Wie weet. Misschien zijn je goede voornemen op nieuwjaarsdag wel gekleurd, in positieve zin. Misschien geloof je die dag wel in wonderen. In ongekende persoonlijke capaciteiten en kwaliteiten. In discipline en zelfopoffering. In grootsheid.
Wie weet. Misschien is het wel een goed idee om je goede voornemens te bedenken nog voor de jaarwisseling. Nog in staat van algehele nuchterheid. Nog volledig bewust van het al even algehele falen qua uitvoering van de goede voornemen van het bijna voorbije jaar. Dat soort dingen dus.
Welaan dan.
Start to run, met Evy, ook dit jaar aan je voorbij laten gaan. Niet simpel natuurlijk. Het idee van kilo’s die zomaar van je weg fladderen. Het idee van uren met Evy. En vooral dat strakke stretchpakje dat je ook dit jaar niet zult dragen. Het is een zware opoffering, maar net daardoor een goed voornemen.
Eindelijk een virtuoos worden op de 5-string banjo. Niet dat je nu al bijzondere capaciteiten hebt op 1 string. Niet dat je nu al zo’n banjo hebt. Maar het is toch een mooi vooruitzicht. Het voorprogramma spelen van de Broken Circle Breakdown Band. Alleen op het podium, zo van zes tot half zeven, nog voor de zaaldeuren opengaan. En vooral repeteren als de bovenbuurvrouw weer eens met haar bazookastem ruzie zit te maken door de telefoon.
De acrobatiek met de pan in je vingers krijgen. Het lijkt zo soepel, als je Jeroen Meus of eender welke andere kok op tv met zo’n pan bezig ziet. Die gasten draaien die aardappeltjes niet om met een lepel of spatel, nee, dat wordt met een soepele beweging zomaar achteloos lichtjes opgegooid, en alles komt vanzelfsprekend terug in de pan. Het is een soort pompend opgooien. Er zal wel een woord voor zijn. Het moet te leren zijn, misschien.
Beslissen of je de beslissende, definitieve, al het andere overbodig makende, roman dit jaar zult schrijven of toch nog maar niet. (Ja het is een voornemen in de categorie ‘vast abonnement’, maar dat mag de pret niet drukken.) Hangt samen met: beslissen of je jezelf in staat acht om ergens in de loop van de volgende eeuw, na noeste arbeid, op beslissende wijze iets meer dan één pagina te kunnen schrijven die een bestaansrecht heeft van langer dan drie seconden. (Ja, ook dat voornemen zit in het vast abonnement, maar ook dat mag de pret nog steeds niet drukken.)
De stapel nog te lezen boeken wegwerken. Een iets te voorspelbaar voornemen. Als je het zo formuleert. Kan geherformuleerd worden tot: het universele verlangen om alle boeken die je je kunt dromen (en meer) te betasten lichtjes te kietelen door het zachtjes lezen van enkele boeken die zo als een soort pars pro toto een moment van inzicht geven in het ultieme paradijs en je in dat moment van subliem geluk doen vergeten dat je al die andere nog niet gelezen hebt maar je tegelijk de illusie laten houden van de belofte op het lezen van alle boeken die je je kunt dromen (en meer).
Mee zingen in de Matthäus Passion van Bach. Zo ergens tussen de andere bassen staan, met een subtiele glimlach. De partituur losjes in de hand. Het besef van de volledige controle over adem en lichaam, als een klankkast van de goddelijke beroering. Doen of die tranen niet over je wangen lopen bij het slotkoor. En daarna heel voorzichtig weer naar huis wandelen, neerploffen in de zetel, en zeggen dat het volbracht is.
Koekjes bakken. Moet haalbaar zijn. Ze moeten wel zo lekker zijn als ze leken in die kleffe kerstfilm op Wijf TV, of was het op Vitaya? Je voornemen trouwens om dat toch maar aan jezelf toe te staan, ook de volgende jaren, om in de kerstperiode minstens één kleffe kerstfilm te bekijken op Wijf TV, of op Vitaya. Met een dekentje in de zetel natuurlijk. Jezelf uitermate belachelijk vinden omdat je vanaf de eerste seconde van de film al ziet welke pas in tweede instantie mooie man uiteindelijk de geliefde zal worden van welke al in eerste instantie mooie vrouw. Jezelf nog belachelijker vinden omdat je het niet alleen ziet, maar omdat je ook nog eens zowaar lichtjes emotioneel wordt als het ook nog eens zo afloopt. Gelukkig zijn er geen getuigen die zoveel wattigheid kunnen bevestigen, zodat je het tot het einde der tijden kunt ontkennen.
Ervoor zorgen, door pure kosmische wilskracht en zuivere energievelden, dat niets nog stuk gaat in je onmiddellijke omgeving. Gewoon een heel jaar lang zo bijdragen aan diepgaande innerlijke vrede. Gewoon een jaar lang geen moment van existentiële onrust omdat apparaat x of y zou kunnen stuk gaan en je zo op je onbeholpenheid zou wijzen. Gewoon een jaar lang je niet moeten afvragen wanneer die veter in die ene schoen nog maar eens stuk zal gaan. Gewoon een jaar lang niet, op een onbewaakt moment, vrezen dat iets in dat rammelende lijf van jou stuk zou kunnen gaan. (Jezelf dus nog maar eens uitleggen dat, getrouw aan je spirituele overtuiging, het lijden een normaal deel is van het leven, en dus gewoon, en dat je lichaam een deel is van de stroom van het leven en dus ook gewoon getijden kan kennen. Dat allemaal wel weten, en zo, en toch vaststellen dat je soms, zo rond 02.34 uur ’s nachts, bij volle maan, wel eens denkt dat er iets stuk zou kunnen gaan, zomaar. Waarna je dan denkt: als we er nu eens een voornemen van maken dat er niets stuk gaat?) Iets in die aard dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten