verschillende talen spreken goed kunnen samenleven, wordt al snel als een archaïsche 'belgicist' beschouwd die geen voeling zou hebben met de werkelijke realiteit van dit land. Wie er niet van overtuigd is dat er nog x aantal bevoegdheden dringend zouden moeten geregionaliseerd worden, is blijkbaar niet meer van deze tijd.

Al dat gedoe, al dat tromgeroffel, is dat nu echt wel nodig? Kunnen we niet op een andere manier met elkaar praten? Het zou toch mogelijk moeten zijn dat mensen uit het noorden en het zuiden van het land op een open manier samen zeggen dat ze het normaal vinden dat mensen tweetalig zijn. Ik ben Nederlandstalig, en vind het normaal dat ik ook zo goed mogelijk Frans ken en beheers. Het lijkt me normaal dat dat voor de Franstalige burgers van dit land ook zo is. Maar daarom moeten we toch nog niet met elkaar omgaan alsof we elkaar niet kennen?

Het feit dat dit land zo'n raar land is, waar twee grote cultuurfamilies elkaar ontmoeten, is toch ook een enorme meerwaarde. Als het al niet meer mogelijk zou zijn voor Nederlands- en Franstaligen om dingen samen te doen, en elkaar te ontmoeten, waar zijn we dan mee bezig?

De Vlaming in mij huivert ervan om alleen maar Vlaming te mogen zijn, op een manier die ingevuld wordt door politici waar ik me helemaal niet mee verbonden voel. Er is geen 'homogene' Vlaamse 'natie', en gelukkig maar. Wie kan me trouwens vertellen wat dat is, een 'echte' Vlaming? Zolang we de vraag naar die identiteit niet definitief kunnen beantwoorden, lijkt me dat een goede zaak.

Toen ik vanmorgen op de radio een verslag hoorde over docenten Nederlands, die over de hele wereld verspreid deze mooie taal doceren aan hun studenten, moest ik glimlachen, trots dat ik deel uitmaak van de gemeenschap van mensen die Nederlands spreken. Als ik Leterme met uitgestreken gezicht en licht cynische glimlach hoor zeggen dat Franstaligen blijkbaar minder intelligent zijn dan Vlamingen, dan vraag ik me af of ik hier wel thuis ben...

21 augustus 2006