Ze zag me bezig. Ella, want dat was haar naam. Als je zoals ik een terras op het gelijkvloers hebt, kan iedereen zien hoe je bezig bent. Ongetwijfeld zal mijn terrasgepruts aanleiding geven tot allerlei hilarische verhalen bij de verzamelde buren. Minstens.
‘Praat je wel genoeg tegen je tomaten?’ Dat vroeg ze. Ze moest op haar tippen gaan staan om over de terrasrand te kunnen kijken. Ik legde haar uit dat er nog geen tomaten zijn, maar dat sinds die dag wel de eerste gele bloemetjes aanwezig waren die zouden kunnen wijzen op de mogelijke komst van tomaten. Ze zei dat ze dat ook wel had gezien, maar ze herhaalde haar vraag.
Ik nodigde haar uit naar binnen, en naar het terras dus. Ella had een mooie bloemetjesjurk aan, en rode schoenen met hoge hakken. Ik maakte me al wat zorgen dat ze met die hakken klem zou komen te zitten tussen de planken op mijn terras.
‘Tomaten, of tomatenplanten, zijn trouwe gezellen. Je kunt er alles tegen vertellen. Ze luisteren altijd goed.’
Ik legde haar uit dat ik altijd een beetje in de war ben over al die dingen die je met een tomatenplant moet doen opdat die meer vruchten zou dragen. Is het de bestemming van de plant om gewoon te groeien, of is het de bestemming om zoveel mogelijk vruchten te dragen? En is dat laatste dan geen cryptokatholieke zienswijze? Bij die suggestie zou mijn dierbare geliefde ongetwijfeld op licht vernietigende wijze met haar ogen beginnen te rollen, en – in een goede bui – iets zeggen als: you think too much, my dear… Ella dacht er duidelijk ook zo over, en kon nog net een veelbetekenende zucht onderdrukken. Het doel van de tomatenplant is dus de tomaat, dat is hiermee vastgelegd.
‘Weet je, ik zat gisteren op de trein, en op de bank naast me zat een oude man. Hij had zijn broekspijpen opgerold, en zat met zijn voeten op de bank tegenover hem. Een oude vrouw stapte op, en kwam bij hem zitten. Die man begon zijn hele levensverhaal te vertellen. Dat zijn eerste vrouw al na drie maanden en acht dagen gestorven was, iets met een ader in de hersenen. Zijn tweede vrouw was nu al zes jaar en twee maanden dood, borstkanker. En hij, een boer van 82, woonde al sinds 1947 in de Walen. Hij vroeg hoe het met haar was, en zei dat ze er goed uit zag. Ze zei hem dat ze nog ouder was, 84. En hij begon haar zowaar het hof te maken, zei dat ze er bijzonder goed uit zag. Jammer genoeg voor hem moest hij uitstappen in het volgende station. Zij vond het niet zo heel erg, al bleef ze nog een tijdje minzaam glimlachen nadat hij was uitgestapt.’
Ik zei aan Ella dat ik het een mooi verhaal vond.
‘Zo’n verhaal moet je vertellen aan je tomaten. Daar houden ze van. Hoe meer verhalen over de liefde, hoe roder ze uiteindelijk worden.’
Dat is dus het geheim van de tomaten, dacht ik. Of je dat dan hardop moet vertellen, vroeg ik. Het leek me even alsof dat misschien een klein beetje onnozel over kan komen, zo luidop tegen zo’n plant staan te praten.
‘Natuurlijk, wat dacht je? Over de liefde moet je praten, je moet daar niet gewoon aan denken. Van de rest van de wereld moet je je niets aantrekken. Het gaat trouwens om de tomaten. Het moet niet hard zijn, maar wel hoorbaar natuurlijk. Heb jij geen mooi verhaal te vertellen over de liefde? Ik zie het aan je ogen, er is iets.’
Voor ik het besefte had ik aan Ella verteld dat ik mijn dierbare geliefde, momenteel in het buitenland, toch wel erg mis. Eigenlijk. Redelijk erg. Eigenlijk.
‘Zie je wel, ik wist het dat je een mooi verhaal hebt. Tomaten houden van dat soort verhalen. Je moest eens weten…’
Ik wist dat dus niet, tot nu toe. Ik had ondertussen wat te drinken gehaald voor Ella.
Ella heeft me nog veel verteld, over haar kinderen, over de mannen in haar leven. En over hoe ze altijd heel erg mooie en lekkere tomaten heeft gehad.
Nadat ze was vertrokken, heb ik alles uitgebreid verteld aan de tomatenplanten. Even leek het alsof ze me een kleine knipoog gaven, maar dat zal ik wel hebben gedroomd…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten